Ερμητικά κλειστά όλα τα παράθυρα της επικοινωνίας.

Μάτια και αυτιά ερμητικά κλειστά προς την μεριά του άλλου.

Σα να χάνονται έννοιες, αξίες, όμορφα συναισθήματα.

Θλίβομαι σ’ έναν κόσμο που ολοένα και διαχωρίζεται.

Το ίδιο θέμα αντιμετωπίζεται με δύο εντελώς διαφορετικές θέσεις.

Δεν ανταλλάσσονται κουβέντες πια στο ίδιο τραπέζι, μα εκτοξεύονται δηλητηριώδη βέλη εκατέρωθεν.

Και οι δύο πλευρές παγιωμένες, κατασταλαγμένες.

Μπορεί και οι δύο να κατέχουν την αλήθεια;

Ποια άραγε είναι η αλήθεια;

Ερμητικά κλειστά όλα τα παράθυρα της επικοινωνίας.

Ο καθένας υποστηρίζει τη θέση του με πάθος!

Πάθος που ανάγεται σε εμπάθεια, τύφλωση να δει και να αφουγκραστεί οτιδήποτε διαφορετικό.

Τόσος λόγος για την περιβόητη διαφορετικότητα, για τον σεβασμό προς αυτή, αλλά και αυτό το περιορίσαμε ως προς την εστίασή του.

Ποιος σεβασμός, για ποια διαφορετικότητα μιλάς και ξαναμιλάς όταν αντιμετωπίζεις τον διπλανό σου ως εχθρό;

Λέξεις-καραμέλες που αναπαράγονται ξανά και ξανά χωρίς ουσιαστικό βίωμα.

Ο άνθρωπος αντιδρά συνέχεια αμυνόμενος στην διαφορετική γνώμη, άποψη, θέση και επιτίθεται στην κυριολεξία.

Νιώθει απειλή και βγάζει το γλωσσικό μαχαίρι, έτοιμος να απαξιώσει, να υποβαθμίσει, να απορρίψει, να ισοπεδώσει ότι μέσα του αδυνατεί να χωρέσει.

Είναι υποχρεωμένος να το χωρέσει;

Όχι, και είναι αναφαίρετο δικαίωμά του να το χωρέσει ή μη.

Μόνο που ότι δεν μπορούμε να χωρέσουμε από αυτό που ο άλλος δεν σκέφτεται, δεν πράττει σαν εμάς, κάνουμε ένα ακόμα βήμα προς το διαχωρισμό.

Τείχη ορθώνονται συνέχεια κι ας μιλάμε παπαγαλίζοντας ωραίες λεξούλες για ενότητα.

Τείχη εξωτερικά προς τον συνάνθρωπο.

Ορθώνουμε τα εσωτερικά μας τείχη προς τα έξω και φτιάχνουμε μόνο εμπόδια συνάντησης.

Πως είναι δυνατόν να έχουμε όλοι την ίδια γνώμη και θέση;

Γίνεται; Ουτοπία και μόνο να το λες.

Θα είχαμε λύσει όλα τα προβλήματα, θα είχαμε γκρεμίσει όλα τα τείχη και αρμονικές σχέσεις συνύπαρξης θα απολαμβάναμε, θα ζούσαμε σε νιρβάνα.

Όμως ο σεβασμός προς όλες τις απόψεις/θέσεις οφείλει να είναι ενεργός!

Η πολυφωνία είναι πολύτιμη, τροφή για σκέψη και παρατήρηση.

Τα άκαμπτα άκρα όμως δεν γνωρίζουν αυτές τις ποιότητες.

Ο καθένας το ξαναλέω νομίζει ότι κατέχει την αλήθεια και πόσες μάχες έχουν δοθεί αιώνες τώρα και δίνονται γι’ αυτήν τη ριμάδα την αλήθεια…

Αυτό που με λυπεί για μια ακόμα φορά και διαπιστώνω συνέχεια, είναι ότι μας είναι τόσο εύκολο να “κλειδώσουμε” στη δική μας άποψη και μάλιστα άνθρωποι υπέρμαχοι της πολυσυζητημένης διαφορετικότητας.

Πολύ υποκρισία σε μια εποχή που μάχεται υπέρ δικαιωμάτων μα τόσο κοντόφθαλμα.

Συναισθήματα απέχθειας, αποστροφής, επιθετικότητας πηγαινοέρχονται λες και δεν μπορούμε να νιώσουμε πια τίποτε άλλο στην καρδιά μας.

Σα να κλειδώσαμε τη χαρά του διαλόγου και την κατανόηση σε ένα συρτάρι και πετάξαμε το κλειδί.

Σα να της είπαμε, δεν έχεις πια θέση ανάμεσά μας, πορευόμαστε με άλλα συναισθήματα αυτά που φωνάζουν την διαφορετικότητά μας και μαχόμαστε γι’ αυτά!!

Αλίμονό μας, καταντήσαμε φαρισαίοι, να φωνάζουμε για σεβασμό στη διαφορετικότητα, ενώ ουσιαστικά είμαστε εντελώς ανώριμοι να σταθούμε έστω και για λίγο σ’ αυτόν που δεν σκέφτεται σαν εμάς.

Καταχωνιάσαμε τη χαρά του εποικοδομητικού διαλόγου στη γωνιά του συρταριού, τη βάλαμε τιμωρία.

Του ώριμου διαλόγου που σου επιτρέπει ακόμα και αν δεν συμφωνείς με τον άλλο, να επιτρέπεις το χώρο στη διαφορετική άποψη, στο διαφορετικό συναίσθημα με σεβασμό!

Αντί γι’ αυτό καταντήσαμε επικριτές και σταυρωτήδες σε ότι δεν ακουμπά τις δικές μας πεποιθήσεις, πιστεύω και θέσεις.

Μια ατελείωτη ηδονιστή αντιπαράθεση και αντιδικία!

Η εποχή που διανύουμε είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική, σώφρον θα είναι να ξεκλειδώσουμε τις όποιες δεξιότητες έχουμε και να αναπτύξουμε διαλλακτικότητα στην επικοινωνία.

Οτιδήποτε άλλο θα συνεχίζουμε να το πληρώνουμε με ανυπολόγιστο κόστος… και δυστυχώς, ήδη χρωστάμε πολλά!

Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου

Πηγή :  chronographimata.gr