«Αθώος λόγω βλακείας»

Αμέτρητες είναι οι φόρες που βάζεις τον εαυτό σου στο σκαμνί και τον βομβαρδίζεις με χιλιάδες ερωτηματικά και αυτός υπομονετικά προσπαθεί να σου δώσει εξηγήσεις και να απολογηθεί στο πιο σκληρό δικαστή που είναι ο ίδιος ο εαυτός μας 

Σε αρκετούς από μας μπουκώνουν οι λέξεις και βγαίνουν με λυγμό. Δεν μπορώ να προσαρμοστώ… δεν μπορώ να τεντώσω το σχοινί και να κάνω σιχαμερές υπερβάσεις… δεν μπορώ να πατήσω ψυχές και να ανέβω …Δεν μπορώ να βλέπω την αδικία και να  εθελοτυφλώ…Δεν μπορώ να δαγκώνω το χέρι που με στήριξε για  ίδιων όφελος…Δεν μπορώ να γυρίσω τις πλάτες σε φίλους γιατί δεν έχω κάτι άλλο να πάρω …Δεν μπορώ να περπατώ σ αυτή τη κινούμενη λάσπη… Γλύφοντας, προδίδοντας , μαχαιρώνοντας πισώπλατα, έρποντας για να αναρριχηθώ …Δεν τα καταφέρνω με τα ακροβατικά  της ασέλγειας …

 Αφήστε με ήσυχο δεν θέλω τα βεγγαλικά σας που κρατούν  για λίγο και καίνε ψυχές. Μισώ την ασχήμια, τη ψυχική μιζέρια, την αχαριστία, τα χλιδάτα φώτα και χειροκροτήματα που κρατούν όσο μιας κακής ποιότητας παράσταση και μετά κλίνου τα φώτα, πέφτει η βρώμικη αυλαία και βυθίζεσαι στο σκοτάδι.
 

Επιλέγω να ζω στο συννεφάκι της βλακείας κατά τη γνώμη σας.
 

 Kαι καθώς υπομονετικά περιμένεις την ετυμηγορία των ένορκων της ίδιας  της κοινωνίας και είσαι σίγουρος για το αποτέλεσμα « Ένοχος»
 

Η απόφαση βγαίνει  «Αθώος λόγο βλακείας»  

 

Και όπως η Σοφια Ισμηνη λεει: Εγώ, είμαι ένας βλάκας.

Ναι, ένας βλάκας. Στα θρανία της ματαιοδοξίας δεν κάθισα ποτέ, τέτοια γράμματα δεν έμαθα.
Στα διαλείμματα δεν πλεύριζα το συμφέρον, ήμουν μόνος, δεν συμβιβάστηκα.
Δε θέλησα να φτάσω πουθενά, αν όχι με τα πόδια μου. Δε με ενδιέφερε να πετώ με δανεικά φτερά.
Εγώ εδώ που είμαι, στην αφάνεια, στα χαμηλά, στέκομαι όρθιος.
Και με φωνάζουν “βλάκα”, οι έξυπνοι που σέρνονται στην κορυφή.

 Θέλω να περπατώ στον ήλιο… Να δίνω και να παίρνω αγάπη… Να γελώ και να βγαίνει  γάργαρο σαν καταρράκτης… Θέλω να χαίρομαι και  να δίνω χαρά όπως χαίρονται τα παιδιά… Θέλω να απολαμβάνω τη βλακεία μου  

Γράφει η Μυρτώ Πανθέου