Εκείνος που στο “μου λείπεις”, ήταν πάντα “εδώ”..

Κι έρχεται κάποια στιγμή στην ζωή σου που όλα τα κομμάτια μπαίνουν στην θέση τους.

Εσύ κι εκείνος, σε ιδανικές συνθήκες, στην ιδανική στιγμή.

Κανένα bad timing, τίποτα να σας κατατρέχει.

Εσύ κι εκείνος, χωρίς μπλεξίματα. Χωρίς κύκλους ανοιχτούς ή μισόκλειστους.

Εσύ κι εκείνος.. σε ένα μπεζ φόντο!

Μόνο που εσένα σου άρεσε πάντα το μπλε της θυμωμένης θάλασσας.

Της θάλασσας που την έχει ξεσηκώσει ο άνεμος.

Μόνο που δεν χαμογελάς.

Μάλλον ας το πω πιο σωστά.

Όταν χαμογελάς, δεν λάμπουν τα μάτια σου.

Δεν φωτίζεται το πρόσωπό σου.

Είσαι καλά, αλλά δεν είσαι εσύ.

Είναι όλα καλά, αλλα δεν είσαι ο εαυτός σου μέσα στην εικόνα.

Κι εκείνος;

Εκείνος καταλαβαίνει κι ας κάνει πως δεν έχει πάρει χαμπάρι τίποτα.

Περιμένει να σε μάθει. Να σε καταλάβει. Να γίνει ένα με εσένα.

Μόνο που εσύ από καιρό, αυτή την πόρτα την διπλοκλείδωσες και πέταξες και το κλειδί.

Βλέπεις κάποτε, υπήρξε κάποιος που με θράσος και τσαμπουκά μπήκε και τα σάρωσε όλα.

Σε έζησε, σε έμαθε, μπήκε στα πιο βαθιά σκοτάδια σου και περιπλανήθηκε μέσα τους.

Έχτιζε και το χαμόγελο και τα δάκρυά σου, δικά του ήταν όλα.

Κι εσύ εκεί, μ’ ένα ξεσκισμένο μακό μπλουζάκι, αχτένιστη και σπάνια βαμμένη χαμογελούσες σαν παιδί.

Χωρίς κόπο. Χωρίς προσπάθεια. Χωρίς σκέψη.

Δεν ήσασταν ίδιοι.

Ίσως να ήσασταν και τόσο διαφορετικοί που ήταν τρομακτικό πολλές φορές..

Όμως ήσασταν εκεί ο ένας για τον άλλο.

Με έναν δικό σας τρόπο.

Με έναν δικό σας κώδικα, το “μου λείπεις”, είχε πάντα απάντηση το “εδώ”.

Ένα “εδώ” αναρχικό, παράλογο, απαιτητικό, γεμάτο πάθος, πόθο, ένταση..

Όμως ήταν “εδώ” που και οι δυο μπορούσαν να είναι ο απροσποίητος εαυτός τους.

Ήταν “εδώ” που και οι δυο μπορούσαν να είναι ελεύθερα μαζί. Ελεύθερα δεμένοι.

Ήταν “εδώ” σε κάθε φόβο, σε κάθε σκοτάδι, σε κάθε στροφή του δρόμου και σε πρόσεχε.

Και τώρα;

Τώρα πια, στο “εδώ” της δεν θέλει κανέναν.

Πηγαίνει επισκέπτρια, περαστική στο “εκεί” των άλλων.

Κάθεται λίγο, χωρίς να αφήνει σημάδια, χωρίς να χτίζει μνήμες, χωρίς να αφήνει τίποτα για θύμηση όταν θα έχει φύγει, και προχωρά.

Στον δικό της το δρόμο.

Στην δική της τη θάλασσα.

Ελεύθερη.. ελεύθερα.. μόνη.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Πηγή : loveletters.gr