Φάρους θέλω στη ζωή μου. Να είναι εκεί όταν χάνομαι!

Άνθρωποι και ανθρωπάκια.
Μεγάλη η διαφορά! Σε όλο αυτό το ταξίδι θα γνωρίσεις και από τις δύο κατηγορίες.

Τα ανθρωπάκια θα έρθουν φορώντας τη μάσκα τους. Φίλους θα τους πεις, θα δώσεις πολλά , θα πεις περισσότερα...
Σε ένα καλοστημένο παιχνίδι, με χαμένο παίχτη εσένα! Θα σε μαγέψουν με όλο αυτό που θα σου δείξουν.
Κάνουν θόρυβο πολύ όταν έρχονται! Ξεκινάνε γρήγορα το παιχνίδι! Πρέπει να πάρουν τον άσσο που θα χρειαστούν!
Εσύ τους τον έχεις δώσει απλόχερα . Πάνω σε εξομολογήσεις και δύσκολες ώρες! Εκείνες τις στιγμές που εσύ έκανες κατάθεση ψυχής, ενώ εκείνοι για άλλη μια φορά συνέλλεγαν τις πληροφορίες.

Ανθρωπάκια μικρά! Ανθρωπάκια άβουλα. Λες και κάποιος τους έχει βάλει σε αυτή τη θέση! Εκτελούν απλά ψυχές! Έρχονται να πατήσουν πάνω σε καθετί δικό σου. Να μολύνουν ό,τι αγαπάς…
Το πολύ που εσύ τους δίνεις, για αυτούς είναι τίποτα!
 Δεν αλλάζουν! Δε χορταίνουν! Απλά η μάσκα κάποια στιγμή τους ενοχλεί. Αποφασίζουν να τη βγάλουν και εκεί όλα φαίνονται ξεκάθαρα.
Η τελευταία παράστασή τους είναι και η πιο θεαματική. Εκεί ξεπερνάνε και τον εαυτό τους. Προσπαθούν να πείσουν πως αυτοί τώρα είναι τα θύματα.
Πατάνε σταθερά τα συντρίμμια σου.

Όχι εγώ δε χωράω εκεί, είστε πολύ μικροί. Δε θέλω άλλα ανθρωπάκια στη ζωή μου. Μου κλέβετε τον αέρα…
Στοιχειώνετε τα βράδια μου...
Διώχνετε τον ήλιο μου! Κάντε πιο πέρα δε χωράμε όλοι εδώ!
Θα κάνω χώρο για λίγους. Αλλά ανθρώπους αυτή τη φορά, όχι ανθρωπάκια. Λίγους, ξεκάθαρους, με όμορφη ψυχή! Δε θα πουν πολλά, δεν τα πάνε καλά με τα λόγια. Θα είναι εκεί πριν τους φωνάξεις. Θα σου κάνουν χώρο και για τα ανθρωπάκια. Έτσι θα μάθεις και τη διαφορά τους. Δε θέλω πολλούς! Λίγους να μου δημιουργούν ασφάλεια. Να μη φοβάμαι να ανοίξω τα κλειδωμένα κομμάτια μου! Να μη χρειαστεί να λεηλατήσω για άλλη μια φορά τον ταλαίπωρο εαυτό μου!

Στα ανθρωπάκια που πέρασαν από τη ζωή μου, λέω απλά πως ήταν τα τελευταία! Έμαθα πια πώς να τα ξεχωρίζω!
Στους ανθρώπους που έχω στη ζωή μου έχω να πω, πως θα κάνω τα πάντα για να έχουν τον χώρο τους! Πέρασαν τα χρόνια, η αντοχή και η υπομονή δε με συντροφεύουν πάντα. Κρατάω λίγους, αυτούς που δε χρειάζεται να πουν πολλά. Δε θέλω αλλά πυροτεχνήματα. Αυτά έρχονται, σκάνε και φεύγουν…
Φάρους θέλω στη ζωή μου. Να είναι εκεί όταν χάνομαι!

Συγγραφέας άρθρου Ελένη Γκίκα

Πηγή :  ewoman.gr