Ο θρύλος των τεσσάρων κεριών

Η γιαγιά μου έλεγε..............

Ο θρύλος των τεσσάρων κεριών
Τα τέσσερα κεριά, που καίγονται, καταναλώνονται αργά.
Το μέρος ήταν τόσο ήσυχο, που άκουγες τη συνομιλία τους.
Το πρώτο είπε: ′′ Είμαι η Ειρήνη, αλλά οι άνθρωποι δεν με θέλουν: Πραγματικά πιστεύω ότι δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω από το να κλειστό τον εαυτό μου!"
Έτσι ήταν και, λίγο-λίγο, το κερί επέτρεψε στον εαυτό του να σβήσει εντελώς.
Το δεύτερο είπε: ′′ Είμαι η Πίστη, δυστυχώς δεν χρειάζομαι πουθενά.. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να μάθουν για μένα, δεν είναι λογικό να μείνω αναμμένο ".
Καθώς τελείωνε να μιλάει, ένα ελαφρύ αεράκι φύσηξε πάνω της και την έσβησε.
Θλιβερό λυπηρό, το τρίτο κερί με τη σειρά του είπε: ′′ Είμαι η Αγάπη δεν έχω τη δύναμη να συνεχίσω να μένω αναμμένη. Οι άνθρωποι δεν με θεωρούν και δεν καταλαβαίνουν τη σημασία μου.
Πολλές φορές προτιμούν να μισούν!"
Και χωρίς να περιμένει άλλο, το κερί έσβησε.
Ένα παιδί τότε μπήκε στο δωμάτιο και είδε τα τρία κεριά να σβήνουν.
′′ Αλλά τι κάνετε όλα εσείς! Πρέπει να μείνετε αναμμένα, φοβάμαι το σκοτάδι!"
Και λέγοντας αυτά έκλαψε.
Τότε το τέταρτο κερί, είπε: ′′ Μη φοβάσαι, μην κλαις: όσο είμαι αναμμένο, μπορούμε πάντα να ανάβουμε τα άλλα τρία κεριά: ΕΙΜΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ."
Με μάτια καθαρά και πρησμένα από τα δάκρυα, το παιδί πήρε το κερί της ελπίδας και άναψε όλα τα άλλα.
Η ελπίδα να μην σβήσει ποτέ μέσα στην καρδιά μας και ας είναι ο καθένας μας το όργανο, όπως εκείνο το παιδί, ικανό σε κάθε στιγμή να αναζωπυρώνει με την ΕΛΠΙΔΑ, την ΠΙΣΤΗ, την ΕΙΡΗΝΗ και την ΑΓΑΠΗ του.

 

@Μαρία Αίβαζιδου
 Επιμέλεια Μυρτώ Πανθέου