Σαν μιά παράξενη γιορτή

Κοίτα τι όμορφα που στροβιλίζονται τα φύλλα!

Με πόση εμπιστοσύνη αφήνονται 

στην αγκαλιά του ανέμου 

δίχως αντίσταση... 

Σαν μιά παράξενη γιορτή μοιάζει το τέλος.

 

Πέταλα λουλουδιών από δροσιά στεγνά

και φυλλαράκια κίτρινα ξερά,

πριν τα κορμάκια τους τ' αδύναμα 

αγγίξουνε τη γη,

μ' ενός απόκοσμου βιολιού 

τη μελαγχολική μα και γλυκιά

συνάμα μουσική

που φτάνει απ' το αιώνιο μακριά,

χορεύουν.

 

Όχι τα δέντρα δεν πεθαίνουν...

μόνο κοιμούνται το φθινόπωρο

τον ύπνο το βαθύ της λησμονιάς...

να μην πονούν...

μέχρι τα φύλλα τους που χάθηκαν 

τα τρυφερά 

να επιστρέψουν στα ανοιχτά τους χέρια

κάποιο ξημέρωμα άνοιξης.

Μαρία Γασπαράτου