Όταν η πόλη κοιμηθεί σε περιμένω

Χαμένη στα βάθη μου και απόψε, προσμένει η ψυχή μου την ώρα που σε συναντώ όταν τα βλέφαρα ακολουθούν τα σκοτάδια μας, όταν το μυαλό ταξιδεύει εκεί που φοβάται.
Μόνο μια στιγμή. Να νιώσω τα χείλη σου να τραγουδούν μελωδίες αγγίζοντας τα δικά μου.
Εμείς να χορεύουμε σε βροχές, να κάνουμε φασαρία τα ξημερώματα και όταν τα φώτα από τα παράθυρα μας τρομάζουν να τρέχουμε γελώντας. Να βαδίζουμε προς άλλες γειτονιές.
Να μπαίνουμε στο σπίτι με άτσαλες φωνές και γέλια να ξεχνάμε την πόρτα του σπιτιού ανοιχτή και να λερώνουμε το πάτωμα με τις λάσπες του έρωτά μας.
Να μας παίρνει ο ύπνος στο χαλί και όταν η αχτίδα του χειμωνιάτικου ηλίου από το παράθυρο σημάνει πως πρέπει να φύγεις, εγώ ποτέ να μην προλαβαίνω να σε αγγίξω και να μισώ κάθε τραγούδι που μου επιβάλει το θάνατό μου και σου φωνάζω πως είμαι εδώ πως όλα είναι καθαρά και η πόρτα είναι κλειστή
Και πως όλοι ξύπνησαν και κανείς δεν μας άκουσε
Όλοι μου χαμογέλασαν βγαίνοντας από τον παράδεισό μου
Μη με λησμονήσεις μέχρι να βραδιάσει.

Περιμένω και απόψε την πόλη να κοιμηθεί.

Να κλείσω το φως για να σε ανταμώσω!

Γράφει η Βάσιας Καλαϊτζόγλου

Πηγή :  fwords.gr