Αυτός που σε κρατάει ψηλά, κρατάει και τον τρόπο που θα πέσεις χαμηλά ...
https://to-synoro.blogspot.com/2020/06/xamila.html
Κι εσύ δεν μου χαλάς χατήρι.
Αυτό μας κράτησε άλλωστε τόσα χρόνια.
Το ότι ήσουν πάντα ο συνεργός, στο τέλειο έγκλημα κατά του εαυτού μου!
Γυρνάει το μυαλό πίσω στο χρόνο.
Σε παιχνίδια πάνω από μια τραμπάλα, τότε που δυο παιδιά έπαιζαν αψηφώντας αυτό που αργότερα θα τους μάθαινε η ίδια η ζωή τους!
Στάσου πάνω από την τραμπάλα και κοίτα καλά τι είμαστε!
Είμαστε αυτά τα δυο παιδιά που παίζουν ανέμελα εκεί.
Σου δίνω την δύναμή μου και σε ανεβάζω ψηλά.
Σε ανεβάζω μέχρι εκεί που ο ουρανός μπορεί να φτάσει και να πετάξει!
Στέκομαι χαμηλά.. στέκομαι κάτω και σου δίνω τον χώρο να ανέβεις… να αγγίξεις τα όνειρα, το ότι… τα πάντα…Κάποια στιγμή σκοτεινιάζει… έχει αρχίσει να κάνει κρύο…
Θέλω να φύγω… κουράστηκα να βάζω την δύναμη μου όλη για να είσαι εσύ ψηλά…
Είναι ώρα να αντιστρέψουμε τους όρους του παιχνιδιού και να γίνεις εσύ η δύναμή μου…
Να γίνεις εσύ ο λόγος και ο τρόπος να ανέβω…
Είναι ένα παιχνίδι για δυο η τραμπάλα…
Για δυο που θα δώσουν την δύναμή τους… την ενέργειά τους και θα ζήσουν την διαδρομή… από την γη στον ουρανό… και πίσω…
Πίσω… στην προσγείωση….
Πίσω… στο πάτημα στην γη…
Πίσω… στο τίποτα, το τώρα… στο σήμερα… στα πάντα…
Είναι παιχνίδι για δυο η τραμπάλα… σου δίνω την δύναμή μου να πετάξεις… να ανέβεις… και σε περιμένω…
Εγώ κρατάω την προσγείωσή σου… εγώ κρατάω τον τρόπο και το πώς…
Κι αν κουραστώ και φύγω;
Και φύγω ξαφνικά κι απρόσμενα;
Θα πέσεις και θα χτυπήσεις!
Κι αυτό εγώ θα το έχω κάνει!
Και το ανέβασμα και το κατέβασμα…
Είναι παιχνίδι για δυο η τραμπάλα… μόνο που αυτό το παιχνίδι… είναι ο ίδιος ο κανόνας της ζωής…
Σου δίνω την δύναμή μου για να ανέβεις αλλά πρέπει να την χρησιμοποιήσεις χωρίς να την εξαντλήσεις…
Αν την εξαντλήσεις… αν την αδειάσεις… εσύ θα είσαι που θα πονέσεις πιο πολύ από την πτώση…
Γιατί εγώ, στεκόμουν πάντοτε στην γη.
Γιατί εγώ… απλά σου έδινα την δυνατότητα να διαχειριστείς το απόθεμά μου.
Το απόθεμα στο “ότι”.
Της Σοφίας Παπαηλιάδου
Πηγή : anapnoes.gr
