Εγώ μιλώ για σένα

Νύχτωσε. Και συνήθως είναι η κατάλληλη στιγμή για να δουν οι άνθρωποι τι έχουν κοντά τους και τι τους λείπει. Κάποιοι νιώθουν μια γαλήνη μέσα τους, καθώς αισθάνονται γεμάτοι συναισθήματα και κάποιοι άλλοι παλεύουν απεγνωσμένα ν´ ανακαλύψουν τα πραγματικά «θέλω» τους.

Εγώ μιλάω για σένα. Η πόλη άναψε τα χρυσά της φώτα για να φωτίσει τις σκέψεις μου και το μόνο που μ´ ενοχλεί είναι η κυκλοφορία των αυτοκινήτων στο δρόμο, η τηλεόραση των γειτόνων του πρώτου ορόφου που παίζει λίγο δυνατά κι εκείνος ο ήχος απ´ το σπρέι ενός πιτσιρικά που κάνει ένα graffiti. Βγαίνω στο μπαλκόνι να δω τι είχε δημιουργήσει και χαμογελάω. «Στα μάτια σου είδα την επαναστατική ορμή του πάθους για έρωτα.», είχε γράψει. Κάθεται σε μια γωνία του δρόμου και περιμένει. Από την απέναντι πολυκατοικία κατεβαίνει μια κοπέλα και της το δείχνει. Εκείνη χάθηκε στην αγκαλιά του.

Και ξαφνικά, σιωπή.

Πήγα στο κρεβάτι μου, φλερτάροντας την ιδέα ότι μερικές από τις πιο οικείες λέξεις μου διαβάζονταν από εσένα. Γιατί δεν είναι ένα ταξίδι στη φαντασία μου, αλλά σε μια πραγματικότητα, έστω κι ασχημάτιστη. Δε φαντάζει ούτε κοντινή, ούτε μακρινή. Κρύβει μέσα της μια μυστήρια γοητεία που αποπλανεί τις αισθήσεις μου.

Έχεις καταλάβει ότι μου αρέσει ξενυχτάω στην ψυχή σου, ακόμα και τις φορές που η σιωπή σου με φοβίζει γιατί δεν ξέρω τι μπορεί να κρύβει. Αλλά μετά από λίγο καιρό, κάπου σημείωσα: «Ειλικρινά ξέρω τι είδα μέσα μου για σένα», ακολουθούμενο από αποσιωπητικά. Αυτά που χρησιμοποιείς συχνά όταν διστάζεις να πεις αυτό που σκέφτεσαι. Από δυσπιστία κι αμφιβολία. Το παρελθόν έχει αφήσει τα σημάδια του μέσα σου κι εσύ, πλέον, τ´ αναγνωρίζεις δίχως να τα φοβάσαι. Εύκολα αναγνωρίσιμα και με πολλές ερμηνείες για να περιέχουν όλα όσα θέλεις να πεις, λαμβάνοντας ταυτόχρονα ασυνήθιστες απαντήσεις σε συνηθισμένες ερωτήσεις.

Αλλά έχω περισσότερο χρόνο τώρα. Μερικές ώρες αϋπνίας για να με αναζωογονήσουν. Και περισσότερο χώρο, επίσης. Να βρεθούν τα ίχνη που αφήνεις στην έρημο της πολυπλοκότητας σου, όπως συνήθως λες σε όλους. Όμως, αυτά που βλέπω δεν είναι περίπλοκα. Δεν περιέχουν ασάφειες κι αντιφάσεις. Ακμάζουν κι ωριμάζουν στην απλότητά τους. Είναι οι συλλογισμοί που έχουν έρθει κι έχουν εγκατασταθεί εντός μου. Είναι ακριβώς μπροστά μου.

Διακρίνω το ταλέντο σου, την ικανότητά σου ν´ αντιλαμβάνεσαι όλα τις λεπτομέρειες που συνήθως περνούν δίπλα απ´ τους ανθρώπους και τις αγνοούν. Τη δύναμή σου για τη ζωή και τα τρελά, υπέροχα όνειρά σου. Μια ενέργεια ωριμότητας που βράζει στο μυαλό σου και τα μάτια σου που φωτίζονται όταν μιλάς για ό, τι αγαπάς. Ακόμα κι αν κάτι γίνεται ανέφικτο μερικές φορές. Ότι αξίζεις περισσότερα απ´ όσα έχεις βιώσει. Κι αυτό γιατί επιδιώκεις πάντα το απόλυτα ολοκληρωτικό, χωρίς περιτυλίγματα. Επειδή στοχεύεις στο νου και στην ουσία. Εκείνο το «θα τα καταφέρω» που συνοδεύει το κάθε σου βήμα. Τις απορίες σου που προσπαθείς έντεχνα να τις καλύψεις. Τις φοβίες σου που έρχονται και φεύγουν και τα μαθήματα που παίρνεις από αυτές. Την ειλικρίνεια που τις νύχτες πριν κοιμηθείς τη φιλάς και τη σκεπάζεις, τη φροντίζεις σαν πολύτιμο φυλαχτό.

Ένας άνθρωπος με προσωπικότητα και χαρακτήρα. Αυτά που ζητάς κι απ´ τους άλλους, δηλαδή. Στρίμωχνες πάντα μυστήριο στο βλέμμα, στο μυαλό και στην ψυχή, για να προφυλάσσεσαι από την αγένεια των ρηχών ανθρώπων. Και τότε, κατάλαβα πως πρέπει να έχω την υπομονή για να ενώσω τις τελείες μέσα σου, ώστε να σχηματιστούν οι προσδοκίες σου. Θαυμάζω και τις στιγμές της αυτοκαταστροφής σου που τις δάμαζες κι ύστερα γινόσουν αέρας. Δε σε τρομάζει η αποδόμηση. Την απαιτείς κάποιες φορές, μάλιστα.

Σαν να ´ναι η ψυχική σου φροντίδα. Ο τρόπος που πλησιάζεις τη βεβαιότητα του έρωτα, πιθανότατα την κάνεις να νιώθει λιγότερο αποπροσανατολισμένη, όταν εγκλωβίζεται στην ατέλειωτη ταραχή του κόσμου που χάνεται η ηθική στα πάντα γύρω τους και δεν αντιδρούν.

Μπορεί να μην ξέρω ακριβώς τι κουμπώνει πάνω σου, γνωρίζω, όμως που κρύβεται το κλειδί για ν´ ανοίξω την πόρτα και να οδηγηθώ στα βάθη του σύμπαντός σου, στο κέντρο των λαβυρίνθων σου, στη φωτεινή πλευρά της καρδιάς σου, που υπάρχει το ανυπέρβλητο χάος σου. Εκεί όπου ο χρόνος δουλεύει για σένα προσπαθώντας να νιώσει τις ανάγκες σου. Πρόκειται για τη διαφορετικότητά σου που αρκετά σπάνια τη συναντάς, αλλά εύκολα μπορείς να την αναγνωρίσεις.

Σε συναντώ στις παύσεις και στις μικρές στιγμές. Αυτό που βλέπω σε σένα είναι η επαφή των ματιών που κρατιέται για ένα δευτερόλεπτο περισσότερο στο αδάμαστο, η λεπτή ώθηση των ενδόμυχων συλλογισμών κι αισθήσεων. Και κατάφερα να σε ξεχωρίσω μέσα σ´ ένα πλήθος που ξεχειλίζει από ψεύτικα συναισθήματα. Στα ταξίδια της άδολης γοητείας συναντάς τους όμορφους προορισμούς. Κι εσύ δείχνεις να ´σαι ένα τέτοιο ταξίδι.

Γράφει ο Δημήτρης Μπότης