Εκείνη, το έλεγε λύκο..

Ήταν εκεί μαζί του, δίπλα του, κοντά του, από τη πρώτη στιγμή που τον αντίκρυσε.

Τον φώναζε λύκο της ,γιατί της έμαθε πως οι λύκοι δε φυλακίζονται, δεν εξημερώνονται απλά ζουν μονάχοι και μαθαίνουν στο σκοτάδι.. και εκείνος όπως όλα έδειχναν ήταν ο αρχηγός της αγέλης!

Εκείνη όμως ήταν μαζί του, πάλευε με το σκοτάδι του και κοιτούσε τους φόβους που τον στοίχειωναν απλώνοντας δίχτυ για να τους φυλακίσει.

Έφτιαχνε ιστορίες με δράκους και ξωτικά να απαλύνει λίγο τις πληγές του, και μετέτρεπε την αλήθεια σε ψέμα όταν κάτι δε πήγαινε καλά.

Έδινε μάχες μαζί του, αλλά και με τον ίδιο της τον εαυτό που πάντα κέρδιζε επάξια.

Κολλούσε τα κομμάτια του από την αρχή ,και συνέχιζε το παραμύθι που της είχε πει κάποτε…

Γρατζουνούσε ακόμα και τη ψυχή της για να ηρεμούν οι δαίμονές του, και φώλιαζε μαζί του σε μιαν άκρη του σπιτιού.

Και όταν ξαφνικά, οι εφιάλτες του δραπέτευσαν από τα όνειρά του, η ψυχή του έγινε φως που απλώθηκε παντού , με μια μεγάλη σιωπή που δεν άντεχε πια να ακούει.. ερχόταν και έφευγε σαν σύννεφο μπροστά της μέχρι που έγινε βροχή και πλημμύρησε τα πάντα.

Αυτό ήταν. Η παράσταση τελείωσε και η αυλαία έπεσε. Ο λύκος της καρδιάς της δραπέτευσε. Δεν τον ξανάδε από τότε. Το μόνο που ήξερε ήταν ότι όταν έβρεχε, αυτή υπέφερε, και εκείνος ούρλιαζε μονάχος στο σκοτάδι.

Και μετά τίποτα. Είχε πάρει μαζί του ότι ακόμα είχε απομείνει , ότι μπορούσε να είχε απομείνει, ότι καλό και κακό υπήρχε ακόμα μέσα της, το μόνο που δε πήρε ήταν ένα ξεχασμένο μενταγιόν στην άκρη του κομοδίνου!

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Πηγή : loveletters.gr