Ζήσε. Κι ό,τι δεν έρθει, απλά δεν ήταν ακόμη η ώρα του .
https://to-synoro.blogspot.com/2020/05/zoi.html?m=0
Ολοένα λες ότι δεν μπορείς.
Καρφώνεις τα πόδια σου στο πάτωμα και δεν κάνεις βήμα μπροστά.
Μόνο πίσω, πάντα πίσω. Στα σίγουρα, στα ασφαλή, στα οικεία.
Δεν ήσουν πάντα έτσι. Όχι, δε σε θυμάμαι έτσι.
Κάποτε τολμούσες. Τραβούσες μπροστά, στο άγνωστο, στο καινούργιο, στο αβέβαιο.
Χυμούσες μπροστά στη ζωή και την άφηνες να αποφασίσει εκείνη αν θα φας τα μούτρα σου ή όχι.
Κι ήταν φορές που κέρδιζες. Κι άλλες πάλι που χτυπούσες άσχημα.
Γέλαγες σε κάθε περίπτωση κι έλεγες “μαγκιά μου όπως τα κατάφερα”.
Το έλεγες και το πίστευες ότι η ζωή έχει τα πάνω και τα κάτω της, έχει τα ζόρια και τα όμορφά της.
Κανείς δεν ξέρει να πει με βεβαιότητα. Ούτε καν εσύ που έφαγες τόσες και τόσες φορές τα μούτρα σου.
Αποτέλεσμα; Κάτι άλλαξε. Μέσα σου άλλαξε.
Έγινε πιο κλειστό, πιο δειλό, πιο υποψιασμένο.
Σε πρόδωσαν κιόλας, μην τα ρίχνουμε όλα στις επιλογές.
Όπως και να έχει, με όποια αιτία, εσύ άλλαξες. Φοβήθηκες εσένα, τους ανθρώπους, τις επιλογές σου, τη ζωή.
Αυτό, φοβήθηκες τη ζωή.
Κι έπαψες να ζεις.
Φοβήθηκες τις πτώσεις κι έπαψες να τολμάς το “μπροστά”. Μα τι ζωή είναι αυτή μόνο με πίσω βήματα; Δεν είναι ζωή.
Κατάλαβέ το φίλε μου.
Από τίποτα δε σε προφυλάσσει η δειλία. Μόνο κακό σου κάνει κι ας μην το βλέπεις.
Κανένα προστατευτικό κουκούλι δεν εμπόδισε ποτέ τη ζωή να προχωρήσει. Κανένα καβούκι δεν έκανε το χρόνο να σταματήσει να κυλά.
Περνά ο χρόνος σου, περνά η ζωή. Κι εσύ τι κάνεις; Σπαταλιέσαι από φόβο. Δεν τολμάς από φόβο. Δεν πας μπροστά από φόβο.
Σταμάτα το. Αντίκρισε την κόκκινη γραμμή σου και πήδα αποφασιστικά από πάνω της. Ξεπέρασέ την!
Κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί τι θα σε βρει σε κάθε βήμα. Αλλά μη σε νοιάζει αυτό.
Να τολμάς να νιώθεις, να ρισκάρεις, να ζεις.
Κι ό,τι είναι να’ρθει, θα έρθει.
Κι ό,τι δεν έρθει, μην το κλάψεις. Πες ότι απλά δεν ήταν η ώρα του.
Συγγραφέας άρθρου Στεύη Τσούτση
Πηγή : ewoman.gr
Μόνο πίσω, πάντα πίσω. Στα σίγουρα, στα ασφαλή, στα οικεία.
Δεν ήσουν πάντα έτσι. Όχι, δε σε θυμάμαι έτσι.
Κάποτε τολμούσες. Τραβούσες μπροστά, στο άγνωστο, στο καινούργιο, στο αβέβαιο.
Χυμούσες μπροστά στη ζωή και την άφηνες να αποφασίσει εκείνη αν θα φας τα μούτρα σου ή όχι.
Κι ήταν φορές που κέρδιζες. Κι άλλες πάλι που χτυπούσες άσχημα.
Γέλαγες σε κάθε περίπτωση κι έλεγες “μαγκιά μου όπως τα κατάφερα”.
Το έλεγες και το πίστευες ότι η ζωή έχει τα πάνω και τα κάτω της, έχει τα ζόρια και τα όμορφά της.
Και κάπως έτσι έφτασες στην κόκκινη γραμμή σου. Εκείνο το ορόσημο που έκανε το μέσα σου να αλλάξει.
Πολλές λάθος αποφάσεις στη σειρά;
Πολλές πτώσεις που δεν περίμενες;
Που δεν ήθελες;
Κανείς δεν ξέρει να πει με βεβαιότητα. Ούτε καν εσύ που έφαγες τόσες και τόσες φορές τα μούτρα σου.
Αποτέλεσμα; Κάτι άλλαξε. Μέσα σου άλλαξε.
Έγινε πιο κλειστό, πιο δειλό, πιο υποψιασμένο.
Σε πρόδωσαν κιόλας, μην τα ρίχνουμε όλα στις επιλογές.
Όπως και να έχει, με όποια αιτία, εσύ άλλαξες. Φοβήθηκες εσένα, τους ανθρώπους, τις επιλογές σου, τη ζωή.
Αυτό, φοβήθηκες τη ζωή.
Κι έπαψες να ζεις.
Φοβήθηκες τις πτώσεις κι έπαψες να τολμάς το “μπροστά”. Μα τι ζωή είναι αυτή μόνο με πίσω βήματα; Δεν είναι ζωή.
Κατάλαβέ το φίλε μου.
Από τίποτα δε σε προφυλάσσει η δειλία. Μόνο κακό σου κάνει κι ας μην το βλέπεις.
Κανένα προστατευτικό κουκούλι δεν εμπόδισε ποτέ τη ζωή να προχωρήσει. Κανένα καβούκι δεν έκανε το χρόνο να σταματήσει να κυλά.
Περνά ο χρόνος σου, περνά η ζωή. Κι εσύ τι κάνεις; Σπαταλιέσαι από φόβο. Δεν τολμάς από φόβο. Δεν πας μπροστά από φόβο.
Σταμάτα το. Αντίκρισε την κόκκινη γραμμή σου και πήδα αποφασιστικά από πάνω της. Ξεπέρασέ την!
Κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί τι θα σε βρει σε κάθε βήμα. Αλλά μη σε νοιάζει αυτό.
Να τολμάς να νιώθεις, να ρισκάρεις, να ζεις.
Κι ό,τι είναι να’ρθει, θα έρθει.
Κι ό,τι δεν έρθει, μην το κλάψεις. Πες ότι απλά δεν ήταν η ώρα του.
Συγγραφέας άρθρου Στεύη Τσούτση
Πηγή : ewoman.gr
