Καλύτερα γιατρεύει τις πληγές αυτός που τις προκάλεσε.

 Amoris vulnus sanat idem, qui facit.

Με μια πρώτη ματιά θα λέγαμε ότι είναι αδύνατον. Μα πως αυτός που μας πλήγωσε θα μπορούσε ποτέ να επουλώσει την πληγή μας; αυτός που μας πόνεσε να αποτελέσει την ίαση;

Μονό ο χρόνος κλείνει τις πληγές. Αυτό ξέρουμε, αυτό έχουμε βιώσει. Ο χρόνος ο παντοδύναμος.
Στην αρχή ο πόνος είναι δυσβάστακτος, η πληγή αιμορραγεί. Με τον χρόνο αρχίζει η αργή αλλά σταθερή ίαση. Με κάθε μέρα που περνάει, όλο και καλυτερεύει. Στο σημείο μένει το σημάδι, η θύμηση. Πολλές φορές τα σημάδια είναι βαθιά και παραμορφώνουν το δέρμα, άλλη φορά εξαφανίζονται πιο γρήγορα. Καμία φορά μας κάνουν ακόμα υπερήφανοι, επειδή μας θυμίζουν ότι κάποτε σταθήκαμε δυνατοί και ξεπεράσαμε έναν άθλο. Άλλοι φορά μας θυμίζουν ότι υπήρξαμε ευάλωτοι αλλά τα καταφέραμε.

Οι συνηθισμένοι άνθρωποι μας αφήνουν σημάδια, οι ασυνήθιστοι - όνειρα. Οι δεύτεροι είναι αυτοί που γιατρεύουν τις πληγές που προκάλεσαν διότι μας άφησαν το όνειρο. Και παρόλο που η απουσία τους από τις ζωές μας αφήνει ένα κενό, μας έχουν δώσει το μεγαλύτερο δώρο - το όνειρο.

Ο χρόνος δίνει πάντα τις λύσεις. Όχι, δεν υπάρχουν μαθήματα που μπορείς να μάθεις απέξω να σε προστατέψουν από τον πόνο. Μην προσπαθείς, χάνεις τον χρόνο σου. Η μόνη λύση για να πορεύεσαι στο σήμερα, είναι να μην βλέπεις τα σημάδια σαν μαθήματα. Τα σημάδια έχουν τη δική τους γοητεία, πρέπει να σε κάνουν να χαμόγελας, να σου ψιθυρίζουν ότι ένιωσες, ότι ήσουν ζωντανός.

Ήσουν και θα γίνεις εκ νέου. Συγχώρεσε τους ανθρώπους που άφησαν τα σημάδια και αυτούς που σε μήισαν στο όνειρο. Μην επιτρέπεις στις πληγές του χτες να έχουν διάρκεια στον πόνο, να πικραίνουν το σήμερα, να κάνουν σκληρό το αύριο.

Ξέρω, είναι δύσκολο. Θα πρέπει να επιλέξεις. Αλλά ότι και να αποφασίσεις, από αγάπη θα είναι. Επειδή η αγάπη συγχωρεί ή όλα ή τίποτα.

Γράφει η Nina Ivanova