Εκείνες οι μάνες, που λέγονται θείες.
https://to-synoro.blogspot.com/2020/05/mitera.html?m=0
Γιορτή της μητέρας σήμερα. Μέρα που γράφουμε ύμνους για τις μητέρες αυτού του κόσμου.
Για εκείνη που σου δίνει ζωή μέσα από την ζωή της. Για εκείνη που σε κρατάει μέσα στο σώμα της, σου δίνει αίμα από το αίμα της και για 9 μήνες έχει δυο χτύπους καρδιάς που θα σε δένουν για πάντα μαζί της.
Γιορτή της μητέρας σήμερα. Που στα 20 σου θα σε βλέπει σαν 10 και στα 40 σου το πολύ πολύ να έχεις ενηλικιωθεί.
Κι εσύ..
Εσύ την αγαπάς, την θεοποιείς, την απορρίπτεις, την μισείς, την επιδοκιμάζεις, την αποδοκιμάζεις και ξανά την θεοποιείς προς το τέλος της, αλλά τώρα πια συνειδητά, ουσιαστικά.
Της φτιάχνεις δώρα, της παίρνεις λουλούδια και της δίνεις και κάνα φιλί. Και στα ζόρια σου είτε είσαι 5 είτε είσαι 35 ψάχνεις στα δύσκολα την αγκαλιά της. Εκείνο το χάδι της που απ’ όταν ήσουν παιδί έπαιρνε μακριά από τον πόνο μέχρι τον πυρετό και από τις πρώτες απογοητεύσεις μέχρι τα πιο σκληρά μαθήματα ζωής.
Εμένα λοιπόν σήμερα, θα μου επιτρέψεις να σου μιλήσω για κάτι άλλες γυναίκες.
Σήμερα που όλοι θα σου μιλήσουν για την ιερότητα της μάνας, εμένα θα μου επιτρέψεις να σου πω για κάτι άλλες γυναίκες που δεν άκουσαν ποτέ το πρώτο κλάμα ενός μωρού. Δεν είδαν ποτέ τα μάτια ενός νεογέννητου να ανοίγουν στην αγκαλιά τους.
Είναι εκείνες οι γυναίκες που στην ζωή μας της βαφτίζουμε πάντα «θείες». Είναι εκείνες οι γυναίκες που δεν έγιναν ποτέ μάνες, άλλοτε από επιλογή κι άλλοτε σαν αποτέλεσμα της διαστροφικής ανάγκης της μοίρας να παίζει με ψυχές.
Είναι εκείνες οι γυναίκες που μέσα τους η αγάπη ξεχειλίζει. Όχι από ανάγκη. Έχουν γεμάτη την ζωή τους και διοχετεύουν την αγάπη τους κατ’ επιλογήν σε πλάσματα που μπαίνουν στην ζωή τους από τις χαραμάδες.
Είναι εκείνες οι γυναίκες που αγαπάνε τα παιδιά σου, παίζουν μαζί τους, τα αναζητούν με το βλέμμα τους και τα προσέχουν όσο κι εσύ.
Ναι, μην σου φαίνεται παράξενο. Μπορούν να τα αγαπήσουν, μπορούν να τα προσέξουν, μπορούν να τα φροντίσουν, όπως κι εσύ. Είναι η επιλογή τους αυτή. Έχουν επιλέξει να αγαπήσουν τα παιδιά σου. Θα είναι εκεί σε πράγματα που δεν θα μπορέσεις να είσαι εσύ. Θα την εμπιστευτούν τα παιδιά σου και ενώ θα κρατήσει τα μυστικά τους ασφαλή θα τους δώσει τις ίδια μαμαδίστικες συμβουλές με εσένα.
Θα τα υπερασπιστεί, θα τα προστατεύσει, θα τους κρατήσει το χέρι και θα είναι πάντα η δεύτερη σε σειρά αγκαλιά. Θα έρθει μαζί σου την πρώτη μέρα στο σχολείο. Θα έρθει μαζί σου στις παιδικές παραστάσεις. Θα έρθει μαζί σου και στο γιατρό όταν θα την πάρεις πανικόβλητη να «τρέξει». Θα τρέξει.
Θα τσακωθεί ακόμα και μαζί σου όταν θα τα μαλώσεις λίγο παραπάνω. Ναι, τσαντίζεται!!! Είναι πάντα με το μέρος τους κι ας ξέρει ότι έχεις δίκιο εσύ. Δεν έχει σημασία. Εκείνη έχει επιλέξει να είναι με το μέρος τους.
Είναι γυναίκες που δεν άκουσαν ποτέ την λέξη «μαμά». Άκουσαν να τις φωνάζουν θεία, νονά ή με το μικρό τους όνομα. Αυτό το «μαμά», δεν το άκουσαν ποτέ.
Κι όμως… είναι εκείνες οι γυναίκες που μεγαλώνοντας σαν παιδί, τις έχεις αδιαχώριστα στην ψυχή σου με την μάνα σου. Συνήθως είναι η αδερφή της, η κολλητή της και μεγαλώνοντας αυτόματα μόλις ρωτήσεις την μάνα σου για τα νέα της, ρωτάς για εκείνή.
Είναι εκείνες που αγάπησαν τα παιδία σου από επιλογή. Όχι από ανάγκη. Δεν έχουν μέσα τους την μιζέρια για εκείνο που δεν τους έδωσε η ζωή. Μπορεί να τους τσιμπάει αλλά έχουν συμβιβαστεί με αυτό κι έχουν αποφασίσει να μην μείνουν αναπληρωματικές στον αγώνα της ζωής. Μπορεί να μην είναι ο πρώτος ρόλος, αλλά καμιά φορά, ο δεύτερος ρόλος, κλέβει την παράσταση στο έργο.
Σήμερα λοιπόν, θυμίσου να δώσεις ένα φιλί σε εκείνη την γυναίκα που σε αγάπησε «σαν» και την επίσημη εορτάζουσα.
Γιατί δεν σε κουβάλησε στο σώμα της αλλά σε κουβαλάει στην ψυχή της. Γιατί δεν σου έδωσε ζωή από την ζωή της αλλά σου δίνει κάθε μέρα κομμάτια από μέσα της. Γιατί κι εκείνη δάκρυσε την πρώτη σου μέρα στο σχολείο. Γιατί η αγκαλιά της ήταν το καταφύγιο της κάθε φορά που έκανες εφηβικές επαναστάσεις. Γιατί καμιά φορά πρέπει να θυμάσαι να διορθώνεις τις διαστροφικές αδικίες της μοίρας και με μια αγκαλιά σήμερα, με ένα φιλί και ένα «σ’αγαπάω» θα τα έχεις καταφέρει.
Της Σοφίας Παπαηλιάδου
Πηγή : anapnoes.gr
Γιορτή της μητέρας σήμερα. Που στα 20 σου θα σε βλέπει σαν 10 και στα 40 σου το πολύ πολύ να έχεις ενηλικιωθεί.
Κι εσύ..
Εσύ την αγαπάς, την θεοποιείς, την απορρίπτεις, την μισείς, την επιδοκιμάζεις, την αποδοκιμάζεις και ξανά την θεοποιείς προς το τέλος της, αλλά τώρα πια συνειδητά, ουσιαστικά.
Της φτιάχνεις δώρα, της παίρνεις λουλούδια και της δίνεις και κάνα φιλί. Και στα ζόρια σου είτε είσαι 5 είτε είσαι 35 ψάχνεις στα δύσκολα την αγκαλιά της. Εκείνο το χάδι της που απ’ όταν ήσουν παιδί έπαιρνε μακριά από τον πόνο μέχρι τον πυρετό και από τις πρώτες απογοητεύσεις μέχρι τα πιο σκληρά μαθήματα ζωής.
Εμένα λοιπόν σήμερα, θα μου επιτρέψεις να σου μιλήσω για κάτι άλλες γυναίκες.
Σήμερα που όλοι θα σου μιλήσουν για την ιερότητα της μάνας, εμένα θα μου επιτρέψεις να σου πω για κάτι άλλες γυναίκες που δεν άκουσαν ποτέ το πρώτο κλάμα ενός μωρού. Δεν είδαν ποτέ τα μάτια ενός νεογέννητου να ανοίγουν στην αγκαλιά τους.
Είναι εκείνες οι γυναίκες που στην ζωή μας της βαφτίζουμε πάντα «θείες». Είναι εκείνες οι γυναίκες που δεν έγιναν ποτέ μάνες, άλλοτε από επιλογή κι άλλοτε σαν αποτέλεσμα της διαστροφικής ανάγκης της μοίρας να παίζει με ψυχές.
Είναι εκείνες οι γυναίκες που μέσα τους η αγάπη ξεχειλίζει. Όχι από ανάγκη. Έχουν γεμάτη την ζωή τους και διοχετεύουν την αγάπη τους κατ’ επιλογήν σε πλάσματα που μπαίνουν στην ζωή τους από τις χαραμάδες.
Είναι εκείνες οι γυναίκες που αγαπάνε τα παιδιά σου, παίζουν μαζί τους, τα αναζητούν με το βλέμμα τους και τα προσέχουν όσο κι εσύ.
Ναι, μην σου φαίνεται παράξενο. Μπορούν να τα αγαπήσουν, μπορούν να τα προσέξουν, μπορούν να τα φροντίσουν, όπως κι εσύ. Είναι η επιλογή τους αυτή. Έχουν επιλέξει να αγαπήσουν τα παιδιά σου. Θα είναι εκεί σε πράγματα που δεν θα μπορέσεις να είσαι εσύ. Θα την εμπιστευτούν τα παιδιά σου και ενώ θα κρατήσει τα μυστικά τους ασφαλή θα τους δώσει τις ίδια μαμαδίστικες συμβουλές με εσένα.
Θα τα υπερασπιστεί, θα τα προστατεύσει, θα τους κρατήσει το χέρι και θα είναι πάντα η δεύτερη σε σειρά αγκαλιά. Θα έρθει μαζί σου την πρώτη μέρα στο σχολείο. Θα έρθει μαζί σου στις παιδικές παραστάσεις. Θα έρθει μαζί σου και στο γιατρό όταν θα την πάρεις πανικόβλητη να «τρέξει». Θα τρέξει.
Θα τσακωθεί ακόμα και μαζί σου όταν θα τα μαλώσεις λίγο παραπάνω. Ναι, τσαντίζεται!!! Είναι πάντα με το μέρος τους κι ας ξέρει ότι έχεις δίκιο εσύ. Δεν έχει σημασία. Εκείνη έχει επιλέξει να είναι με το μέρος τους.
Είναι γυναίκες που δεν άκουσαν ποτέ την λέξη «μαμά». Άκουσαν να τις φωνάζουν θεία, νονά ή με το μικρό τους όνομα. Αυτό το «μαμά», δεν το άκουσαν ποτέ.
Κι όμως… είναι εκείνες οι γυναίκες που μεγαλώνοντας σαν παιδί, τις έχεις αδιαχώριστα στην ψυχή σου με την μάνα σου. Συνήθως είναι η αδερφή της, η κολλητή της και μεγαλώνοντας αυτόματα μόλις ρωτήσεις την μάνα σου για τα νέα της, ρωτάς για εκείνή.
Είναι εκείνες που αγάπησαν τα παιδία σου από επιλογή. Όχι από ανάγκη. Δεν έχουν μέσα τους την μιζέρια για εκείνο που δεν τους έδωσε η ζωή. Μπορεί να τους τσιμπάει αλλά έχουν συμβιβαστεί με αυτό κι έχουν αποφασίσει να μην μείνουν αναπληρωματικές στον αγώνα της ζωής. Μπορεί να μην είναι ο πρώτος ρόλος, αλλά καμιά φορά, ο δεύτερος ρόλος, κλέβει την παράσταση στο έργο.
Σήμερα λοιπόν, θυμίσου να δώσεις ένα φιλί σε εκείνη την γυναίκα που σε αγάπησε «σαν» και την επίσημη εορτάζουσα.
Γιατί δεν σε κουβάλησε στο σώμα της αλλά σε κουβαλάει στην ψυχή της. Γιατί δεν σου έδωσε ζωή από την ζωή της αλλά σου δίνει κάθε μέρα κομμάτια από μέσα της. Γιατί κι εκείνη δάκρυσε την πρώτη σου μέρα στο σχολείο. Γιατί η αγκαλιά της ήταν το καταφύγιο της κάθε φορά που έκανες εφηβικές επαναστάσεις. Γιατί καμιά φορά πρέπει να θυμάσαι να διορθώνεις τις διαστροφικές αδικίες της μοίρας και με μια αγκαλιά σήμερα, με ένα φιλί και ένα «σ’αγαπάω» θα τα έχεις καταφέρει.
Της Σοφίας Παπαηλιάδου
Πηγή : anapnoes.gr
