Σ΄ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου... κι ας έφυγες .

Σ΄ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου, σαν ένα πολύχρωμο ουράνιο τόξο στις μαύρες καταιγίδες του ουρανού μου. Σαν μία ολάνθιστη Άνοιξη στη χειμέρια νάρκη της καρδιάς μου. Λαμπερός ήλιος που φώτισε για λίγο τα σκοτάδια μου. Και ένας διάττοντας αστέρας στον ορίζοντα μου.

Σ΄ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου...κι ας έφυγες. Που υπήρξες μία σταγόνα ελπίδας στον ωκεανό της απελπισίας μου. Μία στάλα αισιοδοξίας στο πέλαγος της απόγνωσης μου. Ένα μικρό απάνεμο λιμάνι στα ανεμοδαρμένα κύματα που παρέσυραν την οντότητά μου. Και ένας εκκωφαντικός θόρυβος στην αβάσταχτη σιωπή της μοναξιάς μου.

Για όλα αυτά και τόσα άλλα θα σ΄ ευγνωμονώ πάντα... Για εκείνο το γαλήνιο ταξίδι που με συντρόφευσες, στις ανταριασμένες θάλασσες του κόσμου. Τον ανθισμένο κήπο της οντότητάς σου, που στόλισε προσωρινά το ξηρό και άγονο έδαφος της γης μου. Τα ζωηρά και έντονα χρώματα σου, που έβαψαν τον πίνακα της νεκρής μου φύσης. Το βάλσαμο που απάλειψες την πληγή μου, ανακουφίζοντας την για λίγο. Και το πέπλο της αγάπης που μου δάνεισες, να σκεπάσω πρόσκαιρα την παγωμένη ύπαρξη μου.

Για όσο κράτησε και για όσα μοιραστήκαμε στο διάβα της διαδρομής σου, εγώ θα σ΄εκτιμώ. Για την επιμονή σου να αντικρύσεις τα τρίσβαθα της ψυχής μου. Την υπομονή σου να ενώσεις ένα-ένα τα σπασμένα κομμάτια της ύπαρξής μου. Την δύναμη σου να παλέψεις με τα θεριά που κατασπάραζαν την υπόστασή μου. Την θέληση να διεισδύσεις μέχρι τα εσώψυχα μου. Το κουράγιο να σκαλίσεις με τα χέρια σου τα μύχια της καρδιάς μου, ανακαλύπτοντας τους φόβους και τα βαθύτερα μυστικά μου.

Για όλα όσα μου θύμισες ότι υπάρχουν κ για εκείνα τα όμορφα που μου απέδειξες ότι αλλάζουν...

Για όλα όσα αισθανθήκαμε και αποκαλύψαμε και για εκείνα που νιώσαμε κ αποκρύψαμε...

Για όσες αλήθειες βρήκαμε το θάρρος και εμπιστευτήκαμε και για αυτές που επιμελώς αποφύγαμε.

Για αυτά που μας έδεσαν κ για εκείνα που μας παίδεψαν...

Για όσα μας έφεραν κοντά και για άλλα τόσα που μας κρατησαν μακρυά...

Για εκείνο που είμασταν και γι΄αυτό που θα μπορούσαμε να γίνουμε...

Για όσα ονειρευτήκαμε και δεν καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε...

Για τις πιο απόκρυφες μας σκέψεις που μοιραστήκαμε και για όλες εκείνες που στα έγκατα του μυαλού μας κρύψαμε...

Για αυτό που είμασταν και για εκείνο που θα μπορούσαμε να γίνουμε...

Για όσα ζήσαμε και για όσα από φόβο ή δειλία δεν τολμήσαμε...

Για όλα όσα μου χάρισες και γι΄αυτά που για λίγο μου δάνεισες...

Για όλα όσα πιστέψαμε και γι αυτά που διαψεύσαμε...

Για όσα η ζωή μας έταξε και για οσα μας αναίρεσε...

Για όλα αυτα...και για άλλα τόσα...

Για τόσο όσο ... και για τόσα όσα...

Σ ευχαριστώ που υπήρξες !

 Aφιερωμένο

Συγγραφέας άρθρου Λίτσα Φιλίππου

Πηγή :ewoman.gr