Mια ανυπόταχτη γυναίκα η Hθική ...

Σαν βγήκε απ’ τη μήτρα της μαμάς της η ηθική, πλάγιασε ανακουφισμένη κάτω απ’ τα μισόκλειστα βλέφαρα της κοινωνίας, αναζητώντας την ανάπαυση που της έπρεπε μετά από μια επίπονη και πολυετή κύηση.

Μα πάνω που αναπαυόταν και χαιρόταν την ύπαρξη της, μια απορία σφήνωσε στη σκέψη της και χαμήλωσε το κεφάλι της.

«Ω θεέ μου, είμαι γένους θηλυκού!» αναφώνησε απελπισμένη και με μιας άρχισαν να τη βασανίζουν όλες εκείνες οι δυσάρεστες μνήμες που είχαν καταγραφεί στο γενετικό της υλικό από προηγούμενες ζωές της. Απαξίωση, περιφρόνηση, υποταγή.

Καταστάσεις που χαράχτηκαν από το αρσενικό αιώνες πριν - κι όχι σκοπίμως βέβαια - από το φόβο του όταν πρωτοαντίκρισε εκείνο το τεράστιο κύτταρο που ονομαζόταν ωάριο, να καταπίνει αχόρταγα και με απίστευτη βουλιμία τον αρσενικό γαμέτη.

Όπως και να’ χε όμως η προαιώνια κατάρα του θηλυκού ήταν πια δεδομένη, με πρώτο και κύριο γνώρισμα να γεννά με κόπο τα παιδιά του.

Η ηθική λοιπόν απογοητευμένη- θηλυκό γαρ- όσο μεγάλωνε άρχιζε να συλλογίζεται την επερχόμενη δυστυχία της.

Η ομορφιά της δεν στάθηκε ικανή να τη βοηθήσει, άλλωστε πως θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί την ομορφιά της αφού πρόγονοί της ήταν η αρετή, η τόλμη, το κάλλος η ανθρωπιά κι η ανιδιοτέλεια.

Μέσα σε όλη της την απογοήτευση λοιπόν είχε και την κακή τύχη να χάσει νωρίς τους γονείς της και να μείνει ορφανή.

Έτσι η νεαρή ηθική άρχισε σιγά σιγά να ρουφιέται σε μια βαθιά θλίψη και μελαγχολία, αλλά κάποτε ως δια μαγείας κι όπως συνήθως συμβαίνει με όλα τα ορφανά, εμφανίστηκαν μπροστά της απ’ το πουθενά όχι ένα, αλλά τρία χέρια σωτηρίας.

Αυτά τα τρία στιβαρά χέρια ανήκαν στους νονούς της –σ’ αυτούς που επινόησαν το κοινωνικό της όνομα- κι έτσι λοιπόν οι νονοί της ως άλλοι «νονοί της νύχτας» αποφάσισαν να πάρουν στα χέρια τους τη διαπαιδαγώγηση της για να τη σώσουν απ’ τη θλίψη, απ’ τη μελαγχολία κι απ’ την εκπόρνευση. Άλλωστε- σκέφτηκαν οι νονοί- μ’ αυτή την ομορφιά που κουβαλούσε ήταν σχεδόν δεδομένο πως θα καταντούσε μια γυναίκα του δρόμου ή του πεζοδρομίου, άντε και στην καλύτερη περίπτωση ιέρεια της αρχαιότητος.

Τρεις ήταν λοιπόν οι νονοί της και το όνομα αυτών: πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, λίγο το χεράκι του να’ βαζε ο καθένας η σωτηρία της θα ήταν απόλυτα εξασφαλισμένη.

Έτσι άρχισαν ένας ένας να την παίρνουν στα σπίτια του, πότε την έπαιρνε η πατρίδα, πότε η θρησκεία κι όταν κι αυτή τη βαριόταν την έκανε πάσα στην οικογένεια.

Όμως όσο περνούσε ο καιρός και οι τρεις νονοί τα’ χαν χαμένα με τη βαφτιστήρα τους, μια και κατά τη δική τους διαμόρφωση το κορίτσι ήταν εξ’ όλης και προόλης… Το κορίτσι δεν μαζευόταν με τίποτα… έδινε απλόχερα την καρδιά της σε όλους, ξενυχτούσε πότε με άντρες πότε με γυναίκες, με λίγα λόγια έμοιαζε τολμηρή και ανυπότακτη.

Από δω την είχαν από κει την είχαν προκειμένου να μη τους εκπορνευτεί αποφάσισαν να σπείρουν μέσα της το φόβο της ανταμοιβής και της τιμωρίας, πανάρχαια συνταγή και απόλυτα επιτυχημένη.

Η νεαρή ηθική όμως δεν πήρε χαμπάρι ούτε μ’ αυτό. Βλέπετε η δική της ταυτότητα ήταν υπαρξιακή και διόλου κοινωνική, επιπλέον δε, φαίνεται πως ως παλιά ψυχή, δουλεμένη, είχε από τη γέννησή της φυτεμένο μέσα της το σπόρο της αλήθειας.

Παρ’ όλη την αρετή και την τόλμη της όμως η ζωή της γινόταν μια καθημερινή κόλαση κι εκείνη ως ανυπότακτη αρνιόταν να συμβιβαστεί με τα κοινωνικά και υποκριτικά στάνταρ των νονών της.

Έτσι μέρα με τη μέρα άρχισε να περιφέρει από δω και κει την συνειδητή ασυνειδησία της προσπαθώντας να εφεύρει τρόπους που δεν θα λέρωναν την τιμή, τη δόξα της και το όνομα των προγόνων της, αλλά αντιθέτως να’ ναι τόσο ισχυροί κι αληθινοί που να μπορούν να διαψεύσουν την δήθεν τιμή και δήθεν υπόληψη των νονών της.

Ένα πρωί λοιπόν εκεί που χαλάρωνε μες το απολαυστικό και μυρωδάτο λουτρό της ως άλλη Κλεοπάτρα, της ήρθε στο νου να κάνει μια απίστευτη σκανταλιά, θα έμπαινε στα σπίτια των συγγενών τους και θα τους έφερνε τα πάνω κάτω.

Δεν χρειάστηκε να το καλοσκεφτεί, ντύθηκε, στολίστηκε, αρωματίστηκε και ξεκίνησε για το «σπίτι του γάμου». Για εκείνο το πανάρχαιο δεσμωτήριο όπου δεσμώτης και δεσμοφύλακας-οι ρόλοι εναλλάσσονται- προσπαθούν να συνετίσουν ο ένας τον άλλον. Τι δεν τους δημιούργησε μες το γάμο, την απίστευτη κόλαση.!

Στάθηκε μπροστά στη σύζυγο αεράτη και αγέρωχη και της ψιθύρισε για τις ματαιοδοξίες της, για τους υποθετικούς της έρωτες και για την απουσία της ζωής μέσα της.

Έτσι εκεί που η καημένη η σύζυγος έψηνε το αρνάκι άρχισε να εμφανίζεται μπροστά της ο Γιώργος, ο κάθε φανταστικός ή υπαρκτός Γιώργος που υπέβοσκε τα βράδια στη σκέψη της και τη συντρόφευε στα όνειρά της.

Εκείνος ο Γιώργος που θα… της μιλούσε πιο τρυφερά από τον αγαπημένο της σύζυγο, που θα… τη θαύμαζε, που θα… την επαινούσε, που θα… την συμπονούσε, που θα… την κατανοούσε.

Κι ύστερα αφού αναστάτωσε τη σύζυγο σειρά είχε ο σύζυγος, έσκυψε στ’ αυτί του και του ψιθύρισε το όνομα της άνομης «καλής του», εκείνης που πόθησε πιο πολύ κι απ’ τη ζωή του, αλλά που χάρη των παιδιών του και όλων των κατοικίδιων του, δεν βρήκε την τόλμη να ζήσει ούτε μια αληθινή στιγμή μαζί της.

Και να οι καυγάδες και να οι συζυγικές μουρμούρες και να το αίσθημα της στέρησης να φουντώνει και τα σεξιστικά όνειρα να παίρνουν σάρκα και οστά, εν ονόματι μιας άλλης ηθικής που απείχε μίλια μακριά απ’ την αληθινή της φύση…

Όμως μια κι είχε πάρει φόρα η νεαρή ηθική, δεν σταμάτησε εκεί, μέρα με τη μέρα έπαιρνε αμπάριζα όλους όσους είχαν διαστρεβλώσει το όνομά της.

Την επομένη λοιπόν άρχισε να μπαίνει σε ναούς και σε ξωκλήσια και καθώς όλων των ανδρών τα βλέμματα είχαν κολλήσει επάνω της και τα κορμιά τους λίγωναν από την ομορφιά της, έσκυψε στ’ αυτιά τους και τους ψιθύρισε ηδονικά πως θα τους ψάξει έναν έναν και σε όποιον αναγνώριζε «την αλήθεια» θα τον προσκαλούσε να περάσει μαζί της μια ερωτική νύχτα.

Έτσι ένας ένας οι πιστοί αναστατωμένοι απ’ την ομορφιά της άρχισαν να ψάχνουν μέσα τους κι άκρη δεν έβρισκαν, εδώ η αλήθεια, εκεί η αλήθεια, πουθενά η αλήθεια, τα πάντα μέσα τους δυσδιάκριτα και συγκεχυμένα.

Μέσα σ’ ένα χρόνο η ηθική είχε κάνει μια σειρά από απίστευτες σκανταλιές, είχε μπει σε όλα τα σπίτια- θεσμούς υπενθυμίζοντας τους την αδράνεια του νου τους και τη φτώχεια της καρδιάς τους.

Πολλοί απ’ αυτούς που την πόθησαν επινόησαν άπειρα τεχνάσματα προκειμένου να περάσουν μια ηδονική νύχτα μαζί της, αλλά η ηθική γύρισε την πλάτη στην κοινή τους απρέπεια κι αθλιότητα γιατί -σαν θηλυκό- ο κόλπος της ήταν ταυτόχρονα και η είσοδος για την ψυχή της.

Όλη αυτή η νεανική περιπέτεια επηρέασε βαθύτατα την αισθητική της ωρίμανση κι από νεαρή μποέμισα μετουσιώθηκε σε μια όμορφη και δυναμική γυναίκα.

Τέλος, νιώθοντας μια απίστευτη συμπόνια για την ανθρωπότητα αποσύρθηκε σ’ ένα δικό της σπίτι, μοναχική, μοναδική και μεγαλοπρεπής με μια ομορφιά παντοτινή, ερωτική, αληθινή ενίοτε και σεξουαλική.

Γράφει η Δέσποινα Χατζή