Κορονοιέ, σε ευχαριστώ .

Δεν περίμενα ούτε εγώ ο ίδιος να το πω αυτό. Ειλικρινά.

Προφανώς και δεν χαίρομαι με τις ανθρώπινες ζωές που έχει στερήσει αυτός ο κορονοιός ή coronavirus ή covid-19 ή αυτός ο SARS η όπως τελοσπάντων τον αποκαλούν καθημερινά πολλοί. Μπορεί να είναι μια βόμβα που αναμένεται να σκάσει, ιδιαίτερα από τη στιγμή που τα περιοριστικά μέτρα τείνουν να εξαλειφθούν, ή μπορεί και να είναι ένα παραφουσκωμένο διήγημα των μίντια και των κυβερνήσεων. Δεν με ενδιαφέρει. Όπως όμως και να χει, μας κράτησε μέσα. Με το ζόρι. Το αν είναι για το κάλο μας ή όχι, δεν θα μπω στη διαδικασία να το κρίνω σε αυτό το κείμενο.

Το να κάθεσαι μέσα όμως, ακόμη και έπειτα από εντολή της κυβέρνησης, σίγουρα δεν είναι θετικό. Είναι τραγικό να περιμένεις σαν φυλακισμένος και να σβήνεις μέρες μέχρι να δεις τον άνθρωπο σου, τον εαυτό σου, το φίλο σου, τη γιαγιά σου. "Ζήσε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία σου", "Μίλησε της, γιατί αύριο θα είναι αργά", "Πες το ρημάδι το σ' αγαπώ ΤΩΡΑ, γιατί αύριο θα είναι αργά"... Είναι μερικές φράσεις-ρήσεις που αιωρούνταν διαρκώς στον αέρα και τις απαξιώναμε όλοι. Μόνο που τελικά αυτή η τελευταία μέρα, ήρθε! Τελικά, εκείνο το ρημάδι το αργά, ήρθε! Και μείναμε όλοι με τα στόματα ανοιχτά και τις αγκαλιές άδειες. Αυτή η διαπίστωση είναι το μόνο καλό που έφερε ο κορονοιός.

Να εκτιμάμε επιτέλους τη δύναμη της στιγμής. Τη δύναμη του τώρα. Του τώρα όμως - όχι του μετά, όχι του αύριο. Επί κορονοιού μάθαμε να εκτιμάμε την αξία ενός τηλεφώνου και μιας βιντεοκλήσης. Αυτά που σε βρίσκανε με το κλασικό "Έλα μωρέ, αφού θα τη δω αύριο"... Επιτέλους χρησιμοποιήσαμε την τεχνολογία όπως πρέπει. Ασχέτως αν μετά από αυτό πρέπει να πάμε να πούμε στην κοσμοτέ, στη βόνταφον ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για τα απεριόριστα λεπτά ομιλίας.

Ο χρόνος τρέχει και πολλές φορές με δυσάρεστες εκπλήξεις. Ξέρεις κάτι; Όταν τελειώσει όλο αυτό, τρέξε κοντά του και πες του όλα όσα ήθελες να του πεις. Χωρίς δισταγμό. Γιατί το "σε λίγο" μπορεί να είναι το πιο δραματικό "σε λίγο" του κόσμου. Μην κάνεις το λάθος να αναβάλλεις γεγονότα. Κάνε τις τρέλες που έχεις ονειρευτεί. Θέλω να σφίξω το χέρι σε αυτούς που δεν έμειναν στο "όποιος βιάζεται σκοντάφτει". Ένα μπράβο σε αυτούς. Γιατί μπορεί να σκόνταψαν, αλλά έφτασαν. Κι αν ακόμα έφτασαν στον προορισμό τους με πόδια γεμάτα πληγές επειδή σκόνταψαν, παρόλα αυτά έφτασαν. Ασχέτως που άλλοι ακόμα περπατάνε. Που στην τελική, μπορεί να μην προλάβουν να φτάσουν...

Ιέ, σε ευχαριστώ που ήρθες για να μου υπενθυμίσεις να τρέχω.
Ιέ, σε ευχαριστώ γιατί από δω και πέρα όλα θα είναι πιο όμορφα.
Ιέ, σε ευχαριστώ που ήρθες.

Ίσως την επόμενη φορά που μας επισκεφθείς ο κόσμος να είναι αραχτός μέσα και να μην μιζεριάζει... Γιατί είχε ήδη καταφέρει να πει όλα όσα ήθελε να πει και να πραγματοποιήσει όλα εκείνα τα τρελά που ονειρευόταν και του τα στέρησες την πρώτη φορά.

Σήμερα χαμογέλα γιατί αύριο δεν ξέρεις τι λόγος θα υπάρχει για να το στερηθείς. Εκεί που πάτησες με μπλάνκο για να το διορθώσεις και το άφησες, πάρε στυλό, μαρκαδόρο, ανεξίτηλο, ψαλίδι και χάραξέ το με εκείνα που ήθελες να γράψεις. Μην το αφήσεις για την επόμενη παράγραφο... Γιατί δεν ξέρεις, μπορεί να το γράψεις και να μη βγάζει νόημα επειδή δεν έγραψες την διορθωμένη πρόταση. Γιατί δεν ξέρεις, ίσως ο χρόνος να μη φτάσει ποτέ επειδή εκείνο που θα έγραφες σε αποσυντόνισε. Γιατί δεν ξέρεις, ίσως εκείνο που θα έγραφες να ήταν το πιο δυνατό σημείο της έκθεσης και να σου έδινε το 20άρι, από τη στιγμή όμως που το παρέλειψες και το αντικατέστησες με λόγια που δεν ήταν στο αρχικό καθαρό σκεπτικό σου, να σε στείλει κάτω από τη βάση...


Πηγή : enfo.gr