Aυθεντικοί δε γεννιόμαστε αλλά γινόμαστε ...

Τι σημαίνει, άραγε, να είσαι, αυθεντικός; Ποια είναι η σημασία του να είσαι αυθεντικός;

Αν ρωτήσεις εμένα, θα σου απαντήσω πως αυθεντικοί δε γεννιόμαστε αλλά γινόμαστε στην πορεία της ζωής μας. Αυθεντικοί γινόμαστε όσο περισσότερο καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας, όσο περισσότερο αγαπάμε τον εαυτό μας, όσο περισσότερο πλησιάζουμε στην εικόνα που έχουμε μέσα μας για εμάς τους ίδιους και για αυτά που έχουμε ονειρευτεί για τη ζωή μας.

Αυθεντικοί γινόμαστε όταν δεν έχουμε πλέον ανάγκη να μας συμπαθούν όλοι, όταν δε μας νοιάζει να αποδείξουμε τίποτα σε κανέναν. «Με συμπαθώ και με εκτιμώ εγώ και αυτό μου φτάνει. Και μου κόστισε πολύ να φτάσω έως εδώ. Γι’ αυτό και δε σκοπεύω να γυρίσω πίσω. Γι’ αυτό δε θα ανεχτώ να με γυρίσει κανείς πίσω».

Οι αυθεντικοί άνθρωποι δεν μπαίνουν σε κουτάκια, δεν προσπαθούν να χωρέσουν σε κουτάκια που έχουν φτιάξουν άλλοι. Αντίθετα, δημιουργούν το δικό τους δρόμο. Και τον ακολουθούν χωρίς ενοχές.

Γινόμαστε αυθεντικοί όταν γινόμαστε συλλέκτες εμπειριών και σταματάμε επιτέλους να είμαστε ρακοσυλλέκτες εμπειριών. Τα περιττά τα πετάμε. Δε χρειάζεται να κουβαλάμε πάνω μας τα πάντα. Κανείς δεν μπορεί να μετακινηθεί με τόσες πολλές αποσκευές. Και για να γίνουμε αυθεντικοί, πρέπει να προχωρήσουμε πολύ.

Όχι, δε γεννιόμαστε αυθεντικοί. Είναι μια μακριά και συνήθως επίπονη πορεία. Είναι ένα ταξίδι δύσκολο, ένα ταξίδι κουραστικό.

Αυθεντικός γίνεσαι όταν αποφασίζεις να ψάχνεις την αλήθεια με όποιο κόστος. Τη δική σου αλήθεια.

Δεν μπορούμε να κάνουμε πάντα αυτό που θέλουμε. Μπορούμε να προσπαθήσουμε, όμως, να μην κάνουμε ποτέ αυτό που δε θέλουμε. Και αν δεν έχουμε ιδέα τι είναι αυτό που θέλουμε πια, ας κάνουμε μια νέα αρχή. Καλύτερα να μην ξέρουμε πού ακριβώς πηγαίνουμε παρά να μην πηγαίνουμε πουθενά.

Γινόμαστε αυθεντικοί όταν ζυγίζουμε τους φόβους μας. Εγώ φοβάμαι τα ύψη αλλά φοβάμαι πολύ περισσότερο να μην δω τον κόσμο από ψηλά, φοβάμαι πολύ περισσότερο να μην πετάξω, φοβάμαι πολύ περισσότερο να μείνω για πάντα στάσιμη. Και κάπως, έτσι, τα ύψη δεν είναι το πιο τρομακτικό πράγμα που μπορεί να μου συμβεί.

Έμαθα πρώτα να ακούω την καρδιά μου. Και μετά έμαθα να ακούω το μυαλό μου. Με πολλή προσπάθεια, έμαθα να ακούω το σώμα μου. Το σώμα δεν κάνει ποτέ λάθος. Το σώμα σού λέει ανά πάσα στιγμή εάν πρέπει να βρίσκεσαι εκεί που είσαι ή όχι. Και αυτό είναι το πρώτο βήμα γι’ αυτό το ταξίδι. Το σώμα ξέρει πάντα καλύτερα- και από την καρδιά και από το μυαλό.

Δε θέλει τρόπο, θέλει κόπο. Αν θες να χτίσεις κάτι που να αξίζει τον κόπο και για το οποίο να είσαι περήφανος, δηλαδή. Με τρόπο τα καταφέρνουν όσοι δε θα έπρεπε και όσοι πάντα απέφευγαν τον κόπο. Κόπο θέλω. Να ιδρώσω και να παιδευτώ και να τα καταφέρω. Και να γίνω άνθρωπος αυθεντικός. Τον τρόπο ποτέ δεν τον σεβάστηκα σε κανέναν. Κόπο. Και ας εξαντληθώ. Δε βαριέσαι- θα επανακυκλοφορήσω.

Το να είσαι αυθεντικός- όπως και το να είσαι νέος στην ψυχή- θέλουν χρόνο πολύ. Και είναι μια διαδικασία που δεν τελειώνει ποτέ. Είναι μια πορεία συνεχής. Και είναι η μόνη πορεία που αξίζει τον κόπο.

Ο κόσμος έχει ανάγκη από ανθρώπους αυθεντικούς. Από ανθρώπους που αγαπούν πραγματικά τον εαυτό τους για να μπορέσουν να αγαπήσουν και τους άλλους. Οι αυθεντικοί άνθρωποι είναι οι μόνοι που μπορούν να κάνουν αυτόν τον κόσμο καλύτερο.

Το να είσαι ο εαυτός σου σε έναν κόσμο που προσπαθεί συνεχώς να σε κάνει κάποιον άλλον, είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα.
Το να είσαι ο εαυτός σου στον κόσμο που ζούμε είναι πράγμα πανάκριβο. Κοστίζει και αξίζει.

Λουκία Μητσάκου

Πηγή : loukini.gr