Σκέψου κάποια στιγμή, να μείνεις στην ζωή κάποιου που θα το αξίζει!

Να επιμένεις για τους ανθρώπους, να επιμένεις και να μένεις.

Μην φεύγεις αμέσως. Μην απογοητεύεσαι με το παραμικρό.

 

Δεν είμαστε κουτάκια να χωράμε ο ένας στου άλλου, ούτε μενού a la carte να ξέρεις εξ’ αρχής αν η σαλάτα θα έχει λεμόνι ή ξύδι.

Άνθρωποι με ψυχή, όχι ρομποτάκια προγραμματισμένα.

Άνθρωποι με βιώματα, μνήμες, σημάδια, χαρακιές.. ελαττώματα και προτερήματα.

Δώσε χρόνο στους ανθρώπους και μην το βάζεις στα πόδια.

Κάναμε μόδα το “να φεύγεις”.

Ναι μωρέ, να φεύγεις όπου σου θίγεται η αξιοπρέπεια, όπου σε προσβάλει η πραγματικότητα, όμως πριν από αυτό, προσπάθησε λίγο!

Προσπάθησε να μείνεις λίγο όταν δεν είναι όλα καλά. Όταν δεν είναι όλα γέλια και χαρές.

Μείνε όταν ο άλλος είναι συννεφιασμένος.

Μείνε όταν κλείνεται στον εαυτό του. Δεν κλείνεται από εσένα, χορεύει μοναχικά με τους δαίμονές του!

Δεν απορρίπτει εσένα! Έτυχε η στιγμή.. η ανάποδη στιγμή!

Ναι, είμαστε άνθρωποι κι έχουμε κι ανάποδες στιγμές, ανάποδες μέρες, δύσκολες μέρες.

Σε αυτές, να μένεις και να επιμένεις.

Να επιμένεις ρε!

Μάθαμε να τα κάνουμε όλα εύκολα.

Εύκολα να αγαπιόμαστε, εύκολα να χωριζόμαστε, εύκολα να μιλάμε για κολλητηλικια και “μαζί” και να κάνουμε σχέσεις της σεζόν!

Επέμεινε στους ανθρώπους.

Επέμεινε στο καλό μέσα τους, κι ας σε έχει στεγνώσει η αχαριστία τους.

Κι ας έχεις γνωρίσει ξανά και ξανά την άλλη τους πλευρά.

Προτιμώ την μοναξιά μου, καλύτερα μόνος, εγώ δεν έχω ανάγκη κανέναν..

Όντως, κανέναν μπορεί να μην έχεις ανάγκη.

Μόνο που το “μαζί” έχει μεγαλύτερη πλάκα από το μόνος.

Μόνο που το “μαζί” αν τους δώσεις χρόνο, χτίζει κάστρα γερά, όχι στην άμμο.

Δώσε χρόνο στους ανθρώπους να ξεγυμνώσουν τα κομμάτια τους μπροστά σου.

Όλοι κάποιο σκοτάδι κουβαλάμε κι όλοι ψάχνουμε ένα χέρι μέσα σε αυτό το σκοτάδι!

Δώσε χρόνο.. μην φεύγεις με το τίποτα.. μην τα παρατάς με μια παρεξήγηση!

Μίλα, εξήγησε, άκου, νιώσε, κατάλαβε, μείνε!

Ποτέ δεν ξέρεις την μάχη που δίνει ο “μουτρωμένος” απέναντί σου.

Ποτέ δεν ξέρεις οι φωνές του ποιο φόβο μπορεί να προσπαθούν να σωπάσουν.

Ποτέ δεν ξέρεις πόσες φορές μπορεί να απογοητεύτηκε ο άνθρωπος που έχτισε τοίχους γύρω του για να μην τον πλησιάσεις.

Δεν ξέρεις πόσο μπορεί να ελπίζει όμως, να μείνεις!

Δεν ξέρεις πόσο μπορεί να θέλει να μείνεις!

Ποτέ δεν ξέρεις, αλλά αν μείνεις, αν δεν φύγεις, μπορεί να μάθεις.

Ποτέ δεν ξέρεις, αλλά αν δεν μείνεις, δεν θα μάθεις πώς είναι να έχεις έναν άνθρωπο στη ζωή σου, να βασίζεσαι και να βασίζεται υπό όλες τις συνθήκες!

Αν δεν φύγεις..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου


Πηγή : loveletters.gr