Ήρθε η ώρα να με αγαπήσω.

Η ζωή είναι έρωτας! Είναι πόθος! Είναι θέληση! Είναι επιθυμία! Είναι πάθος! Είναι παγίδες! Είναι λάθη! Είναι κύκλοι μέσα σε κύκλους…

Θέλω να απολαμβάνω τη μεγαλοπρέπειά της με όλες μου τις αισθήσεις! Να τη νιώθω, να την αγγίζω, να τη γεύομαι.

Θέλω να μην χορτάσω ποτέ τις εκπλήξεις της.

Να μη ξεδιψάσω ποτέ τη λαχτάρα μου για στιγμές αξιομνημόνευτες!

Να μην πάψω να νιώθω ικανοποιημένη και χαρούμενη με όσα έχω.

Να βάζω νέους στόχους, να μπορώ να ονειρεύομαι και να ελπίζω.

Θέλω να ταξιδεύω! Ν’ αναζητώ νέες «Ιθάκες» κι ας μη τις φτάνω ποτέ…Έχω ανάγκη να τις αναζητώ!

Θέλω να μη φοβάμαι να αντιμετωπίσω το χρόνο, τον εαυτό μου, να συμβιβαστώ με τη φθορά ως «φυσικό επακόλουθο»…

Μπορώ άραγε; Ναι νομίζω, πια, ότι μπορώ!

Τώρα πια που έχω ξεκαθαρίσει τι είναι «σημαντικό» και τι «ασήμαντο» για μένα.

Για μένα! Δε με νοιάζουν πια του κόσμου οι κραυγές, ούτε οι ψίθυροί του, ούτε καν οι σιωπές του…

Είναι κακός ο κόσμος και ζηλιάρης…

Του αρέσει να κρίνει, δεν τον ενδιαφέρει να μάθει. Θέλει μόνο, να κρίνει, να επικρίνει, να κατακρίνει, αδιαφορώντας για την πραγματική ουσία.

Απέχω πια, συνειδητά, απ’ του κόσμου τα παράλογα, δε ταιριάζω στις λογικές του.

Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, να δω βαθιά μέσα μου και ν’ ασχοληθώ να ικανοποιήσω τη βαθύτερη ανάγκη μου να είμαι «ΕΓΩ» και μόνο «εγώ»…

Θέλω να πετάξω απ’ το χθες τους κλειστούς κύκλους που μ’ εγκλώβισαν και μου στέρησαν την ελευθερία του πνεύματός μου.

Θέλω ν’ αλαφρώσει το δισάκι μου απ’ τα περιττό βάρος και ν’ ακολουθήσω τη καμπύλη των νέων που από επιλογή πια ανοίγονται στη ζωή μου!

Αμφισβητώντας με, με αδίκησα και με εγκλώβισα σε «τρυπάκια». Φτάνει!

Ήρθε η ώρα να «με αγαπήσω» γι’ αυτό ακριβώς που είμαι και ναι «μου αρέσω!»

«Με αποδέχομαι» πια όπως είμαι! Δε προσπαθώ πια, να στριμωχτώ σε ιδέες που δε χωράει η συνείδησή μου, για να είμαι πιο αρεστή, δε ζορίζομαι ν’ αλλάξω όσα ενοχλούν τους άλλους, για να μη τους στεναχωρήσω, αλλάζω όσα ενοχλούν εμένα κάνοντας δώρο στον εαυτό μου την ισορροπία του!

Για να ζήσω καλά με μένα! Να «με αγαπώ» και να «με αντέχω!»

Να με θαυμάζω, που τίποτα δε στάθηκε ικανό να αλλάξει αυτό το ονειροπόλο κορίτσι που ζει στο σώμα της γυναίκας, μάνας, συζύγου, κόρης κι αδερφής…

Πολλοί οι ρόλοι μου, μία εγώ! «Εγώ, όπως είμαι!» Όχι όπως νομίζουν πως είμαι…όχι όπως θέλουν να είμαι!

Αγαπάω τα χρόνια μου, τις εμπειρίες μου, τα στραπάτσα μου, τις αποτυχίες μου, τις λάθος επιλογές μου…

Συμβιβάστηκα μαζί τους. Εξάλλου αυτά είναι ο πραγματικός «πλούτος» που έχω!

Χάρη σ’ αυτά είμαι η γυναίκα που από παιδί ονειρευόμουν να γίνω…

Χάρη σ’ αυτά, έχω αποφασίσει όσα χρόνια κι αν μου χαριστούν να τα ζήσω χωρίς να τα σπαταλήσω!

Έμαθα να μετράω…να ζυγιάζω ανθρώπους, συναισθήματα, στιγμές…

Έμαθα να φυλάγω τα «καλά της ζωής μου» σαν κόρη οφθαλμού και να φυλάγομαι απ’ τα «κακά»…

Έμαθα να νιώθω ευγνωμοσύνη για τη κάθε μέρα που ζω και για όλα όσα έχω!

Έμαθα πως το μόνο που αξίζει είναι να σε αγαπούν γι’ αυτό που είσαι!

Χριστίνα Ζαμπούνη

Πηγή : anapnoes.gr