Οι μαριονέτες δεν έχουν ελπίδα να ευτυχήσουν. Ποτέ!

Της Χριστίνας Ζαμπούνη

Μαριονέτα! Είναι κι αυτά τα όνειρα που κατάντησαν σκιάχτρα απωθημένα…

Είναι κι αυτά τα θέλω που δεν τα τόλμησες μπρος στο φόβο μην πέσεις στις κακές γλώσσες…

Μη γίνεις έρμαιο στη λύσσα τους να κρίνουν και να κατακρίνουν τους πάντες και τα πάντα!

Οι λαίμαργοι αναμάρτητοι… Καταπίνουν ζωές χωρίς δεύτερη σκέψη.

Τρώνε σάρκες ωμές! Σημαδεύουν ψυχές και δε νοιάζονται! Είναι κι αυτή η δυσκαμψία που νιώθεις στο σώμα, μόλις ανοίξουν τα μάτια σου το πρωί.

Νιώθεις πως δεν έχεις τη δύναμη και το κουράγιο να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι.

Δε θες να σηκωθείς! Δε θες να τους αντιμετωπίσεις!

Τους κριτές! Τους επικριτές! Τους υποκριτές… Όχι πάλι! Σε κούρασαν πολύ! Απομύζησαν όση θετική ενέργεια είχες.

Τι άλλο θέλουν πια; Ξαφνικά, νιώθεις μια μαριονέτα του συστήματος. Μια κούκλα άκαμπτη με σχοινιά. Δε σου ταιριάζει αυτή η ζωή! Είναι πολύ ξύλινη για σένα! Δεν του ταιριάζεις του κόσμου αυτού! Είσαι πολύ διάφανη και ξεκάθαρη γι’ αυτόν! Θες να δείχνεις τα όσα όμορφα ή άσχημα αισθάνεσαι.. Θες να σου δείχνουν τα όσα όμορφα ή άσχημα νιώθουν.

Ξεκάθαρα! Ντόμπρα και σταράτα! Μεγάλωσες πια για να μαντεύεις…

Λέξεις! Σκέψεις! Βλέψεις! Συναισθήματα!

Κουράστηκες να δικαιολογείς τους πάντες και να δίνεις τόπο στην οργή! Δεν έμεινε άλλος τόπος! Περίσσεψε πολλή οργή. Θες να ζήσεις τη ζωή που θέλεις εσύ, έξω από καλούπια και μπούσουλες που δε σου ταιριάζουν. Μακριά από σχοινιά που σε οδηγούν όπου θέλουν άλλοι! Όπως και κάθε άλλη μαριονέτα… Γιατί ξέρεις καλά…

Οι μαριονέτες δεν έχουν ελπίδα να ευτυχήσουν! Ποτέ!

Όταν η αυλαία κλείνει, η μοίρα τους είναι να πέσουν ανήμπορες στα πατώματα.

Γι’ αυτό σήκω! Αποδεσμεύσου και νιώσε την απόλυτη ελευθερία του να είσαι ο εαυτός σου! Είναι μόνο σχοινιά! ..Κόψτα τώρα! Τώρα! πριν γίνουν αλυσίδες… Εξέφρασε τα συναισθήματά σου ελεύθερα! Μη τα φοβάσαι, μη τα θάβεις… Κι αν κάποιοι ποτέ, γελάσουν που διαφέρεις, γέλα μαζί τους που είναι όλοι ίδιοι.