Οδηγώ και σε πλαθω, σε αγγίζω, σου δίνω πνοή ...

Δεν φταίς εσύ...

Εγώ σε επινόησα,

εγώ σε έπλασα,

εγώ σε ονειρεύτηκα.

Δεν φταίς εσύ.

Μην χαμηλώνεις

το βλέμμα σου με απόγνωση,

μη με τιμωρείς

με την παγερή σου σιωπή,

μην νιώθεις τύψεις για μένα.

Μόνη μου ξενύχτησα

με την εικόνα σου μια νύχτα.

Τα μάτια μου δεν μπορούσα να κλείσω

γιατί ερχόσουν εσύ μπροστά μου.

Την νύχτα,

τη μέρα.

Όταν τα έκλεινα

και όταν τα άνοιγα.

Μπροστά μου

κάθε στιγμή της ημέρας.

Χαμογελούσες,

ανασηκώνες φρύδια,

μιλούσες,

άγγιζες τα μαλλιά σου.

Με κοιτούσες,

ψιθύριζες ένα αστείο,

μετά γυρνούσες την πλάτη σου

και έφευγες μακριά μου...

Την εικόνα σου έκλεψα

και την κουβαλάω μαζί μου

όπου και αν πάω

χαραγμένη στα μάτια μου σαν σφραγίδα.

Οδηγώ και σε πλαθω,

σε νιώθω,

σε αγγίζω,

σε σβήνω,

σου δίνω πνοή

ξανά και ξανά...

Δεν φταίς εσύ

που μου μιλούσες

με πάθος για ότι σε άγγιζε...

Δεν φταίς εσύ

που σταματούσες

και με κοίταζες με απορία στα μάτια...

Δεν φταίς εσύ

που ψιθύριζες ένα αστείο

και χαμογελούσες...

Δεν φταίς εσύ

που με ρωτούσες

ασταμάτητα για να μάθεις...

Φταίω εγώ και μόνο...

Γιαυτό όπως σε επινόησα,

όπως σε έπλασα,

όπως σε ονειρεύτηκα,

θα σε αφήσω να πετάξεις,

να διαλυθείς

σαν σταγόνα μπογιά σε νερό...

έστω και να νιώθω

την αναπνοή σου δίπλα μου.

Θα σε αφήσω "ελεύθερο"...

Θα σβήσω την εικόνα σου

χαραγμένη στα μάτια μου,

θα σβήσω χαμόγελα δειλά,

ματιές κλεφτές,

αγγίγματα τυχαία,

λόγια άχρωμα

μέχρι να αδειάσει το βλέμμα μου.

Να τυφλωθώ.

Και έτσι σαν εσένα θα γίνω.

Τυφλή...

Γράφει η Nina Ivanova