Πίσω από ένα “μια χαρά”;Πόσο πόνο εκρύψες ..

Πώς είσαι; Με ρωτάς. «Μια χαρά» σου απαντάω.

Δυο τόσο μικρές λεξούλες που μέσα τους κρύβουν το πιο μεγάλο ψέμα που μπορεί να πουν δυο χείλια μετά το «μαζί για πάντα».

Είναι εκείνο το «μια χαρά» που το χρησιμοποιείς σαν διαβατήριο για να μην αφήσεις την λύπη να βρει το δρόμο και να δει το φως. Δεν επιτρέπεται να είσαι λυπημένη.

Είναι εκείνο το «μια χαρά» που είπες και κόλλησες από δίπλα κι ένα «αλλεργία έχω πάλι» και δικαιολόγησες και τα κόκκινα μάτια.

Είναι εκείνο το «μια χαρά» που του φόρεσες maquillage, το στόλισες και το ετοίμασες να πάει να βρει μερικά ακόμα «μια χαρά» και να κάνεις μεγαλύτερο το κενό της ψυχής σου.

Είναι όλα εκείνα τα «ναι» που μέσα σου κραύγαζαν «όχι» αλλά εσύ ήξερες πως πρέπει να μπορείς τα πάντα. Δεν έχεις δικαίωμα να μην μπορείς. Δεν έχεις δικαίωμα να είσαι αδύναμος. Δεν έχεις δικαίωμα να πέφτεις.

Και μετά;

Και μετά σου λέω μου λείπεις ενώ αυτό που θέλω να σου πω είναι πως μου λείπει ο εαυτός μου όταν ήσουν εδώ. Μου λείπω εγώ όπως γινόμουνα μέσα από εσένα.

Μου λείπουν οι αλήθειες για εμένα που ανακάλυπτα μέσα από εσένα.

Αγαπάω τους φόβους σου για να μην θυμάμαι τους δικούς μου!

Ναι, αλήθεια, έχω φόβους.

Πολλούς, καμουφλαρισμένους, θωρακισμένους, απόλυτους και ολοκληρωτικούς.

Κι εγώ σου ζητώ να τους αγαπήσεις.

Κι ας μην τους αγαπάω εγώ.

Τραβάω το βλέμμα από τα σημάδια μου. Δεν τα αγαπάω.

Δεν θέλω να τα βλέπω. Δεν θέλω να θυμάμαι γιατί υπάρχουν.

Το μόνο που με νοιάζει είναι να τα καλύπτω αρκετά για να μην αιμορραγήσουν πάλι.

Και περνάει η στιγμή.

Η στιγμή της αλήθειας.

Μάσκα, φώτα, χαμόγελο, πάμε!!

«Τι κάνεις;»

«Μια χαρα!!», όλα στην θέση τους…