Φύγε μακριά, θυμέ μου!
https://to-synoro.blogspot.com/2020/03/thimos.html?m=0
Ως πότε θα με βασανίζεις; Πότε θα βγεις από μέσα μου; Πότε θα φύγεις μακριά μου; Στο ζητάω, στο ζητάω εδώ και καιρό. Σταμάτα να με απομακρύνεις από ότι αγαπάω. Δεν σε θέλω. Δεν σε έχω ανάγκη. Δεν μου αρέσεις.
Ποτέ δεν μου άρεσες, αλλά σε συντηρούσα γιατί έτσι έμαθα, έτσι μεγάλωσα. Όμως τώρα θέλω να φύγεις. Θέλω να με αφήσεις να προχωρήσω τη ζωή μου χωρίς εσένα. Σου φωνάζω ότι θέλω να χωρίσουμε κι εσύ πασχίζεις απεγνωσμένα να κρατηθείς μέσα μου και έρχεσαι με τέτοια μανία ξανά και ξανά προσπαθώντας να μου δηλώσεις πως δε μπορώ να υπάρχω χωρίς εσένα. Κι όμως, μπορώ!
Τα είδα τα τραύματά μου. Τις έγλειψα τις πληγές μου. Τις ξέρω τις ανάγκες μου που δεν εισακούστηκαν. Δε χρειάζεται να είσαι πια παρών και να μου μιλάς συνέχεια γι’ αυτά. Τα ξέρω και τα έχω δεχτεί όλα! Θέλω να αγγίξω τα μέσα μου, να με αισθανθώ, να έρθω σε επαφή με το σώμα μου, να το αφήσω να μου μιλήσει…
Στο μυαλό μου τα έχω όλα τακτοποιήσει, έχω κατανοήσει τα γιατί, έχω πάρει τα μαθήματα που μου δίδαξες, έχω δει το φόβο που υπάρχει κάτω από σένα, έχω δώσει τις απαντήσεις, απαντήσεις όμως που βγαίνουν από το νου μου και όχι από την ψυχή μου, γι΄αυτό και δεν με απελευθερώνουν από σένα. Δεν μου φτάνει και δεν με λυτρώνει να εκλογικεύω τα συναισθήματά μου, να τα περιγράφω αποστασιοποιημένα και να τα αναλύω σα να συμβαίνει αυτό σε κάποιον άλλο. Θέλω και να τα βιώνω.
Τώρα θυμέ μου που με βλέπεις να έχω έρθει σε επαφή μαζί σου χωρίς να σε φοβάμαι πια, έχεις αρχίσει εσύ να φοβάσαι τη δύναμή μου. Φοβάσαι γιατί μπορώ ταυτόχρονα να σε κατανοώ με το μυαλό μου και να σε αισθάνομαι στο σώμα μου, να ανοίγω την καρδιά μου, να αφήνω τα συναισθήματά μου να με κατακλύζουν, τα λάθη μου να μη με πονάνε και έτσι να ξεπηδάνε οι απαντήσεις από τα σπλάχνα μου, φέρνοντας μαζί τους τη λύτρωσή μου από σένα.
Κι εσύ όσο το βλέπεις αυτό, τρελαίνεσαι γιατί το νιώθεις ότι σου φεύγω, αφού ακολουθώ την καρδιά μου που με οδηγεί μακριά σου και θεριό ανήμερο γίνεσαι γιατί χάνεις την εξουσία και τη δύναμη που είχες πάνω μου.
Γι’ αυτό προσπαθείς με νύχια και με δόντια να κρατήσεις αυτή τη σχέση. Ενώ εγώ σου φωνάζω ότι δεν σε θέλω πια στη ζωή μου, εσύ επιμένεις όπως ο ερωτευμένος που φεύγει ο έρωτάς του και πασχίζει απελπισμένα με κάθε τρόπο να κρατήσει αυτόν που ανοίγει τα φτερά του για να πετάξει μακριά του…
Άσε με, άσε με να ζήσω μακριά σου, άσε με να ανασάνω, άσε με αναπνεύσω καθαρό αέρα. Δεν σε αντέχει άλλο το σώμα μου, φύγε να μαλακώσω, φύγε να γλυκάνω, φύγε να γαληνέψω. Δες τα μάτια μου, γέμισαν δάκρυα, σε εκλιπαρούν να φύγεις. Χρόνια σε κουβαλώ στο είναι μου, έτσι μεγάλωσα, έτσι με έκαναν να είμαι τα τραύματά μου και οι πληγές μου… θυμωμένη! Με έμαθαν στα όχι τους, να μη διεκδικώ τα ναι μου και να θυμώνω. Να κλείνομαι στον εαυτό μου και να τον τιμωρώ.
Εμαθα να μην εκφράζω τα συναισθήματά μου και να αυτοκαταστρέφομαι. Έγω που είμαι ένα πλάσμα γεμάτο αγάπη. Όλα μου τα κύτταρα εκλιπαρούν για αγάπη. Κι εσύ με έμαθες εκεί που αγαπάω, εκεί και να θυμώνω.
Ερχόσουν πάντα με βία να μου χαλάσεις ότι έχτισα με κόπο και αίμα στη ζωή μου. Ερχόσουν σα ζηλόφθονος εραστής να μου πάρεις ότι αγάπησα. Και σου αντιστεκόμουν, αλλά ήσουν δυνατός, σα μανιασμένος ταύρος ερχόσουν και με βία με κυρίευες και μου πάγωνες το συναίσθημά μου το όμορφο, το γλυκό, το τρυφερό. Με βίαζες, με παραβίαζες, δεν με άφηνες να είμαι ο εαυτός μου.
Πόσο σε μισώ θυμέ μου. Σε μισώ που δεν με άφησες να ζήσω. Σε μισώ που μου πήρες μακριά ότι αγάπησα και με έκανες να στραφώ ενάντια στον εαυτό μου. Γι’ αυτό τώρα σου φωνάζω. Σε σένα φωνάζω! Όχι πια στον εαυτό μου. Δεν θέλω να είσαι πια κομμάτι μου. Δεν έχεις πια κανένα λόγο να είσαι εδώ. Δε μπορώ άλλο τη φωτιά σου. Δεν την αντέχω να μου καίει τα σωθικά.
Εχω τη δύναμη πια να σε μεταμορφώσω. Δεν σου επιτρέπω να μου καις ακόμα τα σπλάχνα. Δεν σε αντέχω άλλο να κοχλάζεις μέσα μου. Τι θες πια από μένα; Εχω σταματήσει εδώ και πολύ καιρό να ρίχνω ξύλα στη φωτιά.
Τι πείσμα είναι αυτό που σε έχει πιάσει; To νιώθεις ότι σου φεύγω και κάνεις μια τελευταία απεγνωσμένη προσπάθεια να με κρατήσεις… αυτό κάνεις, το νιώθω. Όμως θυμέ μου, θα σου φύγω. Δεν είμαι δικιά σου πια και ούτε κι εσύ είσαι δικός μου. Δεν είσαι σύντροφος. Είσαι μια χρόνια κατάσταση που μου στέρησε πολλά.
Σου είπα ότι σε μισώ αλλά η καρδιά μου δεν αντέχει συναισθήματα μίσους. Δεν έχω χώρο για αυτά. Θέλει να σε αποχαιρετήσει. Κοίτα την… σου κουνάει λευκό μαντήλι. Ολη αυτή τη φωτιά που με έκαιγε μέσα μου χρόνια ολόκληρα, θέλω να τη μεταμορφώσω σε ζεστή αγκαλιά για τον εαυτό μου στο σήμερα. Δε μπορώ να θυμώνω άλλο. Θέλω να ζεστάνω αυτό το πονεμένο μου κομμάτι με τη γλυκιά φωτιά της καρδιάς μου.
Δεν θέλω άλλη αναταραχή και αναμπουμπούλα. Σε παρακαλώ θυμέ μου, κατάλαβέ με και μην είσαι τόσο εγωιστής μαζί μου. Μη με πονάς άλλο. Θέλω να ζήσω με αγάπη. Αυτή είναι η φύση μου. Θέλω να έχω πραότητα και αγάπη στην καρδιά μου. Φύγε… αρκετά! Οσο και να επιμένεις, το μόνο που καταφέρνεις πια είναι να αποδυναμώνεσαι. Την έχω πάρει την απόφασή μου και είναι σταθερή γιατί είναι απόφαση της καρδιάς και του νου μαζί.
Εχω μια ζωή να ζήσω. Δεν θέλω να χάνω ούτε λεπτό πια. Χρειάζομαι φροντίδα και αγάπη. Ότι χώρισες, χώρισες. Ότι έκαψες, έκαψες. Ότι πόνεσες, πόνεσες. Οσο θύμωσες, θύμωσες. Δεν μπορώ να αλλάξω το παρελθόν, μπορώ όμως να αλλάξω το παρόν και το μέλλον.
Οσο δυνατός και να νομίζεις ότι είσαι, δεν είσαι! Οσο και να με πόνεσες, όσο και να με εξουθένωσες… δεν έχεις τόση δύναμη όσο έχει η αγάπη! Και τη φοβάσαι την αγάπη… γιατί πασχίζεις να με χωρίσεις μαζί της χρόνια ολόκληρα… αλλά κοίτα… αυτό που κατάφερες τελικά, είναι να με κάνεις να την αναζητώ ακόμα περισσότερο, όπως η ξεραμένη γη αναζητά τη βροχή για να την ξεδιψάσει.
Δεν σε φοβάμαι πια. Σε νίκησα και το ξέρεις! Και αυτό είναι που σε θυμώνει και επιτίθεσαι τόσο βάναυσα. Κάνε ότι ξέρεις λοιπόν και άσε με και μένα να κάνω αυτό που πάντα ήξερα αλλά εσύ προσπαθούσες να με κάνεις να μη θυμηθώ χρόνια ολόκληρα… Ασε με να αγαπάω, να αγαπάω εις βάθος. Ασε με για να μην πονάω πια. Ασε με για να μην φοβάμαι πια. Ασε με για να ανοίξει η καρδιά μου και να με συγχωρέσω. Εχω ανάγκη να με συγχωρέσω.
Φύγε μακριά μου θυμέ μου, φύγε από το σώμα μου, από το μυαλό μου, από όλο μου το είναι. Φύγε μακριά μου και πάρε μαζί σου τη θλίψη, τον πόνο, το φόβο και τον εγωϊσμό σου. Διψάω να ζήσω και θα ζήσω μια αυθεντική ζωή με νόημα.
Θα σου αλλάξω τη μορφή και θα σε κάνω δημιουργία, τραγούδι ταξιδιάρικο, ψίθυρο απαλό, χάδι τρυφερό, βλέμμα γεμάτο γλύκα, ανάσα βαθιά… σου αλλάζω τη μορφή να μην μπορείς να ξαναγυρίσεις όπως ήσουν… Ζω τη μεταμόρφωσή μου κι εσύ δεν μπορείς να είσαι πια μέρος της πραγματικότητάς μου!… Κατάλαβέ το πια αυτό και άσε με στην ησυχία μου!
Λίνα Παυλοπούλου
Πηγή :enallaktikidrasi.com
Ποτέ δεν μου άρεσες, αλλά σε συντηρούσα γιατί έτσι έμαθα, έτσι μεγάλωσα. Όμως τώρα θέλω να φύγεις. Θέλω να με αφήσεις να προχωρήσω τη ζωή μου χωρίς εσένα. Σου φωνάζω ότι θέλω να χωρίσουμε κι εσύ πασχίζεις απεγνωσμένα να κρατηθείς μέσα μου και έρχεσαι με τέτοια μανία ξανά και ξανά προσπαθώντας να μου δηλώσεις πως δε μπορώ να υπάρχω χωρίς εσένα. Κι όμως, μπορώ!
Τα είδα τα τραύματά μου. Τις έγλειψα τις πληγές μου. Τις ξέρω τις ανάγκες μου που δεν εισακούστηκαν. Δε χρειάζεται να είσαι πια παρών και να μου μιλάς συνέχεια γι’ αυτά. Τα ξέρω και τα έχω δεχτεί όλα! Θέλω να αγγίξω τα μέσα μου, να με αισθανθώ, να έρθω σε επαφή με το σώμα μου, να το αφήσω να μου μιλήσει…
Στο μυαλό μου τα έχω όλα τακτοποιήσει, έχω κατανοήσει τα γιατί, έχω πάρει τα μαθήματα που μου δίδαξες, έχω δει το φόβο που υπάρχει κάτω από σένα, έχω δώσει τις απαντήσεις, απαντήσεις όμως που βγαίνουν από το νου μου και όχι από την ψυχή μου, γι΄αυτό και δεν με απελευθερώνουν από σένα. Δεν μου φτάνει και δεν με λυτρώνει να εκλογικεύω τα συναισθήματά μου, να τα περιγράφω αποστασιοποιημένα και να τα αναλύω σα να συμβαίνει αυτό σε κάποιον άλλο. Θέλω και να τα βιώνω.
Τώρα θυμέ μου που με βλέπεις να έχω έρθει σε επαφή μαζί σου χωρίς να σε φοβάμαι πια, έχεις αρχίσει εσύ να φοβάσαι τη δύναμή μου. Φοβάσαι γιατί μπορώ ταυτόχρονα να σε κατανοώ με το μυαλό μου και να σε αισθάνομαι στο σώμα μου, να ανοίγω την καρδιά μου, να αφήνω τα συναισθήματά μου να με κατακλύζουν, τα λάθη μου να μη με πονάνε και έτσι να ξεπηδάνε οι απαντήσεις από τα σπλάχνα μου, φέρνοντας μαζί τους τη λύτρωσή μου από σένα.
Κι εσύ όσο το βλέπεις αυτό, τρελαίνεσαι γιατί το νιώθεις ότι σου φεύγω, αφού ακολουθώ την καρδιά μου που με οδηγεί μακριά σου και θεριό ανήμερο γίνεσαι γιατί χάνεις την εξουσία και τη δύναμη που είχες πάνω μου.
Γι’ αυτό προσπαθείς με νύχια και με δόντια να κρατήσεις αυτή τη σχέση. Ενώ εγώ σου φωνάζω ότι δεν σε θέλω πια στη ζωή μου, εσύ επιμένεις όπως ο ερωτευμένος που φεύγει ο έρωτάς του και πασχίζει απελπισμένα με κάθε τρόπο να κρατήσει αυτόν που ανοίγει τα φτερά του για να πετάξει μακριά του…
Άσε με, άσε με να ζήσω μακριά σου, άσε με να ανασάνω, άσε με αναπνεύσω καθαρό αέρα. Δεν σε αντέχει άλλο το σώμα μου, φύγε να μαλακώσω, φύγε να γλυκάνω, φύγε να γαληνέψω. Δες τα μάτια μου, γέμισαν δάκρυα, σε εκλιπαρούν να φύγεις. Χρόνια σε κουβαλώ στο είναι μου, έτσι μεγάλωσα, έτσι με έκαναν να είμαι τα τραύματά μου και οι πληγές μου… θυμωμένη! Με έμαθαν στα όχι τους, να μη διεκδικώ τα ναι μου και να θυμώνω. Να κλείνομαι στον εαυτό μου και να τον τιμωρώ.
Εμαθα να μην εκφράζω τα συναισθήματά μου και να αυτοκαταστρέφομαι. Έγω που είμαι ένα πλάσμα γεμάτο αγάπη. Όλα μου τα κύτταρα εκλιπαρούν για αγάπη. Κι εσύ με έμαθες εκεί που αγαπάω, εκεί και να θυμώνω.
Ερχόσουν πάντα με βία να μου χαλάσεις ότι έχτισα με κόπο και αίμα στη ζωή μου. Ερχόσουν σα ζηλόφθονος εραστής να μου πάρεις ότι αγάπησα. Και σου αντιστεκόμουν, αλλά ήσουν δυνατός, σα μανιασμένος ταύρος ερχόσουν και με βία με κυρίευες και μου πάγωνες το συναίσθημά μου το όμορφο, το γλυκό, το τρυφερό. Με βίαζες, με παραβίαζες, δεν με άφηνες να είμαι ο εαυτός μου.
Πόσο σε μισώ θυμέ μου. Σε μισώ που δεν με άφησες να ζήσω. Σε μισώ που μου πήρες μακριά ότι αγάπησα και με έκανες να στραφώ ενάντια στον εαυτό μου. Γι’ αυτό τώρα σου φωνάζω. Σε σένα φωνάζω! Όχι πια στον εαυτό μου. Δεν θέλω να είσαι πια κομμάτι μου. Δεν έχεις πια κανένα λόγο να είσαι εδώ. Δε μπορώ άλλο τη φωτιά σου. Δεν την αντέχω να μου καίει τα σωθικά.
Εχω τη δύναμη πια να σε μεταμορφώσω. Δεν σου επιτρέπω να μου καις ακόμα τα σπλάχνα. Δεν σε αντέχω άλλο να κοχλάζεις μέσα μου. Τι θες πια από μένα; Εχω σταματήσει εδώ και πολύ καιρό να ρίχνω ξύλα στη φωτιά.
Τι πείσμα είναι αυτό που σε έχει πιάσει; To νιώθεις ότι σου φεύγω και κάνεις μια τελευταία απεγνωσμένη προσπάθεια να με κρατήσεις… αυτό κάνεις, το νιώθω. Όμως θυμέ μου, θα σου φύγω. Δεν είμαι δικιά σου πια και ούτε κι εσύ είσαι δικός μου. Δεν είσαι σύντροφος. Είσαι μια χρόνια κατάσταση που μου στέρησε πολλά.
Σου είπα ότι σε μισώ αλλά η καρδιά μου δεν αντέχει συναισθήματα μίσους. Δεν έχω χώρο για αυτά. Θέλει να σε αποχαιρετήσει. Κοίτα την… σου κουνάει λευκό μαντήλι. Ολη αυτή τη φωτιά που με έκαιγε μέσα μου χρόνια ολόκληρα, θέλω να τη μεταμορφώσω σε ζεστή αγκαλιά για τον εαυτό μου στο σήμερα. Δε μπορώ να θυμώνω άλλο. Θέλω να ζεστάνω αυτό το πονεμένο μου κομμάτι με τη γλυκιά φωτιά της καρδιάς μου.
Δεν θέλω άλλη αναταραχή και αναμπουμπούλα. Σε παρακαλώ θυμέ μου, κατάλαβέ με και μην είσαι τόσο εγωιστής μαζί μου. Μη με πονάς άλλο. Θέλω να ζήσω με αγάπη. Αυτή είναι η φύση μου. Θέλω να έχω πραότητα και αγάπη στην καρδιά μου. Φύγε… αρκετά! Οσο και να επιμένεις, το μόνο που καταφέρνεις πια είναι να αποδυναμώνεσαι. Την έχω πάρει την απόφασή μου και είναι σταθερή γιατί είναι απόφαση της καρδιάς και του νου μαζί.
Εχω μια ζωή να ζήσω. Δεν θέλω να χάνω ούτε λεπτό πια. Χρειάζομαι φροντίδα και αγάπη. Ότι χώρισες, χώρισες. Ότι έκαψες, έκαψες. Ότι πόνεσες, πόνεσες. Οσο θύμωσες, θύμωσες. Δεν μπορώ να αλλάξω το παρελθόν, μπορώ όμως να αλλάξω το παρόν και το μέλλον.
Οσο δυνατός και να νομίζεις ότι είσαι, δεν είσαι! Οσο και να με πόνεσες, όσο και να με εξουθένωσες… δεν έχεις τόση δύναμη όσο έχει η αγάπη! Και τη φοβάσαι την αγάπη… γιατί πασχίζεις να με χωρίσεις μαζί της χρόνια ολόκληρα… αλλά κοίτα… αυτό που κατάφερες τελικά, είναι να με κάνεις να την αναζητώ ακόμα περισσότερο, όπως η ξεραμένη γη αναζητά τη βροχή για να την ξεδιψάσει.
Δεν σε φοβάμαι πια. Σε νίκησα και το ξέρεις! Και αυτό είναι που σε θυμώνει και επιτίθεσαι τόσο βάναυσα. Κάνε ότι ξέρεις λοιπόν και άσε με και μένα να κάνω αυτό που πάντα ήξερα αλλά εσύ προσπαθούσες να με κάνεις να μη θυμηθώ χρόνια ολόκληρα… Ασε με να αγαπάω, να αγαπάω εις βάθος. Ασε με για να μην πονάω πια. Ασε με για να μην φοβάμαι πια. Ασε με για να ανοίξει η καρδιά μου και να με συγχωρέσω. Εχω ανάγκη να με συγχωρέσω.
Φύγε μακριά μου θυμέ μου, φύγε από το σώμα μου, από το μυαλό μου, από όλο μου το είναι. Φύγε μακριά μου και πάρε μαζί σου τη θλίψη, τον πόνο, το φόβο και τον εγωϊσμό σου. Διψάω να ζήσω και θα ζήσω μια αυθεντική ζωή με νόημα.
Θα σου αλλάξω τη μορφή και θα σε κάνω δημιουργία, τραγούδι ταξιδιάρικο, ψίθυρο απαλό, χάδι τρυφερό, βλέμμα γεμάτο γλύκα, ανάσα βαθιά… σου αλλάζω τη μορφή να μην μπορείς να ξαναγυρίσεις όπως ήσουν… Ζω τη μεταμόρφωσή μου κι εσύ δεν μπορείς να είσαι πια μέρος της πραγματικότητάς μου!… Κατάλαβέ το πια αυτό και άσε με στην ησυχία μου!
Λίνα Παυλοπούλου
Πηγή :enallaktikidrasi.com
