Σ’ ευχαριστώ που μου θύμισες τι σημαίνει ν’ αγαπώ

Μετά από τόσο πόνο, είχα την αίσθηση ότι δε θα μπορέσω να γιατρέψω την καρδιά μου εύκολα. Πίστευα ότι έχει ξεχάσει ν’ αγαπά, ότι χτυπούσε απλώς για να επιβιώνει. Κι όμως, με διέψευσε πανηγυρικά, τη στιγμή που είχα χάσει κάθε ελπίδα ότι μπορώ ξανά ν’ αγαπήσω με το ίδιο πάθος και την ίδια ορμή.

Ξέρεις, όταν έχεις δεχθεί τόσα χτυπήματα και η καρδιά σου είναι λαβωμένη, όταν αισθάνεσαι άδειος και κενός για να δοθείς εκ νέου, όταν δεν έχεις καν όρεξη για να φλερτάρεις με νέο κόσμο, έρχεται ένας άνθρωπος και σου θυμίζει ότι τίποτα δεν τελείωσε. Ο κόσμος δε φτιάχτηκε για να είμαστε μόνοι, και σίγουρα, όχι για να θρηνούμε τις λάθος επιλογές μας.

Κάποια στιγμή αντιλαμβανόμαστε όλοι την αξία του κάθε ανθρώπου, δίνουμε μια κλωτσιά σ’ όποιον σάπιο έχουμε αφήσει να ρουφά τη ζωτική μας ενέργεια, σ’ όποιον ανασφαλή και κομπλεξικό μας πληγώνει για ν’ ανέβει εκείνος στα μάτια του, να νιώσει εκείνος σημαντικός κι εμείς σκουπίδια. Ε, όχι ρε φίλε! Έχουμε κλάψει, έχουμε πονέσει, έχουμε χάσει τον εαυτό μας, έχουμε εκτεθεί στα μάτια άλλων για το χατίρι ενός μεγάλου έρωτα, αλλά για κάποιον που πραγματικά άξιζε, όχι για έναν άοσμο περαστικό.

Κι εκεί που ήμουν μες τα μαύρα σκοτάδια και η κατάθλιψη ήταν προ των θυρών, εμφανίστηκες εσύ. Εσύ που ήδη υπήρχες στη ζωή μου και απλώς με παρατηρούσες σιωπηλός μέχρι να τα βρω με τον εαυτό μου. Εσύ που πάντα ήσουν εκεί, έστω κι από μακριά, να με κάνεις να αισθάνομαι όμορφα και να μου παίρνεις τον πόνο. Εσύ που με παρηγορούσες όταν έκλαιγα για κάποιον άλλο, ενώ έβαζες τα αισθήματά σου κάτω απ’ το πατάκι. Εσύ που πάντα έβρισκες μια καλή κουβέντα για να μου φτιάξεις τη μέρα κι εσύ που έβαλες ως οχυρό τη σιωπή σου για να μη διακινδυνεύσεις τα τείχη της άμυνάς σου που είχαν ήδη αρχίσει να υποχωρούν.

Θα σου φανεί περίεργο, αλλά θα σου πω την αλήθεια. Ίσως αυτή που ποτέ δε σου είπα κατά πρόσωπο, ίσως γιατί ποτέ δε μιλήσαμε ανοιχτά. Θα σου πω πως χρειάστηκα χρόνο για να καταλάβω τι έχει αξία και τι όχι. Xρειάστηκα μήνες ολόκληρους για ν’ αντιληφθώ πόσα σκατά είχα φάει στη μάπα και φοβόμουν ν’ αποτινάξω από πάνω μου, λες και δεν υπήρχε αύριο.

Θα σου πω ότι όταν μαθαίνεις να ζυγίζεις τη ζωή, δίνεις σημασία σε ό,τι σου κάνει καλό και στο τέλος, οι άνθρωποι που μένουν δίπλα σου είναι μόνο, όσοι σε αγαπούν αληθινά. Και ξέρεις κάτι, εσύ όχι μόνο με αγαπάς, αλλά με έκανες κι εμένα να θυμηθώ τι σημαίνει ν’ αγαπάω. Ειλικρινά κι αγνά, χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις κι ακραίες συναισθηματικές εξάρσεις.

Μ’ έκανες να θυμηθώ τι σημαίνει να μου λείπει κάποιος, γιατί πραγματικά έκανε τη ζωή μου πιο ρόδινη και αισιόδοξη, κι όχι γιατί μου λείπει η δική μου σφοδρή και, πολλές φορές, μάταιη διεκδίκηση όσων ποθούσα. Μου θύμισες τι σημαίνει να ενδιαφέρεσαι για κάποιον αληθινά, να μη χρειάζεται να εξηγείς τα αυτονόητα, να είναι εύκολη η επικοινωνία, να συνεννοείσαι με τον άλλο, ακόμη και στη σιωπή.

Γι’ αυτό, λοιπόν, σ’ ευχαριστώ. Σ’ ευχαριστώ που ήρθες για να μείνεις και αθόρυβα κέρδισες τους πόντους της εμπιστοσύνης μου. Σ’ ευχαριστώ που με αποδέχεσαι, όπως είμαι, και σου αρέσω ακριβώς γι’ αυτό που είμαι. Σ’ ευχαριστώ που μου θύμισες πώς είναι ν’ αγαπάω κάποιον, αγαπώντας πρώτα τον εαυτό μου, χωρίς ν’ αμφισβητώ τις δυνατότητές μου και την ανάγκη μου ν’ αγαπηθώ από κάποιον δυνατά και αμοιβαία.

Σ’ ευχαριστώ που δε φοβήθηκες να με αφήσεις να πάρω το χρόνο μου και ν’ αντιληφθώ τη σημαντικότητά σου εν καιρώ. Σ’ ευχαριστώ για την αυθεντικότητα των αισθημάτων και την ειλικρίνεια των προθέσεών σου.

Σ’ ευχαριστώ γιατί μου θύμισες ότι η αγάπη δεν κρύβεται σε δύσκολους δρόμους, ούτε σε σκοτεινά δωμάτια ούτε καν στη μονοφωνία της ζωής όσων από εμάς προσπαθούμε να φέρουμε στον ίσιο δρόμο τους εκ πεποιθήσεως στραβούς ανθρώπους. Σ’ ευχαριστώ γιατί υπάρχεις και μ’ αφήνεις να σ’ αγαπώ με το δικό μου τρόπο. Σ’ ευχαριστώ, γιατί δημιουργείς στο πρόσωπό μου ένα μόνιμο χαμόγελο.

Σ’ ευχαριστώ γιατί αγαπώντας εσένα, συνειδητοποιώ ότι η αγάπη κρύβεται στα απλά.

***(Αφιερωμένο στο πιο όμορφο πλάσμα που ...Λατρεύω)

Γράφει η Αναστασία Νάννου



Πηγή : pillowfights.gr