Όνειρα Ζωής !

Ήταν κουρασμένη σήμερα και όταν επέστρεψα σπίτι είχε αποκοιμηθεί.
Είχε μια ηρεμία στο πρόσωπό της, τί όνειρο να βλέπει άραγε; Κοιμάται ώρα;
Πήγα έκανα ένα γρήγορο μπανάκι και γύρισα γρήγορα δίπλα της.
Είχε μια ηρεμία στο πρόσωπό της.
Καθόμουν την χάζευα και μετρούσα τις ανάσες της.
Ανέπνεε αργά κι άλλοτε γρήγορα και συχνά έβρεχε τα χείλη με την γλώσσα της.

Πολύ αργά ανασαίνει σκεφτόμουν και μετρούσα πόσα δευτερόλεπτα κάνει εκείνη και πόσο εγώ!
Μία δύο τρεις τέσσερις όλες τόσο αθώες μεταξύ τους.
Έσκυψα να την φιλήσω στο μάγουλο και χαμογέλασε, ωχ την ξύπνησα σκέφτηκα, δεν την ξύπνησα όμως, ένιωσε κάτι οικείο και απλά χάρηκε.
Δειλά άρχισα να της χαϊδεύω τα μαλλιά και το μέτωπο, οι ανάσες της έγιναν πιο βαθιές λες και χάνονταν στο άγγιγμα μου.

Χώθηκε στην αγκαλιά μου, πάντοτε ήταν η ασφάλεια της.

Εκεί έβρισκαν ασφάλεια τα όνειρά της, μέχρι τα δικά μου να αποκοιμηθούν και να δραπετεύσουν μαζί με τα δικά της.
Είναι όμορφο τα όνειρα να έχουν κοινή φορά.
Ακόμα πιο όμορφα όμως είναι όταν τα όνειρα των δύο γίνονται ένα, αυτό είχαμε καταφέρει να κερδίσουμε από την ζωή, την ευτυχία γνωρίζοντας την πορεία μας.

Ένα φιλί, μια αγκαλιά και αφέθηκα στο όνειρό μας.
Μαζί παντού, αυτό λέγεται αγάπη...

~ Γαλανάκος Θέμης ~