Σημείο Αναγνωρίσεως ..

Η γυναίκα ουσιαστικά είναι ο πυλώνας μιας κοινωνίας .Αυτό το γνωρίζει και ίδια από τη στιγμή που γεννιέται.. Ο ρόλος της πολυδιάστατος συνήθως κoyβαλάει την ευθύνη μιας επιτυχημένης η αποτυχημένης οικογενείας … Είναι υπεύθυνη για το καλό η το κακό που θα συμβεί ..Από την ώρα που ενηλικιώνεστε γνωρίζει ότι πρέπει να λογοδοτεί για τα πάντα ..

Να είναι καλή σύντροφος μητέρα σύζυγος τέλεια στη δουλεία της και άψογη νοικοκυρά στο σπίτι.. Κανείς δεν θα κατηγορήσει έναν άντρα για κάτι που πήγε στραβά στην οικογένεια, μια μητέρα όμως κάθεται στο εδώλιο και συνειδησιακά και κοινωνικά ….Όσoυς αγώνες και αν έδωσε ποτέ δεν κατοχύρωσε ουσιαστικά την ελευθερία και την ισότητα …

Και αφού ευχηθώ χρόνια πολλά σε όλες τις γυναίκες !!!

Θα σταθώ σε ένα ποίημα της Κικής Δημουλά

Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,

εγώ σε πρσφωνώ γυναίκα κατευθείαν.

Στολίζεις κάποιο πάρκο.

Από μακριά εξαπατάς.

Θαρρεί κανείς πώς έχεις ελαφρά ανακαθήσει

να θυμηθείς ένα ωραίο όνειρο πού είδες,

πώς παίρνεις φόρα να το ζήσεις.

Από κοντά ξεκαθαρίζει το όνειρο:

δεμένα είναι πισθάγκωνα τα χέρια σου

μ’ ένα σκοινί μαρμάρινο

κι η στάση σου είναι η θέλησή σου

κάτι να σε βοηθήσει να ξεφύγεις

την αγωνία του αιχμάλωτου.

Έτσι σε παραγγείλανε στο γλύπτη:

αιχμάλωτη.

Δεν μπορείς

ούτε μια βροχή να ζυγίσεις στο χέρι σου,

ούτε μια ελαφριά μαργαρίτα.

Δεμένα είναι τα χέρια σου.

Και δεν είν’ το μάρμαρο μόνο ο Άργος.

Αν κάτι πήγαινε ν’ αλλάξει

στην πορεία των μαρμάρων,

αν άρχιζαν τ’ αγάλματα αγώνες

για ελευθερίες και ισότητες,

όπως οι δούλοι,

οι νεκροί

και το αίσθημά μας,

εσύ θα πορευόσουνα

μες στην κοσμογονία των μαρμάρων

με δεμένα πάλι τα χέρια, αιχμάλωτη.

Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,

εγώ σε λέω γυναίκα αμέσως.

Όχι γιατί γυναίκα σε παρέδωσε

στο μάρμαρο ο γλύπτης

κι υπόσχονται οι γοφοί σου

ευγονία αγαλμάτων,

καλή σοδειά ακινησίας.

Για τα δεμένα χέρια σου, πού έχεις

όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω,

σε λέω γυναίκα.

Σε λέω γυναίκα

γιατ’ είσ’ αιχμάλωτη.

- Πρόκειται για το μαρμάρινο γλυπτό του Κωνσταντίνου Σεφερλή

που βρίσκεται στην Πλατεία Τοσίτσα της Αθήνας, στο πάρκο μεταξύ Πολυτεχνείου και Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου

Η αναφορά γίνεται, επειδή στο ποίημα η παράσταση της αλυσοδεμένης γυναίκας προσλαμβάνεται όχι ως ιστορική και εθνική αλληγορία, αλλά ως σύμβολο της κοινωνικής καταπίεσης του γυναικείου φύλου.

Μυρτώ Πανθεου

Πηγή :