Ζήσε πριν ξεχάσεις πώς είναι ...

Ξεχάσαμε να ζούμε. Μέσα σε όλο αυτό το χάος που επικρατεί στη ζωή μας, ξεχάσαμε να ονειρευόμαστε. Αφήνοντας μισά τα σχέδια του μέλλοντος, γίναμε υποχείρια του παρόντος. Αυτού που τίποτε συναρπαστικό δεν μας προσφέρει. Αυτού που μοιάζει απλά με μια μονότονη μελωδία που σιγοπαίζει κάθε μέρα δίνοντας ρυθμό και κίνηση στην μονόχνοτη ζωή μας.

Δουλειά, μια από τις νότες της μονότονης αυτής μελωδίας. Μια δουλειά, που ελάχιστοι βρήκαν να κάνουν αυτό που πραγματικά ήθελαν και ένιωσαν ολοκληρωμένοι. Οι περισσότεροι συμβιβάστηκαν απλά με κάποιες πρόχειρες χωρίς να είναι ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους, χωρίς να είναι καν ικανοί να ανταπεξέλθουν παρά μόνο για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Άφησαν τις φιλοδοξίες τους στην άκρη κι έπιασαν μισοτελειωμένα πλάνα άλλων μόνο και μόνο για να πουν ότι εργάζονται. Ενώ κάθε πρωί ονειρεύονται να κάνουν κάτι άλλο από αυτό που πρέπει κάνουν κι αναθεματίζουν την ώρα και τη στιγμή που η ανάγκη νίκησε τα θέλω τους.

Κι έπειτα, τι; Δουλεύεις για να ζεις; Ή ζεις για να δουλεύεις; Μάλλον το δεύτερο, αφού η επόμενη νότα που πρέπει να παιχτεί στο τραγούδι είναι οι πληρωμές. Δυστυχώς δε μπορείς να αλλάξεις εύκολα τις νότες μιας μελωδίας κι έτσι αναγκάζεσαι να τις ακούς. Ένα σωρό πληρωμές η ζωή σου που δεν έχουν τέλος, λογαριασμοί που τρέχουν και μια τσέπη που αδειάζει πιο γρήγορα κι από νερό. Κανόνες και χαρτάκια με ημερομηνίες λήξης, αριθμοί και ποσά που δεν λεν να κοπάσουν και πέφτουν σαν βόμβες στο μυαλό σου. Για να γλιτώσεις πρέπει να τα ξεφορτωθείς, μα και για να τα ξεφορτωθείς πρέπει να παραλείψεις όλα τα υπόλοιπα, δηλαδή να ζεις.

Κι ύστερα μέσα σε όλα αυτά σου λένε μην αγχώνεσαι, μα πως να το κάνεις αυτό; Πως όταν σφίγγουν οι κόμποι και βλέπεις τη ζωή σου να έχει μετατραπεί σε μια ρομποτική παράσταση να μην αγχώνεσαι; Αυτή η προτελευταία νότα είναι και η πιο επικίνδυνη, καθώς είναι αυτή που σε στοιχειώνει και σου κλέβει τη ζωή από τα χέρια σου χωρίς να το καταλάβεις. Σου κλέβει τις πιο ωραίες σου στιγμές, αυτές που δεν ξαναγυρνάνε κι ούτε πρόκειται να ξαναέρθουν αν συνεχίσεις να υπακούς τον ρυθμό αυτό.

Αν δεν πατήσεις πόδι, αν δεν αλλάξεις εσύ ο ίδιος τη ζωή σου, τότε θα πνιγείς μέσα σε μια θάλασσα υποχρεώσεων που ποτέ δε θα τελειώσουν. Πάντα θα υπάρχουν και πάντα θα γεννιούνται. Κι έτσι η μελωδία θα ολοκληρωθεί και θα στιγματίσει τη ζωή σου για πάντα. Το θέμα είναι να το καταλάβεις γρήγορα και να σηκώσεις κεφάλι. Να αποδεσμευτείς επιτέλους από αυτό το άχαρο κι ανούσιο τραγούδι, να απαλλαγείς από όλα όσα σε βαραίνουν και να νιώσεις. Να νιώσεις και να ζήσεις. Να αναπνεύσεις ελεύθερα χωρίς περιορισμούς και να κάνεις όλα αυτά που έθεσες κάποτε σαν στόχους πραγματικότητα.

Ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα. Οι στιγμές περνάνε και δίχως να το καταλάβεις θα βρεθείς κάποια στιγμή να αναρωτιέσαι τι έκανες με τη ζωή σου. Πως την ξόδεψες έτσι; Μια φορά ζούμε δυστυχώς, γι’ αυτό πριν χαραμίσεις κι άλλα λεπτά δες όλα εκείνα τα θετικά που χεις γύρω σου. Μην τα αμελείς δίνοντας θέση μόνο σε άχαρες νότες. Δυστυχώς δεν μπορείς να ξεφύγεις τελείως από αυτές, μπορείς όμως να τις περιορίσεις και να αλλάξεις το τραγούδι, βάζοντας μέσα σε αυτό όσα έχεις εσύ πραγματικά ανάγκη.

Η ζωή δεν είναι μόνο δουλειά, υποχρεώσεις και μετά τέλος. Η ζωή είναι ένας περίπατος με αγαπημένα πρόσωπα. Είναι μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα χωρίς άγχη. Είναι ένα ουράνιο τόξο, χωρίς το μαύρο. Μην ξεχνάς να ζεις και μη σταματάς να ονειρεύεσαι, απόλαυσε το κάθε λεπτό που σου χαρίζεται και πριν πεις πως είσαι ένας δυστυχισμένος άνθρωπος, κλείσε τα μάτια σου. Όταν τα ανοίξεις θα δεις τη διαφορά, καθώς θα καταλάβεις πως όλα αυτά είναι λεπτομέρειες κι ότι αλλού βρίσκεται η ευτυχία και η ζωή που αναζητάς. Στα πιο μικρά κι απλά πράγματα.

Γι’ αυτό ζήσε πριν ξεχάσεις πώς είναι και ξέχασε όλα όσα σε εμποδίζουν να ζεις.

Γράφει : Ασημίνας Μάνου

Πηγή : anapnoes.gr