Είμαστε η ψυχή μας…

Στην ηλικία μου και με τις εμπειρίες που έχω αποκομίσει έως τώρα, επιβιώνοντας σε άκρως ανταγωνιστικό χώρο, θα έπρεπε να έχω συμβιβαστεί με το γεγονός ότι υπάρχουν τοξικοί και συμπλεγματικοί άνθρωποι ανάμεσά μας που προσπαθούν να σε πλήξουν και να σε υποτιμήσουν με την πρώτη ευκαιρία.

Γιατί έτσι αισθάνονται πιο δυνατοί, πιο ισχυροί. Όμως, είναι τόσο μα τόσο κρίμα, γυναίκες να σαμποτάρουν γυναίκες. Οι γυναίκες θα έπρεπε να αλληλοϋποστηρίζονται.

Όσο κι αν το ξέρω, κάθε φορά που μου συμβαίνει να πρέπει να αντιμετωπίσω τέτοιες συμπεριφορές από γυναίκες που ποτέ δεν θέλησα να βλάψω ή να προκαλέσω ηθελημένα (προκαλούνται από μόνες τους) πληγώνομαι και στενοχωριέμαι παρότι το έχω ζήσει το έργο στο πετσί μου από πιτσιρίκα.

Πλέον τα «αρπακτικά» τα αναγνωρίζω από μακριά. Αλλά όσο κι αν θες να τα απομονώσεις, πάντα τα βρίσκεις μπροστά σου με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Σα να προσπαθεί η ζωή να σε σκληραγωγήσει. Να σε εκπαιδεύσει στα δύσκολα.

Τελικά επιλέγω να αντιμετωπίζω αυτή τη φάση σαν challenge. «Τόσο μπορείς; Κοίτα πόσο μπορώ εγώ όμως!». Ο κανόνας της επιβίωσης. Μέχρι τέλους. Σε όλες του τις εκφάνσεις.

Αυτές οι συμπεριφορές δε θέλουν «χάιδεμα». Γιατί δε σου κρύβω ότι έχω προσπαθήσει τα πάντα: Να προσπαθώ να κατανοώ τα όποια ψυχολογικά προβλήματα έχουν οι άνθρωποι γύρω μου. Να μπαίνω στα παπούτσια τους και να δικαιολογώ τις πράξεις τους και τα κίνητρά τους. Αυτή έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση, γι’ αυτό ζηλεύει. Αυτή είχε δύσκολα παιδικά χρόνια γι’ αυτό φέρεται απαξιωτικά. Αυτή είναι μόνη και δεν έχει αγαπηθεί ποτέ, γι’ αυτό έχει μάθει μόνο να μισεί.

Μπούρδες. Ποιος ασχολήθηκε ποτέ τόσο πολύ με τα δικά σου σύνδρομα για να δικαιολογήσει κάποιες ανεξήγητες συμπεριφορές που μπορεί να πλήγωσαν; Μόνο αυτοί που σ’ αγαπούν πραγματικά. Γιατί να το κάνεις εσύ για ανθρώπους που δεν εκτίμησαν τα καλά σου κίνητρα, την ευγενική σου συμπεριφορά, τον καλοπροαίρετο εαυτό σου;

Κάποτε μία ψυχολόγος, με είδε να γελάω κλαίγοντας καθισμένη στο ντιβάνι της, προσπαθώντας να της εξηγήσω κάποια πράγματα που είχα βαθιά θαμμένα μέσα μου. Πόσο δύσκολο ήταν αυτό για εμένα... Και τότε μου είπε: «Ποιον προσπαθείς να ξεγελάσεις; Εμένα; Πιστεύεις ότι το γέλιο σου μπορεί να κρύψει τα δάκρυά σου; Πάψε να σε νοιάζει τι λένε οι άλλοι για εσένα. Πάψε να εξιδανικεύεις τις κακές συμπεριφορές των άλλων επειδή δεν τολμάς να τις αντιμετωπίσεις για να μη γκρεμίσεις τον κόσμο σου. Δες την αλήθεια όπως είναι...».

Αυτή είναι η αλήθεια. Όμορφη ή άσχημη. Αποδέξου την και διαχειρίσου την. Μην προσπαθήσεις να την ωραιοποιήσεις. Ασχολήσου με τον εαυτό σου. Βελτίωσέ τον. Φτιάξε την καλύτερη εκδοχή του και μην εκλιπαρείς για την επιβεβαίωση των άλλων. Δεν μπορείς να αλλάξεις κανέναν αν αυτός δεν το θέλει. Απομακρύνσου όσο μπορείς... μακριά.

Πάψε να ασχολείσαι με τα ζόρια των άλλων.

Είσαι αυτό που είσαι. Είσαι η ψυχή σου. Όλοι είναι η ψυχή τους. Και δυστυχώς, κάποιων είναι τόσο μαύρη και θλιβερή. Ας μείνουν εκεί που τους αξίζει. Προσκολλημένοι σε πιο δυνατές προσωπικότητες για να αισθάνονται ότι ζουν λίγη από τη ζωή τους. Μέχρι εκεί μπορούν.

Ένα πράγμα ξέρω στα σίγουρα: Μεγαλώνοντας ξεχωρίζω ολοένα και πιο εύκολα αυτους που δεν τους έπαιζαν μικρούς στο σχολείο...

Καλή σου μέρα ωραία τύπισσα,

Ελπίζω να ανήκεις στις καλές...

Γράφει η Δέσποινα Καμπούρη

Πηγή : queen.gr