Η ζήλια μας εμποδίζει να απολαύσουμε τον μεγαλύτερο θησαυρό της ύπαρξης, την αγάπη

(…) Όταν ο ένας σύντροφος αρχίζει να κινείται στη σωστή κατεύθυνση, αργά ή γρήγορα ακολουθεί και ο άλλος. Επειδή διψούν και οι δύο για αγάπη αλλά δεν ξέρουν πώς να την προσεγγίσουν. Κανένα πανεπιστήμιο δεν διδάσκει ότι η αγάπη είναι μια τέχνη και ότι η ζωή δεν σου έχει ήδη δοθεί, πρέπει να τη μάθεις από το μηδέν.

Ωστόσο, είναι καλό ότι πρέπει να ανακαλύψουμε κάθε θησαυρό που κρύβεται στη ζωή με τα ίδια μας τα χέρια. Και η αγάπη είναι ένας από τους μεγαλύτερους θησαυρούς της ύπαρξης. Κι όμως, αντί να γίνονται συνοδοιπόροι στην αναζήτηση της αγάπης, της ομορφιάς και της αλήθειας, οι άνθρωποι σπαταλούν τον χρόνο τους με τσακωμούς, εξαιτίας της ζήλιας.

Αυξήστε λίγο την εγρήγορσή σας και αρχίστε την αλλαγή από την πλευρά σας• μην περιμένετε να έρθει από την άλλη πλευρά. Θα αρχίσει και από την άλλη, επίσης. Και δεν σας στοιχίζει τίποτα να χαμογελάτε, δεν σας στοιχίζει τίποτα να αγαπάτε, δεν σας στοιχίζει τίποτα να μοιράζεστε την ευτυχία σας με κάποιον που αγαπάτε.

Μου φαίνεται ότι η ζήλια δεν εμφανίζεται μόνο σε ρομαντικές σχέσεις, αλλά σε κάθε είδους αλληλεπίδραση με τους άλλους. Ίσως η λέξη «φθόνος» να είναι πιο κατάλληλη γι’ αυτό, αλλά εξακολουθεί να σημαίνει ότι ενοχλούμαι όταν κάποιος έχει κάτι που θέλω και δεν έχω. Μπορείτε να μιλήσετε γι’ αυτό το είδος ζήλιας;

Έχουμε διδαχτεί να συγκρίνουμε, έχουμε μάθει διαρκώς να συγκρίνουμε. Κάποιος έχει καλύτερο σπίτι, κάποιος έχει πιο όμορφο σώμα, κάποιος έχει περισσότερα χρήματα, κάποιος άλλος πιο χαρισματική προσωπικότητα. Αν συγκρίνετε συνεχώς τον εαυτό σας με όποιον περνάει από δίπλα σας, το αποτέλεσμα θα είναι μια τεράστια ζήλια. Είναι το υποπροϊόν του γεγονότος ότι έχουμε μάθει να συγκρίνουμε.

Αλλιώς, όταν πάψετε να συγκρίνετε, η ζήλια εξαφανίζεται. Τότε απλώς ξέρετε ποιοι είστε, και δεν είστε κανένας άλλος, και δεν είναι ανάγκη να είστε. Ευτυχώς που δεν συγκρίνετε τον εαυτό σας με τα δέντρα, γιατί τότε θα αρχίσετε να ζηλεύετε πολύ: γιατί να μην είστε πράσινοι; Και γιατί είναι τόσο σκληρή η ύπαρξη μαζί σας και δεν μπορείτε να βγάλετε λουλούδια;

Ευτυχώς που δεν συγκρίνετε τον εαυτό σας με τα πουλιά, με τα ποτάμια, με τα βουνά• γιατί αν το κάνετε θα υποφέρετε. Συγκρίνετε τον εαυτό σας μόνο με ανθρώπινα πλάσματα, διότι αυτό έχετε μάθει να κάνετε. Δεν συγκρίνετε τον εαυτό σας με παγόνια και παπαγάλους. Αλλιώς η ζήλια σας θα μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο• θα σας βάραινε τόσο πολύ, που δεν θα μπορούσατε ούτε καν να ζήσετε.

Το να συγκρίνετε είναι μια πολύ ανόητη στάση, επειδή κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και ασύγκριτος. Μόλις η αντίληψη αυτή παγιωθεί μέσα σας, η ζήλια εξαφανίζεται. Καθένας είναι μοναδικός και ασύγκριτος – είστε απλώς ο εαυτός σας• δεν υπήρξε ποτέ κανείς σαν εσάς και δεν θα υπάρξει ποτέ. Και δεν χρειάζεται να μοιάζετε με οποιονδήποτε άλλο, επίσης. Η ύπαρξη δημιουργεί μόνο πρωτότυπα• δεν πιστεύει στα αντίγραφα με καρμπόν.

Ένα κοπάδι κότες ήταν στην αυλή όταν μια μπάλα πέρασε πάνω από τον φράχτη και προσγειώθηκε ανάμεσά τους. Ένας κόκορας πλησίασε κουνιστός και λυγιστός, την περιεργάστηκε και είπε: «Δεν παραπονιέμαι, κορίτσια, αλλά δείτε τι δουλειά κάνουν στη διπλανή αυλή».

Στη διπλανή αυλή συμβαίνουν σπουδαία πράγματα. Τα πράγματα είναι καλύτερα, τα τριαντάφυλλα πιο κόκκινα, όλοι δείχνουν να είναι τόσο χαρούμενοι – όλοι εκτός από εσάς. Εσείς διαρκώς συγκρίνετε. Και το ίδιο ισχύει και για τους άλλους, συγκρίνουν κι εκείνοι. Ίσως νομίζουν ότι τα πράγματα είναι καλύτερα στη δική σας αυλή –πάντα φαίνεται καλύτερη από απόσταση– και ότι έχετε πιο όμορφη σύζυγο.

Εσείς την έχετε βαρεθεί, δεν μπορείτε να φανταστείτε για ποιο λόγο επιτρέψατε στον εαυτό σας να παγιδευτεί από τη γυναίκα αυτή, δεν ξέρετε πώς να απαλλαγείτε από δαύτη – και ο γείτονάς σας ίσως να ζηλεύει που έχετε τόσο όμορφη σύζυγο! Ίσως να τον ζηλεύετε κι εσείς για τον ίδιο λόγο, και να έχει κι εκείνος τα ίδια αισθήματα για τη σύζυγό του. Όλοι ζηλεύουν όλους τους άλλους. Και δημιουργούμε μια κόλαση από τη ζήλια, και γινόμαστε πάρα πολύ κακοί.

Ένας ηλικιωμένος αγρότης κοιτούσε κακόκεφα τις καταστροφές που είχε αφήσει πίσω της η πλημμύρα. «Χιράμ!» φώναξε ένας γείτονας. «Τα γουρούνια σου τα πήρε όλα ο χείμαρρος». «Τα γουρούνια του Τόμσον τι απόγιναν;» ρώτησε ο αγρότης. «Χάθηκαν κι αυτά». «Και του Λάρσεν;» «Ναι». «Ουφ, ευτυχώς!» ξεφύσησε ο αγρότης, αναθαρρώντας. «Τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο νόμιζα».

Όταν δυστυχούν όλοι οι άλλοι, νιώθει κανείς καλύτερα. Όταν όλοι οι άλλοι χάνουν, νιώθει κανείς καλύτερα, ενώ η χαρά και η επιτυχία των άλλων έχουν πικρή γεύση. Όμως γιατί να μπαίνει εξαρχής στο κεφάλι σας η σκέψη του άλλου; Και πάλι, αφήστε με να σας θυμίσω: επειδή δεν έχετε επιτρέψει στους δικούς σας χυμούς να κυλήσουν.

Δεν έχετε επιτρέψει στην ίδια σας την ευτυχία και τη γαλήνη να αναπτυχθούν, δεν έχετε επιτρέψει στο ίδιο σας το είναι να ανθίσει• συνεπώς, μέσα σας νιώθετε άδειοι. Όμως κοιτάζετε την εξωτερική πλευρά όλων και καθενός ξεχωριστά, επειδή μόνο αυτήν μπορείτε να δείτε. Γνωρίζετε τι υπάρχει μέσα σας, και την εξωτερική πλευρά των άλλων – αυτό γεννάει ζήλια. Εκείνοι γνωρίζουν τη δική σας εξωτερική όψη και ό,τι υπάρχει μέσα τους – αυτό γεννάει ζήλια.

Κανένας άλλος δεν ξέρει τι συμβαίνει μέσα σας. Εκεί, ξέρετε ότι είστε ένα τίποτα, ανάξιοι. Και οι άλλοι εξωτερικά φαίνονται τόσο ευτυχισμένοι. Τα χαμόγελά τους μπορεί να είναι ψεύτικα, αλλά εσείς πώς μπορείτε να το ξέρετε; Ίσως να χαμογελούν και οι καρδιές τους. Ξέρετε ότι το δικό σας χαμόγελο είναι ψεύτικο, διότι η καρδιά σας κάθε άλλο παρά χαμογελάει• ίσως να κλαίει και να σπαράζει.

Γνωρίζετε την κατωτερότητά σας – και τη γνωρίζετε μόνο εσείς, κανένας άλλος. Ξέρετε την εξωτερική πλευρά όλων των άλλων, και οι άλλοι άνθρωποι έχουν κάνει την εξωτερική πλευρά τους να φαίνεται όμορφη, ακριβώς όπως έχετε κάνει κι εσείς. Η εξωτερική πλευρά είναι για επίδειξη, και είναι πολύ παραπλανητική.

Ακούστε μια αρχαία ιστορία των Σούφι*: Ένας άντρας αισθανόταν να τον βαραίνουν πολύ τα δεινά του. Προσευχόταν καθημερινά στον Θεό: «Γιατί σ’ εμέ να;

Όλοι φαίνονται τόσο ευτυχισμένοι, γιατί να είμαι εγώ ο μόνος που υποφέρει;» Μια μέρα, από τη μεγάλη του απόγνωση, προσευχήθηκε στον Θεό: «Δώσε μου τον πόνο οποιουδήποτε άλλου, είμαι έτοιμος να τον δεχτώ. Αλλά πάρε τον δικό μου, δεν τον αντέχω άλλο».

Την ίδια νύχτα είδε ένα όμορφο όνειρο – όμορφο και πολύ αποκαλυπτικό. Είδε στον ύπνο του ότι ο Θεός φανερώθηκε στον ουρανό και είπε σε όλους τους ανθρώπους: «Φέρτε όλα τα δεινά σας στον ναό». Όλοι είχαν κουραστεί από τα πράγματα που τους έκαναν να υποφέρουν• στην πραγματικότητα, καθένας τους προσευχόταν πότε τη μια και πότε την άλλη: «Είμαι έτοιμος να δεχτώ τον πόνο οποιουδήποτε άλλου, αλλά πάρε τον δικό μου• είναι πολύ μεγάλος, δεν αντέχεται».

Απόσπασμα από το βιβλίο του Osho με τίτλο «Συναισθηματική ευδαιμονία»

Πηγή : enallaktikidrasi.com