Πόσες στιγμές δε θέλησες σε μια αγκαλιά να τρέξεις να κουρνιάσεις

Είναι φορές που τα λόγια στερεύουν και τα δάκρυα θεριεύουν, τρέχουν ορμητικά ποτάμια. Είναι υποσχέσεις που δίνονται χωρίς το "θα" τους, μα με άγγιγματα κατανόησης.
Είναι και μέρες που φωνάζουν θλίψη σε κάθε τους δευτερόλεπτο και εσύ αποζητάς ανάσα να πάρεις για ν' αντέξεις τα βράδια, μην τύχει και σε καταπλακώσουν. 

Πόσες στιγμές δε θέλησες σε μια αγκαλιά να τρέξεις να κουρνιάσεις και πόσες φορές δεν άγγιξες τον τοίχο σου τον κρύο μπρος του για να λυγίσεις; Κι όταν λυγίζεις, τι κακό κι αυτό να νιώθεις τύψεις... εσύ που πάντα πρέπει να δίνεις το σωστό παράδειγμα. Κάποια ξέφωτα, μη μου πεις πως δεν γνωρίζεις πως δεν βγάζουν σε ελπίδα... κάποια σκοτάδια, μην πεις πως δεν ξέρεις πως σου φανερώνουν κάθε σπιθαμή του εαυτού σου.

Κι αν κάποιες νυχτιές νιώθεις πως σου απαντά ο αγέρας, είναι επειδή η μοναξιά σε ταχτάρισε στα πόδια της ώρες ατελείωτες και σου έμαθε τις αλήθειες σου να τις ζεις όπως εσύ μόνο γνωρίζεις - τον πόνο να τον σέβεσαι και την απώλεια να τη φοβάσαι ακόμα κι αν ξέρεις πως κάποτε θα τη βιώσεις...

© Βάγια Μπαλή


Πηγή :