Όταν προσφέρεις αγάπη, μην περιμένεις ανταπόδοση… απλά αγάπα

Αν όλοι οι άνθρωποι αγαπούσαν με τον ίδιο τρόπο, πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος; Μα πώς μπορείς να αγαπήσεις με τον ίδιο τρόπο, όταν οι άνθρωποι είναι τόσο ίδιοι εξωτερικά μα τόσο διαφορετικοί εσωτερικά.

Αν όμως η αγάπη είναι μία γιατί κανένας δεν είναι ευχαριστημένος; Γιατί ο ένας κατηγορεί τον άλλον πως δεν αγαπά σωστά; Από πού κι ως πού υπάρχει λάθος στην αγάπη και στον ορισμό της; Η τάση των τελευταίων ετών όσoν αφορά τον άνθρωπο – άτομο είναι να αγαπά τον εαυτό του. Να φροντίζει τον εαυτό του. Να ευχαριστεί τον εαυτό του.

Έως ένα βαθμό αυτό είναι πολύ υγιές, ειδικά στις περιπτώσεις που το άτομο είναι μονίμως υποχωρητικό και αποδέχεται χειριστικές συμπεριφορές. Οφείλει να αποκτήσει αυτοεκτίμηση και αυτοσεβασμό. Δυστυχώς όμως, η τάση αυτή, έχει αρχίσει να αλλοιώνει τους ανθρώπους και να τους οδηγεί στο Εγώ, στην μονάδα και όχι στο εμείς, στο Όλον.

Το διαίρει και βασίλευε είναι μια τακτική που έχει εγκατασταθεί στις ζωές μας και μας αποπροσανατολίζει ειδικά στο κομμάτι της αγάπης. Είμαστε διασπασμένοι σε ιδεολογίες, σε κόμματα, σε θρησκείες, σε κινήματα αγνοώντας πως όλα αυτά μας απομακρύνουν από το συνάνθρωπο και από το φυσικό μας περιβάλλον.

Κλεισμένοι σε σύνολα που μας βολεύουν, μας χαϊδεύουν τα αυτιά, μας τονώνουν το Εγώ. Καμία διαφωνία, καμία διάθεση να συναντηθούν οι άνθρωποι σε ένα κοινό σημείο, σε ένα κοινό παρανομαστή. Συναντώ ανθρώπους που μαλώνουν με φανατισμό όταν χάνει μια ομάδα, ένα κόμμα, όταν δεν πιστεύουν στον ίδιο Θεό, μα στέκουν σχεδόν αμέτοχοι απέναντι σε τόσους άδικους θανάτους από πόλεμο, δολοφονίες, ναρκωτικά, αρρώστια. Ένα “έτσι είναι η ζωή και πώς να τα βάλεις με τους δυνατούς” πλανάται στην ατμόσφαιρα κι ένα “είμαστε ανίσχυροι μπροστά στους κυβερνώντες”.

Μία σύντομη περιγραφή της αγάπης από τη Wikipedia είναι η εξής: “Η αγάπη είναι συναίσθημα έντονης στοργής και προσωπικής αφοσίωσης. Στη φιλοσοφία, η αγάπη είναι αρετή που εκπροσωπεί την ανθρώπινη ευγένεια, συμπόνια και στοργή. Η αγάπη μπορεί επίσης να περιγραφεί ως δράση προς άλλους υποκινούμενη από συμπόνια. Ή, και ενέργειες προς άλλους βασισμένες στην στοργή”.

Επιστρέφοντας λοιπόν στη σκέψη πως αφού η αγάπη είναι μία, τι είναι αυτό που χαλάει τη μαγιά και χάνεται η μαγεία της; Τι χάνουμε στη μετάφραση και ο καθένας πορεύεται με δικές του ερμηνείες και δικούς του τρόπους έκφρασής της;

Οι άνθρωποι λειτουργούν βάσει των προσωπικών τους αναγκών. Οι ανάγκες αυτές απορρέουν από τον τρόπο ζωής τους, τα ενδιαφέροντά τους και γενικά τις προτεραιότητές τους στη ζωή. Όταν οι ανάγκες του ατόμου, λειτουργούν για την εξυπηρέτηση το Εγώ του και όχι για την ενίσχυση της ψυχικής του ανάτασης και του οφέλους του συνόλου, οδηγούν το άτομο στον ατομισμό και στην ψευδαίσθηση πως ο κόσμος και η ζωή οφείλει να κινείται γύρω του.

Το σπίτι του, η οικογένειά του, το αμάξι του, η ομάδα του, η θρησκεία του, η δουλειά του, ο χρόνος του, τα πιστεύω του, η ζωή του. Και ναι. Είναι η δική του ζωή και κανείς δεν έχει δικαίωμα να του επιβάλλει κάτι που δεν το θέλει. Όμως, το προσωπικό συμφέρον, λειτουργεί εκούσια αλλά και ακούσια κάποιες φορές, μέσα από το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, εις βάρος των άλλων και είναι ο λόγος που η αγάπη καταργήθηκε. Στη θέση της μπήκε κρυφά η λέξη όφελος και συμφέρον και η λέξη αγάπη παρέμεινε μόνο μια βιτρίνα. Κάτι σαν το φως στο σκοτάδι και τον ιστό της αράχνης πλεγμένο σε μια μικρή γωνιά του.

Παραμονεύει η αράχνη το έντομο που θα πετάξει προς το φως κι εκείνη θα το αρπάξει στον ιστό της με μανία. Έτσι κι οι άνθρωποι πλέον, διαμηνύουν θύματα, φωνάζουν πως διψούν για αγάπη κι ανάβουν το φως περιμένοντας το επόμενο θύμα τους. Στη φιλία, στον έρωτα, στην οικογένεια και οπουδήποτε υπάρχουν φυσικές παρουσίες.

Λόγια πολλά και πράξεις μηδέν θα μου πεις. Πιστεύω πως όλοι μας πλέον οφείλουμε να λειτουργήσουμε ως παρατηρητές σε μια “σχέση” ώστε να αντιληφθούμε σε ουδέτερο έδαφος πώς λειτουργούμε εμείς στην αγάπη, αλλά και ο έταιρός μας. Τις ανάγκες, τις αδυναμίες και τις κόκκινες γραμμές των δυο πλευρών. Κυρίως όμως χρειάζεται να διαχειριστούμε το γεγονός πως από μία σχέση κάτι θέλουμε να αποκτήσουμε.

Είναι μόνο η πληρότητα του συναισθήματος της αγάπης ή μήπως υπάρχει και κάποιο ενδότερο όφελος; Χρειάζεται να σκάψουμε βαθιά μέσα μας για το τι είναι αυτό που μας καλύπτει ο άνθρωπος από τον οποίο ζητάμε την αγάπη του. Αν μας καλύπτει κάποια φοβία ή ανασφάλεια ή μας θρέφει κάτι και δεν το εξαλείψουμε από μόνοι μας, μοιραία κάποια στιγμή, η σχέση αυτή θα χαλάσει.

Όταν προσφέρεις αγάπη, να μην έχει ανταποδοτική μορφή. Επίσης, δεν καλύπτουμε την ανάγκη κάποιου για να τον κρατήσουμε δικό μας. Αυτή είναι χειριστική συμπεριφορά, όχι αγάπη. Προσφέρεις αγάπη στο συνάνθρωπο που νιώθεις πως την χρειάζεται, μα από τον ίδιο μπορεί να μην πάρεις πίσω τίποτα. Και τελικά να δεχθείς αγάπη από κάπου που δεν το περίμενες.

Χρειάζεται να αγαπάμε με ενσυναίσθηση και με τη σκέψη πως ο κάθε άνθρωπος κουβαλά τη δική του ιστορία και τις δικές του σκιές, χωρίς να είναι έτοιμος να τις διαλύσει. Όσο για εσένα που δέχεσαι αγάπη, να την τιμάς και να τη σέβεσαι. Να μην τη θεωρείς δεδομένη, επειδή κάποιοι επιλέγουν να στην προσφέρουν απλόχερα. Η γκρίνια και η μιζέρια δεν χωρούν στους ανθρώπους που δέχονται αγάπη. Όμως τις περισσότερες φορές αυτοί είναι και οι πιο αχάριστοι. Έλα στη θέση του αλλού για λίγο. Ένα χαμόγελό σου αρκεί. Ένα ευχαριστώ να πλανάται στον αέρα. Ένα άγγιγμα. Δεν θέλει φτιασίδια η αγάπη, ούτε κολακείες. Αυτά τα έχει ανάγκη μόνο το Εγώ.

Αν όλοι μας λειτουργούσαμε με τη σκέψη πως όταν αγαπάς με την καρδιά, αλλάζεις όλη τη δυναμική της στιγμής, ο κόσμος μας θα γινόταν καλύτερος. Αν όλοι μας αγαπούσαμε μόνο, χωρίς κρυφές σκέψεις και σχέδια για το πού θα καταλήξει η όποια μορφή σχέσης, κανείς δεν θα χρειαζόταν να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Δεν χρειάζεται αποδείξεις η αγάπη. Το Εγώ μόνο της χρειάζεται.

Αγαπήστε με το συναίσθημα και όχι με την κοινή λογική. Αγαπήστε για την πληρότητα που νιώθετε μέσα από την αγάπη. Μα κυρίως αγαπήστε γιατί η αγάπη συνδέει τους ανθρώπους με τη ζωή και ζωή χωρίς αγάπη, είναι αυτοχειρία. Αυτοκτονούμε κάθε μέρα τους εαυτούς μας χωρίς αληθινή αγάπη, βυθίζοντάς τους στο Εγώ και όχι στο Εμείς και πορευόμαστε άγνωστοι και μόνοι, σε ένα νεκρό και απατηλό ταξίδι.

Γράφει η Ρίνα Σερέτη

Πηγή : enallaktikidrasi.com