ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ: "ο λαός δε σώζεται, σώζει"

Η ρήση του παγκοσμίως γνωστού μυθιστοριογράφου και στοχαστή,σχεδόν 57 χρόνια από το θάνατό του, αποτελεί σημαντικό πεδίο προβληματισμού για όλους μας. Για μια ψύχραιμη και ουσιαστική αποτίμηση της στάσης μας στα πολιτικά δρώμενα, αλλά και των ορίων μας.

Καθώς η συντριπτική πλειοψηφία του λαού έχει καταπονηθεί από ανερμάτιστες πολιτικές και έχει εκμηδενιστεί ο ψυχικός δυναμισμός των πολιτών από την πολιτική "τρομοκρατία" και αδρανοποιήθηκε ακόμη και η ένστικτη ροπή των μαζών,που διψούν για κοινωνική δικαιοσύνη και αδιαφορούν για τα οικονομικά ανταλλάγματα της δουλείας τους, ο λόγος του Καζαντζάκη απευθύνεται στο λήθαργο των θελήσεων του πλήθους.

Αφορμή για την αρθρογραφική μου προσέγγιση στο λόγο του Νίκου Καζαντζάκη απετέλεσε η σχετικά πρόσφατη ημερίδα που διοργάνωσε το πανεπιστήμιο του Λάγκος στη Νιγηρία, για το συνολικό έργο του μεγάλου "τεχνίτη" της μυθιστοριογραφίας, ενώ εμείς στην Αθήνα ασχολούμαστε με τα "τερτίπια" των αρλεκίνων της πολιτικής.

Ο Νίκος Καζαντζάκης υπήρξε μια λαμπερή όσο και αμφισβητούμενη προσωπικότητα της εποχής του. Και υπάρχει αναμφίβολα ουσιαστικός δυναμισμός και παλμικής πνοής έργο στα μυθιστορήματα του, όπου κρίνεται το μεγάλο ταλέντο του συγγραφέα κι αυτά που εξασφαλίζουν τη διάρκεια.

Το κυριότερο γνώρισμα του Καζαντζάκη είναι ο δυναμισμός του πάθους, η αλογική έξαρση,ο ζωτικός παλμός. Οι κύριοι ήρωες του είναι ζωντανοί, ορμητικοί, αδίστακτοι και συχνά αμοραλιστές. Αυτό το πάθος έξαρσης του τιτανικού αλογισμού όπου, σίγουρα, η προσποίηση και η υπερβολή αφαιρούν από την τέχνη του μυθιστοριογράφου, δεν εκφράζει το πραγματικό, αλλά μαρτυρεί τις ακροβασίες του Καζαντζάκη, διανοητικές οπωσδήποτε ακροβασίες, οι οποίες "κατευθύνουν" ό,τι είναι αδύνατο να κατευθυνθεί.

Ο Καζαντζάκης αυτοεκφράζεται υπερβολικά, για να επουλώσει προσωπικές του φυσικές ή ψυχολογικές ανεπάρκειες και αδυναμίες.Μειοδοτεί ή πλειοδοτώντας φτωχαίνει πλουτίζοντας. Ο δυναμισμός του πάθους είναι, βέβαια, καθημερινό γεγονός. Και συνιστά το πραγματικό πρόσωπο της ιστορίας, που είναι η αλήθεια.

Ο Καζαντζάκης προσφεύγει στους παροξυσμούς του πάθους κι ενώ ορθώνεται ως αξιόλογος μυθιστοριογράφος, αυτοπροδίδεται ως χαρακτήρας που κυνηγάει με πάθος την εντύπωση και την προσωπική του αθανασία. Αλλοι εκφραστές του δυναμικού πάθους πήγαν πιο πέρα, έφτασαν στις έσχατες συνέπειες, στην ηρωική αυτοκαταστροφή των ηρώων τους. Κι όμως, η πλοκή και η μαρτυρία του Καζαντζάκη αποτελούν αξιοσημείωτες επιτεύξεις...

Δεύτερο στοιχείο της μυθιστοριογραφικής δημιουργίας του Καζαντζάκη είναι η αρνητική πρόσληψη της αρετής. Διαβάζοντας τα μυθιστορήματά του κομίζουμε την εντύπωση πως ο δημιουργός τους "δεν έχει τι να κάνει" την αρετή. Η τελευταία δεν έχει θέση σε τούτο τον κόσμο, είναι κάτι που επιφαίνεται ανεξήγητα, αρνητικά θα λέγαμε, σε σχέση με το ρυθμό της ζωής.

Ο Καζαντζάκης καταπιάστηκε επίσης με θρησκευτικά θέματα. Παθιάστηκε από τη διαλεκτική της ωραίας ψυχής, θέλησε να ιχνεύσει το μυστικό της νέκταρ. Το πέτυχε. Από τα σχετικά του μυθιστορήματα, από το "Βούδα" του και πολλές άλλες ομολογίες του, διαπιστώνουμε πως η εισβολή του στην Ακοίμητη Χώρα υπήρξε επιδερμική. Βέβαια, δεν είναι ο πρώτος που ύμνησε το ηθικό μεγαλείο του Χριστού, έστω κι αν δεν πίστευε στη θεότητα του...

Ανήκει όμως στους λίγους που φτάνοντας στο Ζωοποιό βάθος του μυστικού πνεύματος της θρησκείας, έστρεψε την προβληματική του στον έντονο αντικληρικαλισμό, στις γνωστές επιθέσεις του,τις διανθισμένες από διαφωτιστικές αιχμές. Αυτά τα χαρακτηριστικά τον καθιστούν ανίκανο και ταυτόχρονα ικανό να ιχνηλατίσει το πνεύμα της Αρετής και γενικότερα τη φορά του Ηθιικού.

Τρίτο τέλος στοιχείο των μυθιστορημάτων του Καζαντζάκη, είναι ο συναρπάσσων παλμός, η γοητεία των προσώπων, η μακρόπνοη πλοκή και η υποβλητική τους δύναμη. Ο Καζαντζάκης σαγηνεύει τους νέους κυρίως αναγνώστες του, γιατί τους ξετυλίγει περίτεχνα ένα μυθιστορηματικό σύμπαν με σφύζοντα παλμό και με συνεχή κινητικότητα.

Κατόρθωσε ο Καζαντζάκης να εξασφαλίσει τη διάρκεια. και στο μέτρο που ο Καζαντζάκης είναι ζωντανός και δυναμικός εκφραστής ορισμένων διαστάσεων της προσωπικότητας, θα διαρκεί και θα διαβάζεται.και ο λόγος του θα μας κρούει το "καμπανάκι" της αφύπνισης μας από τη μακαριότητα του "Τίποτα" στη χώρα του "Πουθενά".

Και θα μας "ντύνει" τη γυμνή συνείδηση με το πάθος του ψυχικού του δυναμισμού, καθώς ο ούριος άνεμος της αισιοδοξίας και της προοπτικής έχει ατονίσει στην Ελλάδα. Και γίνονται όλο και περισσότεροι αυτοί που διαπιστώνουν ότι στο ενθάδε της "γυμνής συνείδησης" μας βλασταίνουν τα "ανθη του κακού" με τη σαγηνευτική του ευωδιά.

Και δυστυχώς έχουν εκλείψει οι "φωνές" που θα μας αποκαλύψουν επέκεινα "θησαυρούς" στην ενθαδική δοκιμασία μας...

Του Στέλιου Συρμόγλου

Πηγή : freepen.gr