Τον ήλιο μου τον κυνήγησα, τον βρήκα και με γιάτρεψε.

Τον ήλιο μου τον κυνήγησα.
Τη ζεστασιά του τη διεκδίκησα. Κάθε πρωί με αγωνία την ανατολή του περίμενα.
Στη λύτρωση του ήλιου πάντα πίστευα.

Τον ήλιο μου τον βρήκα και με γιάτρεψε. Στα ήρεμα νερά της αγάπης με ταξίδεψε και με οδήγησε.
Απ’ τα ναυάγια του μυαλού μου μ’ έσωσε. Απ’ τα σκοτάδια και τον πάτο της απόγνωσης με αποτράβηξε και με έδιωξε.
Το ξημέρωμα της ψυχής μου πάντα γύρευα.

Τη δύση της και το τέλος της πάντα απέφευγα. Χρυσές ηλιαχτίδες στα όνειρα μου φορούσα.
Σε ανοιχτό ορίζοντα και γαλάζιο ουρανό πετούσα.
Με το σκοτάδι τσακώθηκα και δεν του ξαναμίλησα. Με το ύπουλο νανούρισμα του φόβου την καρδιά μου δεν την κοίμισα. Από του αύριο το φως, γλυκά ξύπνησα.
Τα φωτεινά δωμάτια της ζωής διάλεξα και μέσα τους έζησα. Τις νύχτες τον ήλιο για σταυρό μου τον φορούσα.

Με προστάτευε απ’ το κακό και τον φιλούσα.
Ο ήλιος ήταν η πίστη μου που ποτέ δεν ξεχνούσα.
Την δύναμη του πάντα προσκυνούσα.
Το θάνατο τον χώρισα και τη ζωή παντρεύτηκα.
Στον ήλιο μου ποτέ τα μάτια μου δεν έκλεισα.


Γράφει :Η Χρύσα Κοτσιτοπούλου


Πηγή : anapnoes.gr