Το μικρό παιδί που κατοικεί μέσα στο ενήλικο σώμα μου, είμαι εγώ!

Η εξέλιξη και η ανάπτυξή μας αρχίζει από την παιδική μας ηλικία. Σαν ένα ξεχωριστό ύφασμα πάνω στο οποίο υφαίνονται πολύτιμα πετράδια και κεντήματα, οι εμπειρίες και τα βιώματά μας αφήνουν το ανεξίτηλο σημάδι τους μέσα στην ψυχή μας.

Μέσα από τα μάτια του μικρού παιδιού ο κόσμος δείχνει μεγάλος και ολοκαίνουριος! Όλα όσα ζει και δέχεται είναι για ένα παιδί η μοναδική του πραγματικότητα, είναι όλα όσα γνωρίζει και εμπιστεύεται σε αυτή τη ζωή. Με αυτές τις προσλαμβάνουσες θα δημιουργήσει μέσα του την δική του εικόνα για τον κόσμο, τους ανθρώπους, τα ζώα, τη φύση αλλά κυρίως την εικόνα για τον εαυτό του. Οι εμπειρίες του θα γίνουν η πιο γερή βάση πάνω στην οποία θα χτίσει το σύστημα αξιών του, τις πεποιθήσεις του, τις ικανότητές του και τα εφόδιά του για την ζωή του στο τώρα και κατά την ενήλικη περίοδο.

Ένα ακατάπαυστο ταξίδι εμπειριών και συναισθημάτων ακολουθεί κάθε παιδί στο δρόμο του προς την ενηλικίωση. Κάποια στιγμή όλα αυτά τα στοιχεία που συνοδεύουν την παιδικότητά του κάθε ανθρώπου αρχίζουν και φθίνουν, κάθε υποχρέωση που ορίζεται απαραίτητη για την εξέλιξη ενός παιδιού, όπως το σχολείο ή το πανεπιστήμιο, ολοκληρώνεται. Εκείνη τη χρονική στιγμή κάθε παιδί μένει σε μια σιωπή. Κάθε σταθερό υποστύλωμα της ζωής του, όπως μέχρι εκείνη την ώρα γνώριζε, υποχωρεί μόλις διεκπεραιώσει το ρόλο του ως παιδί και ως έφηβος και μετά τι;

Μετά δίνεται η ευκαιρία σε κάθε άνθρωπο σχεδόν να μπορεί να ανοίξει τη πόρτα της ζωής του και να δει της επιλογές του, τα θέλω του, τα όνειρά του. Φαίνεται να είναι ένας υπέροχος σταθμός στη ζωή κάθε ανθρώπου αυτή η στιγμή και μιλώντας υποθετικά και με ιδανικές συνθήκες, σίγουρα θα ήταν! Μια στιγμή που έχεις την πρώτη σου ευκαιρία να σταθείς στην μύτη ενός βράχου, να ανοίξεις τα φτερά σου, θα νιώθεις την στήριξη που αυτά σου δίνουν στη πλάτη σου, να τα κινήσεις ελαφρά νιώθοντας την δύναμη σου να ενεργοποιείται σε όλο σου το σώμα και τότε να βιώσεις την απόλυτη εμπειρία ότι είσαι ολοκληρωτικά έτοιμος για το πρώτο σου πέταγμα!

Τι μοναδική στιγμή απόλυτης εσωτερικής γαλήνης και μέγιστης απόδοσης έτσι ώστε να ικανοποιηθεί ο πιο απαιτητικός στόχος, το πρώτο πέταγμά προς την ενήλική ζωή. Μέσα σε αυτή την πανδεσία συναισθημάτων αυτοπραγμάτωσης και δύναμης το μικρό παιδί έχει πλέον μεγαλώσει και αισθάνεται ότι εφάπτεται απόλυτα με το ενήλικό σώμα που του ανήκει.

Η εμπειρία των περισσοτέρων ανθρώπων μπροστά σε αυτή τη μοναδική στιγμή είναι συνήθως να αναλογιστούν μέσα σε μια στιγμή, ότι τελικά δεν μπορούν να αισθανθούν το ενήλικο σώμα τους να ενεργοποιείται, αντιλαμβάνονται για πρώτη ίσως φορά ότι το μικρό παιδί που έχουν μέσα τους δεν έχει μεγαλώσει επαρκώς για να μπορεί να υποστηρίξει αυτό το όμορφο βήμα και τότε διεγείρονται συναισθήματα όπως ο φόβος της αποτυχίας, η ανασφάλεια, η ματαίωση, η αβεβαιότητα και το βήμα αυτό γίνεται ξαφνικά στρεσογόνο, για κάποιους ανεπιθύμητο ίσως και επικίνδυνο. Η ενήλικη ζωή είναι για αυτούς μια εμπειρία αγωνίας και πολλοί αρνούνται με διάφορους τρόπους να την αποδεχτούν και να κάνουν την μετάβασή τους σε αυτήν.

Στην ψυχή αυτού του μικρού παιδιού που τόλμησε να κάνει το βήμα του πρώτου πετάγματος και να ανοίξει τα φτερά του, δεν καταγράφεται η γενναιότητα ενός ήρωα που έκανε προσπάθεια να υπερβεί τον εαυτό του, καταγράφεται συνήθως η ανεπάρκεια να ολοκληρώσει το βήμα όπως τον διδάξανε ότι «έπρεπε» να συμβεί!

Όλοι φέρουμε μέσα μας ένα μικρό παιδί εγκλωβισμένο σε ένα ενήλικο σώμα. Οι ιδανικές συνθήκες δεν είναι μέρος της πραγματικότητάς μας μιας και είμαστε στην ευχάριστη θέση να είμαστε άνθρωποι, κάνοντας λάθη και κατακτώντας διαρκώς νέα γνώση για την ζωή μας.

Αυτό το μικρό παιδί είναι μέρος της ύπαρξής μας και τα συναισθήματά του είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ψυχισμού μας όσο καλά και αν θέλουμε να το μεταμφιέσουμε σε έναν ώριμο ενήλικα.

Αυτό που λαχταράει είναι να το φροντίσουμε, να το ακούσουμε, να το νιώσουμε και να το αγαπήσουμε. Κάνει καθημερινά μεγάλο αγώνα να μας ακολουθεί στα ενήλικα επιτεύγματά μας, ως επαγγελματίες, ως σύντροφοι, ως γονείς, ως παιδιά των δικών μας γονιών και πολλούς άλλους ρόλους που μπορεί να φέρει ο καθένας μας. Ας το βοηθήσουμε να μεγαλώσει συναισθηματικά για να μπορέσουμε να γίνουμε και εμείς μεγάλοι ενήλικες!

Και αν αναρωτηθείτε πώς μπορώ να φροντίσω αυτό το μικρό ακόμη παιδί μου φέρω μέσα μου, υπάρχει απάντηση. Η λέξη της επιτυχίας για αυτή την περίπτωση είναι η αποδοχή! Είναι εκείνη η διαδικασία κατά την οποία αρχίζω να δέχομαι σταδιακά μέρη του εαυτού μου μέχρι να μπορέσω να τον αγαπήσω στο σύνολό του.

Δεν έχουμε μόνο τραύματα, έχουμε και πολλές δυνάμεις και ικανότητες, σε αυτές χρειάζεται να εστιάσουμε και αυτές είναι η πρόκλησή μας να ενδυναμώσουμε. Έτσι το μικρό παιδί θα αρχίσει να αναπτύσσεται και θα μπορεί να είναι πιο σίγουρο για τον εαυτό του, θα μπορεί να εισπράξει την φροντίδα και το νοιάξιμο μας καθώς οι πληγές του και τα τραύματά του θα παίρνουν το χρόνο τους για να κλείσουν. Είναι σημαντικό να αλλάξουμε την τοποθέτησή μας στη ζωή με σκοπό να βοηθήσουμε το μικρό μας εσωτερικό παιδί να μεγαλώσει και να γίνει ένας άξιος ενήλικας του τιμά τα χρόνια του.

Ας μην κατηγορούμε τον εαυτό μας για όσα δεν μπορεί ακόμη να καταφέρει. Έτσι ενισχύουμε τα τραύματά μας και μένουμε δέσμιοι του παρελθόντος μας, ας δοκιμάσουμε να αναλογιστούμε τις δυνάμεις μας και στον δικό του προσωπικό ρυθμό ο καθένας να τις εξελίξει ώστε να μπορεί να απολαμβάνει το χρόνο που περνά και να μπορεί να ζει τη ζωή του στο τώρα με χαρά!

Της Μαριτίνας Συμβουλίδη

Πηγή : enallaktikidrasi.com