Όταν χάνεις τις δικαιοδοσίες

Δεν υπάρχει πιο τρομακτική στιγμή στην πορεία μιας σχέσης από εκείνη που χάνεις τις δικαιοδοσίες. Κι αν το προφανές για κάποιους είναι πως αυτή η στιγμή συμπίπτει με το χωρισμό, τότε αυτό δεν είναι παρά το χαρμόσυνο σενάριο. Γιατί οι δικαιοδοσίες μπορεί να χαθούν εν μία νυχτί και να μην επιστραφούν ποτέ ξανά ή ακόμα χειρότερα να πηγαινοέρχονται αναλόγως της αλκόολης, της θέσης της σελήνης, τα κέφια μας βρε αδελφέ.

Κάθε σχέση τηρεί ένα δικό της μυστικό κι άβατο ευαγγέλιο. Οι καθημερινές μικρές ιεροτελεστίες, εκείνα που έχεις συνηθίσει να εκφράζεις, εκείνα που έχεις μάθει ν' ακούς, τα όρια του ενός που έχουν μπλεχτεί με του άλλου και πλέον δε διακρίνονται ούτε τα μεν, ούτε τα δε.

Οι δικαιοδοσίες χάνονται ακριβώς εκείνες τις ώρες που το εμείς διασπάται σε ένα εσύ κι ένα εγώ. Τότε που τα όρια όχι μόνο εμφανίζονται, αλλά είναι κι υπερβολικά στενά. Κακομαθημένα τα εσύ κι τα εγώ, δεν τις ανέχονται τις ερωτήσεις, ξινίζουν τα μούτρα, γυρνάνε το βλέμμα απ' την άλλη, πού όρεξη για απαντήσεις; Άντε γαμήσου κι εσύ κι ο γρύλος σου. Κάτσε να τυραννιέσαι, αδιαφορώ.

Και κάπως έτσι τα άλλοτε απλά, τα άλλοτε χαριτωμένα, γίνονται κόμπος. Ένας κόμπος που θα σου θρονιαστεί στο στομάχι και θ' απαιτεί απαντήσεις που κανένας δε θα 'χει τη διάθεση να δώσει. Επίμονος κι άπληστος όμως ο κόμπος δε θα καθίσει στ' αυγά του να αποδεχτεί τη νέα συνθήκη, θα βάλει μπρος ο νους και θα ξεκινήσει η σεναριολογία. Κι άλλο σενάριο θα φαντάζει τρομακτικό κι απίθανο κι άλλο αληθοφανές κι εξίσου άγριο. Άγριο να το δεχτείς, άγριο, να το καταπιείς. Αλλά τι να σου κάνει και το ρημάδι το μυαλό; Του πατάς ένα off τις νύχτες, βρίσκεις ξανά την μπαταρία φορτισμένη το πρωί.

Φεύγοντας οι δικαιοδοσίες, μην παραμυθιάζεσαι ότι θα 'ναι ευγενείς και διακριτικές, κάθε άλλο. Drama Queens από κούνια, θα φέρουν τις αντικαταστάτριές τους, να κάνουν έξοδο κινηματογραφική. Κάτι υποψίες, κάτι ενοχές, κάτι ψυχρότητες, κάτι «σε έχω δει κάπου κάπου σε ξέρω». Ναι κάπου πίσω από όλα αυτά, υπάρχει ο άνθρωπός σου. Εκείνος που δεν το έβαλε στα πόδια, εκείνος που δεν έδιωξες. Γι' αυτό είναι τόσο σπουδαίες οι δικαιοδοσίες. Γιατί όσο υπάρχουν διατηρούν τη θέρμη, τη γλύκα, την οικειότητα. Τι να σου κάνει ένα ξεροκρέβατο ρε; Τι να σου κάνει ένα χάδι και μια μυρωδιά από μόνη της, αν δεν μπορείς να πεις όσα σκέφτεσαι, αν δεν καθησυχάσεις, αν δεν καθησυχαστείς; Αν ακόμα κι ένα τηλεφωνήμα το σκέφτεσαι διπλά και τριπλά; Βράσ' τα Χαράλαμπε.

Κι έπειτα αναπόφευκτα φαύλος κύκλος. Άλλοτε θα τις ψάχνεις, άλλοτε θα δικαιολογείς το φευγιό τους, άλλοτε θα βλαστημάς κι άλλοτε θα περιμένεις να επιστρέψουν. Και μια εναλλαγή παρανοϊκή, ψυχοφθόρα, πέρα για πέρα νοσηρή. Οργή και πίκρα. Πίκρα κι οργή. Γροθιές στα τραπέζια, κλάματα στην μπανιέρα. Πού να τα πεις και ποιος να σε ακούσει; Θα τυλίξεις με επίδεσμο το χέρι, θα καταπιείς τις μύξες, θα στρώσουν τα πράγματα λες.

Ποιον κοροϊδεύεις; Άπαξ και οι δικαιοδοσίες φύγουν είσαι μόνος. Μόνος να σκέφτεσαι, μόνος να προσπαθείς, μόνος ν' αγαπάς.

Πότε μου δε θα μπορέσω να καταλάβω τους έρωτες της διακριτικότητας κι ας λένε οι φίλοι ότι όλοι οι δικοί μου ήταν άρρωστοι κι ελεγκτικοί. Τι στο διάολο; Λάθος ερωτεύομαι τόσα χρόνια; Τι πάει να πει ο καθένας το πρόγραμμά του, την ιδιωτικότητά του, τα μυστικά του; Τι σόι σχέσεις είναι αυτές; Πώς την παλεύουν οι άνθρωποι;

Πώς αντέχουν τα δικό σου και δικό μου, πώς αντιλαμβάνονται το μαζί όταν παρηγοριούνται χώρια; Μαζί, αλλά μόνοι. Θα βοηθήσουν και θα στηρίξουν διακριτικά, με μέτρο, με όρια που δεν επιτρέπουν παραβάτες. Θα κάνουν συζητήσεις, αλλά δε θα κλάψουν μαζί, θα διαφωνήσουν, αλλά δε θα τραβήξουν το σκοινί να δουν πόσο αντέχει.

Και το σκοινί πρέπει να το δοκιμάσεις, να το τραβήξεις σχεδόν ηδονικά, να δεις αν μπορείς να στηριχθείς πάνω του, αν έχει αντοχές, αν σε κρατάει. Όσο περισσότερο τραβάς το σκοινί, τόσο σου παραχωρούνται οι δικαιοδοσίες να τραβήξεις κι άλλο και σε κάποιους αρέσει να το παραξηλώνουν. Κι αν σου φαίνεται αρρωστημένο και υπερβολικό, μπορείς να κρατήσεις το δικό σου σκοινί άθικτο και τα όριά σου αυστηρά προκαθορισμένα.

Κατερίνα Κεχαγιά

Πηγή : pillowfights.gr