Nα περπατήσω ξανά στη λιακάδα..

Κάποτε ήθελα πολλά. Περίμενα πολλά για να νιώσω χαρούμενη κι ευτυχισμένη και μια στιγμή που είχε ζυγώσει ο θάνατος είπα: « Το μόνο που θέλω είναι να περπατήσω ξανά στη λιακάδα». Το είπα χωρίς πολλή σκέψη μέσα στην ανημποριά μου, χωρίς καν διανοηθώ τι πραγματικά ευχόμουν μέσα μου.

Ευτυχία είναι όταν δεν έχεις κάτι να πεις. Όταν δεν έχεις κάτι μέσα σου να σε πνίγει και απολαμβάνεις την ησυχία στην ψυχή σου. Όταν αυτό που νιώθεις δεν περιγράφεται με λόγια αλλά το αντιλαμβάνονται οι άλλοι μονάχα κοιτώντας σε στα μάτια. Είναι οι φάσεις που δε θέλεις ούτε καν να μιλάς παρά μόνο να βλέπεις και να αφουγκράζεσαι. Να αισθάνεσαι την παρουσία των ανθρώπων χωρίς να ταράζουν εκείνοι την ηρεμία σου, ούτε κι εσύ τη δική τους.

Αυτή η ομορφιά της ειρήνης δεν συγκρίνεται ούτε με τα μεγαλύτερα όνειρα. Καμιά φορά και οι μεγάλες συγκινήσεις μας εξαντλούν. Μα όλα κατά κάποιο τρόπο μας εξαντλούν και οι χαρές και οι λύπες και οι εντάσεις, όλα. Μόνο η γαλήνη μας γιατρεύει. Εκείνες οι ατάραχες μέρες που δεν επιτρέπεις σε κανέναν να σου τις πάρει.

Γυρνώντας πίσω το χρόνο δεν περίμενα ποτέ πως η εκπλήρωση της ευχής μου να περπατήσω ξανά στη λιακάδα θα ήταν κάτι ακόμα πιο απλό από αυτό. Θα ήταν η ανάγκη μου να νιώθω καλά έτσι απλά, χωρίς πολλά πολλά. Άραγε είναι αυτό μια κατάκτηση δική μου μέσα από παθήματα και μαθήματα ή ένα δώρο από κει ψηλά που δε θέλω ποτέ μα ποτέ να το χάσω;

Χριστίνα ( Ανδπομέδα ) Πεταλωτή




Πηγή : enfo.gr