Ελπίζοντας το "κάποτέ" μου να γίνει ΤΩΡΑ.

Πριν το ανάστημα υψώσω και κοιτάξω τον ήλιο, άσε με για λίγο να λυγίσω άνθρωπε, άσε με να γονατίσω και να κλάψω σαν μωρό παιδί, με ένα λυγμό τόσο ζωντανό που θα με πνίγει, νιώθοντας πως η ανάσα μου κόβεται...
Άσε με φίλε μου να εξιλεωθώ για όσα έχω κάνει, για όσα έχω πει και πάνω απ' όλα για όσα δεν τόλμησα να πράξω...
Για τη δειλία μου αγαπημένε μου άνθρωπε, άσε με να γίνω συντρίμμι, έστω για λίγο και έπειτα σου δίνω τον λόγο μου θα ψηλώσω το θάρρος μου και θα μαζέψω το θράσος μου να περπατήσω στο μελλοντικό μου μικρόκοσμο.

 Προτού γίνω πάλι από ατσάλι και κρύψω τα δειλά μου βογγητά, κρύψου πίσω από τις γρίλιες της άναρχης ανάσας μου και άσε με να διαλυθώ πάνω στο ξύλινο πάτωμα. 

Άσε να τρέξει το δάκρυ μου στις μικρές διαχωριστικές γουβίτσες του, να γίνει ένα με τη σκόνη που είναι φυλακισμένη μέσα τους. Ξέρεις πως το ανάστημα θα υψώσω, θα σφίξω τις χούφτες μου με τα δάχτυλά μου και θα βγω με μία φόρα για το παρακάτω της ζωής, ελπίζοντας κάποτε να φανώ πιο θαρραλέα, ελπίζοντας κάποτε, καλέ μου, να μάθω να ζω δίχως συμβιβασμούς. Ελπίζοντας το "κάποτέ" μου να γίνει ΤΩΡΑ.

Βάγια Μπαλή



Πηγή : facebook.com