Βιασμός: Έγκλημα χωρίς τιμωρία ξανά και ξανά
«Ο βιασμός είναι ένα ταξίδι εξουσίας – μια πράξη επιθετικότητας και μια πράξη περιφρόνησης» σύμφωνα με τον ορισμό των Julia και Herman ...
https://to-synoro.blogspot.com/2019/11/viasmos.html
«Ο βιασμός είναι ένα ταξίδι εξουσίας – μια πράξη επιθετικότητας και μια πράξη περιφρόνησης» σύμφωνα με τον ορισμό των Julia και Herman Schwendinger. Ένα ταξίδι που διανύει οδυνηρά το αόρατο σπιράλ της βαρβαρότητας, αφήνοντας πίσω ανθρώπινα ναυάγια. Σμπαραλιασμένες προσωπικότητες που έχουν υποστεί μια οριακή εκδοχή αντικειμενοποίησης των εαυτών τους, αχνίζουν φόβο και ντροπή γιατί, στον αξιακό κώδικα του αστυνομικοδικαστικού συμπλέγματος, φταίνε.
Φταίνε που βιάστηκαν, γιατί προκάλεσαν, γιατί δεν πρόσεξαν, γιατί πήγαιναν γυρεύοντας, γιατί φορούσαν προκλητικά ρούχα, γιατί είχαν έντονη σεξουαλική ζωή, γιατί κυκλοφορούσαν μόνες τους τη νύχτα. «Και ξέρεις κάτι; Τελικά δε βιάστηκαν». Αυτό θα γράφει πιθανότατα η απόφαση του δικαστηρίου. Αφού θά ‘χει περάσει από ψυχολογικό κόσκινο τις επιζήσασες βιασμών, εκθέτοντάς τες σε κάθε είδους εξευτελισμό και θυματοποιώντας τες ξανά, στο τέλος θα ακυρώσει επιδεικτικά την ίδια τους την αλήθεια. Με σφραγίδα και κοινωνικό βιτριόλι.
Δεν υπάρχει άλλο έγκλημα που να μετατοπίζει τόσο ριζικά και εξόφθαλμα την ευθύνη από το δράστη στο θύμα. Το καταδεικνύουν οι στατιστικές της ατιμωρησίας, καθώς το ποσοστό των καταδικών κυμαίνεται μόλις σε 2-3%. Οι τίτλοι των εφημερίδων για τα «παιδιά από τις καλές οικογένειες» και τα χολερικά υπονοούμενα που επισείουν ηθική απαξία στα θύματα. Οι καταγγελίες που αρχειοθετήθηκαν. Οι καταγγελίες που δεν έγιναν. Τα βιασμένα, κακοποιημένα, λοιδορημένα σώματα που δε βρήκαν υποστήριξη και δικαίωση, γιατί στην κυριαρχία της εθνικής, χριστιανικής, λευκής, straight αρρενωπότητας είναι σώματα δίχως σημασία. Και κυρίως είναι αυτό το συλλογικό βίωμα που μάθαμε από μικρές να συλλαβίζουμε σαν το όνομα μας: «Να προσέχεις». Ναι, να προσέχεις, να περιορίσεις ασφυκτικά την καθημερινότητα σου, τις κοινωνικές σου συναναστροφές, τις επιθυμίες σου, τον αυθορμητισμό σου, το δικαίωμα σου στην πόλη και στη διασκέδαση. Να προσέχεις να μη βιαστείς. Γιατί αν βιαστείς, δε θα σε πιστέψουν. Η ενοχή θα βαραίνει εσένα και θα πρέπει να μάθεις να συμβιώνεις μαζί της.
Φταίνε που βιάστηκαν, γιατί προκάλεσαν, γιατί δεν πρόσεξαν, γιατί πήγαιναν γυρεύοντας, γιατί φορούσαν προκλητικά ρούχα, γιατί είχαν έντονη σεξουαλική ζωή, γιατί κυκλοφορούσαν μόνες τους τη νύχτα. «Και ξέρεις κάτι; Τελικά δε βιάστηκαν». Αυτό θα γράφει πιθανότατα η απόφαση του δικαστηρίου. Αφού θά ‘χει περάσει από ψυχολογικό κόσκινο τις επιζήσασες βιασμών, εκθέτοντάς τες σε κάθε είδους εξευτελισμό και θυματοποιώντας τες ξανά, στο τέλος θα ακυρώσει επιδεικτικά την ίδια τους την αλήθεια. Με σφραγίδα και κοινωνικό βιτριόλι.
Δεν υπάρχει άλλο έγκλημα που να μετατοπίζει τόσο ριζικά και εξόφθαλμα την ευθύνη από το δράστη στο θύμα. Το καταδεικνύουν οι στατιστικές της ατιμωρησίας, καθώς το ποσοστό των καταδικών κυμαίνεται μόλις σε 2-3%. Οι τίτλοι των εφημερίδων για τα «παιδιά από τις καλές οικογένειες» και τα χολερικά υπονοούμενα που επισείουν ηθική απαξία στα θύματα. Οι καταγγελίες που αρχειοθετήθηκαν. Οι καταγγελίες που δεν έγιναν. Τα βιασμένα, κακοποιημένα, λοιδορημένα σώματα που δε βρήκαν υποστήριξη και δικαίωση, γιατί στην κυριαρχία της εθνικής, χριστιανικής, λευκής, straight αρρενωπότητας είναι σώματα δίχως σημασία. Και κυρίως είναι αυτό το συλλογικό βίωμα που μάθαμε από μικρές να συλλαβίζουμε σαν το όνομα μας: «Να προσέχεις». Ναι, να προσέχεις, να περιορίσεις ασφυκτικά την καθημερινότητα σου, τις κοινωνικές σου συναναστροφές, τις επιθυμίες σου, τον αυθορμητισμό σου, το δικαίωμα σου στην πόλη και στη διασκέδαση. Να προσέχεις να μη βιαστείς. Γιατί αν βιαστείς, δε θα σε πιστέψουν. Η ενοχή θα βαραίνει εσένα και θα πρέπει να μάθεις να συμβιώνεις μαζί της.
Πηγή : omniatv.com
