Πού να εξηγώ ποιος κατά βάθος είμαι εγώ…

Πού να εξηγώ ποιος κατά βάθος είμαι εγώ, σε ένα κόσμο αδιάφορο και βουβό. Τι θησαυρούς κρύβω στα υπόγεια της ψυχής μου. Ποιες σκέψεις βασανίζουν τα άδυτα του μυαλού μου και ποιοι φόβοι φωλιάζουν στα έγκατα της ύπαρξής μου. Με πόσα κύματα έχω παλέψει μέχρι να φτάσει η ύπαρξη μου στην στεριά. Πόσοι ωκεανοί έχουν καταπιεί την ψυχή μου μέχρι να βρω μία ακτή να απλώσω το κορμί μου.

Πού να σου εξηγώ πως οι επιλογές της ζωής μου είναι δικός μου λογαριασμός. Τον έχω ξεπληρώσει με τόκο απο τις πίκρες και τα βάσανά μου. Κράτησα για ρέστα τις χαρές και τις όμορφες στιγμές. Οι πληγές μου παράσημα ανδρείας στο στήθος μου, που κουβαλάω περήφανα. Τα χαμένα όνειρα μου ο φόρος τιμής στο βάθρο της ύπαρξης μου. Τα λάθη μου, πτυχία κορνιζαρισμένα στον τοίχο της ψυχής μου. Τα μαθήματα ζωής μου, διπλώματα της σοφίας και της γνώσης μου στο σχολείο αυτού του κόσμου. Τα πάθη μου βραβεία καλής διαγωγής αποτυπωμένα στο μέσα μου. Και ο πόνος μου βραβείο ανδρείας και αντοχής.

Πού να εξηγώ σε ποια πέλαγα αρμενίζει η ψυχή μου και πόσες θάλασσες ταξίδεψαν την ύπαρξή μου. Σε πόσες αγκαλιές ξοδεύτηκα στον αναζήτηση της Ιθάκης της καρδιάς μου. Πόσα κύματα λυσσομανούσαν στο κουφάρι μου και ποιοι ασκοί του Αιόλου το κυβερνούσαν. Πόσοι βράχοι έχουν κτυπήσει το κορμί μου και πόσες καταιγίδες παρέσυραν την ύπαρξη μου. Σε πόσα αλήθεια έρημα νησιά, έψαχνα απεγνωσμένα όαση δροσιάς. Κι άλλα τόσα βρώμικα χέρια μου πρόσφεραν νερό, ποτίζοντας με δηλητήριο. Που να σου λέω πόσους ανθρώπους εμπιστεύτηκα και χάθηκαν. Και άλλοι τόσοι που αγαπούσα και με σταύρωσαν. Που να σου εξηγήσω πόσος πόνος χωράει σε μιά καρδιά και πόση σημασία έχει μια ζεστή αγκαλιά.

Πώς να σου δώσω να καταλάβεις ποιοί φόβοι περπατούν στα σκοτάδια μου. Με ποιές ανασφάλειες παλεύω τα βράδυα μου. Ποιες σκιές με συντροφεύουν τις ώρες που οι αδυναμίες μου με παιδεύουν. Πώς να σου πως η κακία των ανθρώπων με τρομάζει. Πως η υποκρισία τους με συνταράσσει. Οι κούφιες ιδεολογίες τους με αηδιάζουν και ο φανατισμός τους με οργιάζει. Οι αχαριστίες τους βαθιά κρυμμένες μέσα μου πληγές. Οι παθητικές τους συμπεριφορές μου προκαλούν θλιψη και ενοχές. Πώς να σου εκμυστηρευτώ τα όσα σκέφτομαι και ονειρεύομαι σε ένα άθλιο παρών που ζώ. Τα τόσα όμορφα συναισθήματα που πνίγω σε μία κοινωνία που βουλιάζει συνεχώς.

Δε θα δώσω εξηγήσεις για όσα αυτός ο κόσμος με έχει κρίνει. Δεν έχω να δώσω σε κανένα λογαριασμό για το ποιος είμαι και πώς επέλεξα να ζω. Ποιο δρόμο βαδίζω και τι ψάχνω να βρω. Με ποιους πορεύομαι και ποιους αντιπαθώ. Ποιοί θέλω να με συντροφεύουν και ποιους επιλεκτικά αποφεύγω. Δε θα απολογηθώ για το χρόνο που επιλέγω να μένω ‘’εκτός’’. Για τις ώρες που η μοναξιά με συντροφεύει ή κάποια παρέα με αλητεύει. Δε θα συμφωνήσω με ότι διαφωνώ και δε θα επικροτήσω το άδικο όπου το συναντώ. Δεν ψάχνω δικαίωση απο τούτο τον κόσμο και ούτε επιδιώκω να δικαιωθώ. Η δική μου ζωή δεν είναι υπόλογη κανενός.

Πού να εξηγώ ποιος κατά βάθος είμαι εγώ, τι έζησα, πώς νιώθω και πώς περνώ σε ένα κόσμο αδιάφορο και βουβό.


Της Λίτσας Φιλίππου.




Πηγή :anapnoes.gr