Κι όμως, εγώ δε το μετάνιωσα!

Κι όμως, εγώ δε το μετάνιωσα. Δεν το μετάνιωσα, γιατί τα αισθήματα μου είχαν ανέκαθεν φωτιά που μ’ έκαιγε κι όχι μια φλόγα σβησμένη. Έμεινα κάπου εκεί, σε κείνη την γωνιά που μ’ άφησες. Εκεί που αρνήθηκες να σηκώσεις το σ’ αγαπώ μου. Εκεί που δεν ένιωσες την κραυγή μου. Εκεί που δεν χόρτασες την ανάσα που σου χάιδευε την ψυχή. Εκεί που πλημμύρισαν τα ποτάμια απ’ τα δάκρυά μου. Εκεί που απλώθηκαν τα χιόνια και πάγωσαν το κορμί μου. Εκεί θα μείνω να αναζητώ τις πιο κρυφές στιγμές μας, να τις καρφώνω μέσα σου, για να ‘χεις να θυμάσαι πώς είναι τελικά η φλόγα της ψυχής μου. 

 Απόψε μασκαρέψαμε τον πόνο μας με εγωισμό και τον αφήσαμε να λησμονέψει την φλόγα. Σχεδόν όμως, ένα σχεδόν εδώ στο πουθενά, να κραυγάζει δυνατά σχεδόν αναίτια, σχεδόν αιτιατά, σχεδόν φωναχτά, σχεδόν σιωπηρά. Σχεδόν αλήθεια, σχεδόν ψέμα, σχεδόν πρέπει,σ χεδόν δεν πρέπει. Φοράω κατάσαρκα την ανάσα της δίψας μου και την εμποτίζω με την φλόγα της καρδιάς μου.

Η ζωή είναι έρωτας φίλε και μόνο όσοι νιώθουν ατελείωτα ερωτευμένοι την καταβρίσκουν. Και μην μπερδεύεσαι απ’ τους ψόφιους έρωτες, αυτούς που σήμερα είναι κι αύριο μην το είδατε τον Παναή. Όταν είσαι, είσαι για πάντα ερωτευμένος. Με ένα λουλούδι, μ’ ένα άρωμα, μια βόλτα στο χάραμα, μια μυρωδιά που φέρνει κανέλα, μια αγκαλιά που μυρίζει βροχή, μια μαρμελάδα ξινόπικρη απ’ αυτές που μ’ αρέσουν, μια μουσική που γαργαλάει τις αισθήσεις, ένα κρασί με δύο φίλους, μια μοναξιά που γαληνεύει, μια ευφορία που φιλάει στο στόμα τον άνεμο.

 Έχω διαπιστώσει το παράδοξο ότι αν αγαπάς μέχρι να πονέσεις, δεν μπορεί να υπάρξει περισσότερος πόνος, μόνο περισσότερη αγάπη. Γιατί εγώ σ’ αγαπώ ακόμη, ποτέ μου δεν το μετάνιωσα.
   
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου



Πηγή : .loveletters.gr