Είσαι η μοίρα μου κι από τη μοίρα δεν ξέφυγε ποτέ κανείς

Ναι, ρε φίλε, εσύ που τάχα μου απορείς και σιωπάς… Εσύ, που κατήργησες όλα τα πριν μου κι ορίζεις όλα τα μετά μου. Καταλύτης! Εσύ, που ήρθες από το πουθενά και μου έδειξες ποια είμαι, ακόμη κι όταν κρύβομαι καλά, για να μην τρομάξει κάποιον το πολύ μου. Εσύ, που ακούς ακόμη και τις σιωπές μου, που δεν χρειάζεται να εξηγήσω τίποτε, δεν χρειάζεται να απολογηθώ. Απλά να είμαι!

Εσύ, που κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις τι είσαι και γίνεσαι διαρκώς για μένα. Εσύ, που έρχεσαι και φεύγεις σε έναν άχρονο χρόνο κι είναι σαν να είσαι εδώ παρών συνέχεια ό,τι κι αν κάνω. Μέσα στη ζωή μου, παράλληλα στο βήμα μου, σε μια διαρκή μυστική επικοινωνία μαζί μου. Σαν από πάντα. Σαν να μιλάμε συνέχεια με την ηχώ του εγγαστρίμυθου. Με γλώσσα μυστική που μόνο εμείς ακούμε.

Εσύ, που στέκεις ψηλά στα μάτια μου, όχι από δική σου έπαρση, αλλά από αντρίκιο ανάστημα, αυτό της παλιάς στόφας του Άνδρα που κουβαλάς και σε θωρώ με θαυμασμό για όσα κάνεις ακόμη κι όταν λυγίζεις από το βάρος του πρέπει σου. Εσύ, που μ’ αφήνεις να βλέπω το σκοτάδι μέσα σου, το χάος που είναι η κανονικότητα σου. Η υποτιθέμενη ρουτίνα με τις ράγες, που φαινομενικά ακολουθείς στο όνομα της δικαιοσύνης του είναι σου. Εσύ, αστάθμητος παράγοντας στις εποχές μου. Στα όσα κρατώ, στα όσα αφήνω αλλά και σ’ αυτά που εν γνώση μου συμβιβάζομαι και το ξέρεις… Και κυρίως στα θέλω μου. Προτεραιότητα εκεί.

Εσύ, ο ένας, ο μοναδικός μου.
Είσαι τέτοιος κι αν δεν το ξέρεις μάθε το επιτέλους.
Ευλογία και κατάρα μου από την στιγμή που εμφανίστηκες…
Μοίρα…
Και από αυτήν δεν ξέφυγε ποτέ κανείς!

Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Επιμέλεια Άρθρου : Μαρισώ Υψηλάντη



Πηγή : loveletters.gr