Εγώ παίζω, εσύ;

Θα μπορούσα να μιλάω ώρες ατελείωτες για ‘σένα. Θα μπορούσα να μιλάω όλη μέρα μαζί σου. Είσαι όμορφος άνθρωπος. Το βλέπω και το νιώθω. Θα σου χαρίσω τη σιωπή μου, όμως. Όσο κι αν ουρλιάζει το μέσα μου να μην το σταματήσω, να μη χάσουμε επικοινωνία, να μη χαθούμε.

Δε θα μας το κάνω, όμως, αυτό. Δε θα στο κάνω αυτό. Συγγνώμη! Δε θέλω να σε πονέσω κι η απόσταση πάντα πονάει. Δεν έπαψε ποτέ να χωρίζει και να πληγώνει, η ρημάδα. Στιγμή δε νιώθεις ολοκληρωμένος, πάντα κάτι θα σου λείπει. Είτε αυτό που σου λείπει είναι ένα χάδι για καληνύχτα, είτε αυτό είναι μία αγκαλιά μετά τη δουλειά.

Δε θα καταφέρω ποτέ να γίνω αυτό που θες, ούτε να σου δώσω αυτό που θέλω -δυστυχώς. Μακάρι να μπορούσα να ‘μαι εκεί, μαζί σου, δίπλα σου. Να σε ξυπνάω με μια κούπα ζεστό καφέ και με μία τεράστια αγκαλιά για καλημέρα. Να περνάω τις μέρες μου μαζί σου, να πηγαίνουμε για μπάνιο, να βγαίνουμε για καφέδες και το βράδυ για ποτό. Μαζί, δίπλα ο ένας στον άλλον.

Το μόνο, όμως, που θα μας προσφέρει όλο αυτό είναι πόνος. Το ξέρω και το ξέρεις. Τότε, γιατί συνεχίζουμε αυτήν την καθημερινή επαφή; Γιατί δε το σταματάμε όσο είναι ακόμα σχετικά νωρίς; Πριν σε μάθω καλύτερα, πριν σου γίνω σημαντική, και μετά μας είναι ακόμα πιο δύσκολο;

Έχω πονέσει, ξέρεις. Πέρασα πολλά για να γίνω αυτό που εσύ γνώρισες από ένα τυχαίο μήνυμα. Φοβάμαι να ανοιχτώ σε εσένα. Ήδη είσαι απαραίτητος στην καθημερινότητά μου κι αυτό με τρομάζει ακόμα περισσότερο. Να επενδύσω ξανά σε μια απόσταση; Να με μπλέξω ξανά σε κάτι εξαρχής καταδικασμένο; Πώς μπορώ να βάλω τον εαυτό μου ξανά σε αυτή τη θέση;

Κι εσύ πέρασες πολλά. Το νιώθω. Πλήγωσες και πληγώθηκες. Έκλαψες κι έβρισες. Κάπου μέσα σου υποσχέθηκες στον εαυτό σου ότι δε θα τον αφήσεις να ξαναπληγωθεί. Δε θα αφήσεις τον εαυτό σου να ερωτευθεί και να ξεφύγει απ’ την ασφαλή ρουτίνα που τον έχεις βολέψει. Ήθελες να ακολουθήσεις πιστά το πρόγραμμα, χωρίς αποσυντονισμούς, χωρίς διαλείμματα για έρωτες, χωρίς μάταια ρίσκα.

Με θες, το βλέπω. Το μαρτυράει η στάση σου, ο τρόπος σου. Το καταλαβαίνω όταν σκέφτεσαι το πού θα πάει αυτό μεταξύ μας και φρικάρεις -κι είσαι τόσο υπέροχος όταν φρικάρεις. Καταλαβαίνεις πως έχεις αρχίσει και χάνεις τον έλεγχο του εαυτού σου, όταν το μυαλό σου ξεφεύγει σε σκηνές που αφορούν αυστηρά εμάς τους δύο. Αυτό σε τρομοκρατεί γιατί θες να τα ‘χεις όλα οριοθετημένα -ακριβώς όπως κι εγώ.

Μα τον έλεγχο τον έχουμε ήδη αποχαιρετήσει κι οι δύο. Ακόμα δεν το κατάλαβες; Δε θέλω να χάσω κάτι τόσο όμορφο απλά και μόνο εξαιτίας ενός άσχημου παρελθόντος. Δε θέλω να σταματήσει αυτό απλά και μόνο γιατί φοβάμαι να ερωτευθώ. Γιατί να μου το στερήσω; Κι αν κάνεις τη ζωή μου καλύτερη; Πώς θα το μάθω, αν δεν το προσπαθήσω; Θέλω να ‘σαι στο μέλλον μου.

Θέλω να ‘σαι εδώ, όπου κι αν καταλήξει όλο αυτό. Ίσως απλώς να ζήσουμε έναν μικρό τιτανικό, ίσως να ζήσουμε το ωραιότερο ταξίδι. Δε θα μάθουμε, αν δεν προσπαθήσουμε. Δε θα ξέρουμε ποτέ πού μπορούσε να μας οδηγήσει όλο αυτό και δε γουστάρω την ιδέα να χάσω έναν έρωτα απλά επειδή δείλιασα.

Είμαι πρόθυμη να προσπαθήσω. Να παίξω αυτό το παιχνίδι της απόστασης κι είμαι αποφασισμένη να το κερδίσω κιόλας, αρκεί να ‘σαι κι εσύ εδώ.

Εγώ παίζω. Εσύ;

Λουκία Χριστοδούλου

Πηγή : pillowfights.gr