Τον καλύτερό σου εαυτό στον βγάζει η αγάπη

Θυμάσαι τον πρώτο σου τρελό έρωτα; Θυμάσαι πώς έκανες και πώς χτυπιόσουν στους φίλους; Πόση τρέλα είχε όλο αυτό το συναίσθημα και πόση φθορά προκαλούσε; Θυμάμαι που κι εγώ θύμωνα στα ξαφνικά γιατί δεν τον είδα, γιατί δεν ήμασταν όπως το ονειρευόμουν. Θυμάμαι πόσο με ενοχλούσαν κάποια πράγματα που έλεγε ή έκανε. Θυμάμαι πόσο με ενοχλούσε κι ο εαυτός μου όσο ήμουν ερωτευμένη. Με ενοχλούσε τόσο αυτός ο «κακός» εαυτός μου που από ένα σημείο κι έπειτα δεν ήθελα καν να ‘μαι ερωτευμένη.

Ύστερα, έσπαγα το κεφάλι μου να κατανοήσω και να εξηγήσω τη διαφορά μεταξύ έρωτα κι αγάπης -είχα την ανάγκη να τα διαχωρίσω. Είπα πως ο έρωτας είναι πιο επιφανειακός, μα τον είχα μπερδέψει με την καψούρα. Είπα πως η αγάπη είναι απόλυτη κι ολοκληρωτική μέχρι που ερωτεύτηκα παράφορα κι είδα την απολυτότητα σε όλα μου, κι έπειτα το ’πιασα. Η αγάπη είναι αυτή που θα σου βγάλει τον καλύτερό σου εαυτό, ενώ ο έρωτας κάθε σου ανασφάλεια.

Όσες φορές ερωτεύτηκα έγινα λίγο πιο οξύθυμη, λίγο πιο ανασφαλής, λίγο πιο φοβισμένη. Πόση ενέργεια ξόδεψα για να ζηλεύω, να ανησυχώ μήπως μου λέει ψέματα ή μήπως με απατάει, να αναρωτιέμαι αν με θέλει, πόσο με θέλει και γιατί με θέλει; Τόση ενέργεια αφιερωμένη σε ερωτήσεις στο κεφάλι μου και ξεσπάσματα στη συμπεριφορά μου. Βάλε κι όλους τους εγωισμούς, βάλε τις κόντρες του ποιος έχει δίκιο και ποιος θα καταφέρει το δικό του. Σίγουρα όσο το ζεις, λες πως έχει τη γλύκα του -και, κακά τα ψέματα, όντως την έχει! Έχει, όμως, μια γλύκα αδιέξοδη.

Βλέπεις, ο έρωτας από μόνος του σου ξυπνά τα παιδικά σου τραύματα. Ξαναζείς το διαζύγιο των γονιών σου, αναβιώνεις την απόρριψη της παιδικής σου φίλης. Γίνεται ο άλλος το παιχνίδι που κάποτε σου πήραν μέσα απ’ τα χέρια κι η εκδρομή που δε σε πήγαν. Ξυπνούν αναμνήσεις και συναισθήματα που καταπίεζες μέχρι χθες. Ξυπνούν, αναβιώνουν και σε καταλαμβάνουν.

Όσο κι αν τον γουστάρεις τον άλλο, όσο κι αν τον ποθείς, ο φόβος υπερισχύει. Φοβάσαι ότι θα σε αφήσει, ότι θα σε πληγώσει, ότι θα σου επιβληθεί, ότι δεν τον έχεις όσο θες, αλλά συμβιβάζεσαι με όσα σου δίνει και, ταυτόχρονα, όσα και να σου δίνει δε μοιάζουν αρκετά. Τα θες όλα δικά σου, για να χορτάσεις το «εγώ» και τα «θέλω» σου. Ο έρωτας σε κάνει πιο άπληστο, πιο κτητικό, πιο οξύθυμο. Σε κάνει να τσακώνεσαι για λεπτομέρειες που μοιάζουν σημαντικές κι ας μην είναι. Νομίζεις πως ηρεμείς όσο είστε μαζί, αλλά, στην πραγματικότητα, είσαι στην τσίτα μονίμως.

Απ’ την άλλη, η αγάπη δε στο κάνει αυτό. Η αγάπη έρχεται με ηρεμία κι ασφάλεια. Μέσα απ’ την αγάπη όλη αυτή η θύελλα που έτρεφες μέσα σου αρχίζει και κοπάζει. Οι πληγές που σέρνεις σιγά-σιγά κλείνουν και γυρνάς σελίδα. Οι λόγοι σου να ανησυχείς, να φοβάσαι και να ξεσπάς λιγοστεύουν. Δεν είσαι καλά μόνο όταν έχεις την αποκλειστικότητα του χρόνου του άλλου, είσαι καλά γενικότερα. Δεν είσαι εξαρτημένος, δε νιώθεις απειλή που ο καθένας έχει τον προσωπικό του χρόνο και χώρο. Νιώθεις χαρούμενος που ο άλλος περνάει καλά, ακόμα κι αν δεν είστε μαζί. Η αγάπη σε κάνει να ηρεμείς, να ησυχάζεις και να απολαμβάνεις κάθε στιγμή -είτε είστε μαζί είτε όχι.

Η αγάπη σε κάνει και καλύτερο άνθρωπο, γιατί δε γυρεύεις να ικανοποιήσεις τις ανάγκες σου μόνο αλλά και τις ανάγκες του άλλου. Όταν αγαπάς κι αγαπιέσαι δεν έχει χώρο ο θυμός. Δεν έχει κόνξες, δεν έχει ανούσιους καβγάδες και κόντρες. Δεν απογοητεύεσαι απ’ τον άλλο γιατί σου χαλάει το παραμύθι· το παραμύθι χτίζεται γύρω σας και περιλαμβάνει και τα ελαττώματά σας. Η αγάπη σε κάνει να αποδέχεσαι κάθε πτυχή του άλλου και να νιώθεις αποδεκτός. Δεν έχεις λόγο να επιδεικνύεις την αξία σου, την ξέρετε κι οι δύο. Στην αγάπη δεν είστε δύο τυχαίοι άνθρωποι που συναντήθηκαν αλλά μία ομάδα. Ενωμένη, δεμένη κι ανίκητη.

Ίσως να πιστεύει κανείς πως η αγάπη έρχεται όταν ο έρωτας φεύγει, μα διατηρώ τις επιφυλάξεις μου. Μπορείς να αγαπάς κάποιον και να ‘σαι κι ερωτευμένος μαζί του ταυτόχρονα. Μπορείς να του προσφέρεις έναν έρωτα απελευθερωμένο απ’ τα δεσμά της κτητικότητας και της ανασφάλειας. Αυτός ο έρωτας που στερείται φόβου, εγωισμού κι αβεβαιότητας αλλά ενέχει έλξη και πόθο, είναι εκείνος που περνά στην αθανασία. Είναι ο έρωτας που ενέπνευσε τη μυθολογία, τα παραμύθια και τα καλύτερα happy end. Είναι κι ο έρωτας που όλοι θέλουμε, έτσι δεν είναι;

  Γράφει η Σουζάνα Ντεζούκι

 
Πηγή : pillowfights.gr