Αύριο. . .

Συνέχισε να τρέχεις σαν δαιμονισμένος από δω κ από κει. Πρέπει να βγάλεις αυτό το project, πρέπει να πάρεις την προαγωγή, να κερδίσεις την αύξηση, να βγάλεις περισσότερα λεφτά, να βάλεις και κάτι στην άκρη, πολλά στην άκρη, ποτέ δεν ξέρεις, τα χρειάζεσαι, πρέπει. Πρέπει. Πρέπει...

Πάλι δεν βρήκες χρόνο να πάρεις τηλέφωνο τη μάνα σου.

Πάλι δεν πρόλαβες να περάσεις απ' τον πατερά σου που του 'χες υποσχεθεί εκείνο το καφεδάκι και το τάβλι στο μπαλκόνι.

«Έλα φιλέ, τρέχω, να το αφήσουμε για άλλη μέρα» είπες στον κολλητό σου που έχεις να τον δεις ένα μήνα.

Υποχρεώσεις. Προτεραιότητες. Και αύριο μέρα είναι, μπορεί να περιμένει η μαμά, ο καφές, η διασκέδαση...

Και ξημερώνοντας το αύριο πέφτεις στην ίδια λούπα. Αλλά τι να κάνεις. Οι προθεσμίες τρέχουν. Και αύριο μέρα είναι.

Πέρασαν έτσι τόσες μέρες σου... Σου περνάει απ' το μυαλό λίγο πριν κοιμηθείς...

"Αύριο", σκέφτεσαι. Αύριο θα πάρω τη μαμά. Θα κανονίσω να δω και τον πατέρα μέσα στη βδομάδα. Και εκείνο το καφεδάκι με τον φίλο. Και αύριο μέρα είναι... Θα ξημερώσει. Ποσά μπορούν να αλλάξουν σε μια μέρα. Θα γίνουν όλα σκέφτεσαι. Κλείνεις τα ματιά σου κι αποκοιμάσαι...

Ξαφνικά ξυπνάς από το πρώτες αχτίδες του ήλιου που μπήκαν απ' το παράθυρο. Ξημέρωσε. Σηκώνεσαι και πας στο μπάνιο να πλυθείς. Βλέπεις στον καθρέφτη το ρυτιδιασμένο σου πρόσωπο και τις άσπρες τρίχες σου που πέφτουν ανάλαφρα στα μαγούλα σου. Πρώτη μέρα στη σύνταξη. Σου φαίνεται περίεργο. Δεν ξέρεις τι να πρωτοχαρείς. Κάθεσαι στο μπαλκόνι να πιεις τον καφέ σου. Σήμερα δεν θα φύγεις βιαστικά για δουλειά. «να 'ταν ο πατέρας εδώ να παίζαμε εκείνο το τάβλι»

Σηκώνεσαι, ντύνεσαι κ φεύγεις βιαστικά.

Ανεβαίνεις το λόφο με τα πόδια, περπατώντας πιο γρήγορα από ποτέ. Φτάνεις στο νέο του σπίτι. Είναι και η μαμά εκεί διπλά. Τους βλέπεις, χαμογελάς μάλλον από στενοχώρια, το βλέμμα σου απλανές πέφτει στο γειτονικό "σπίτι". Εκεί μένει ένα παιδί 22 χρονών. Έχουν έρθει και οι γονείς του να το επισκεφτούν. Τα μάτια σου αρχίζουν να γυαλίζουν. Δεν ξέρεις τι να νιώσεις, μέχρι τώρα δεν είχες το χρόνο άλλωστε για τέτοια συναισθήματα. Δεν μπορείς να αναγνωρίσεις τι είναι αυτό που σε έχει κυρίευση.

 Ακούς την καρδιά σου να χτυπάει και ένα κόμπο να σου σφίγγει το λαιμό. Τους αφήνεις από ένα λουλούδι, σκύβεις και τους ψιθυρίζεις στο αφτί «ευχαριστώ για όλα. Συγγνώμη». Δεν ξέρεις γιατί ακριβώς ζητάς συγγνώμη. Δεν είσαι καν σίγουρος αν όντως σε αυτούς χρωστάς τη συγγνώμη.

Με περπάτημα αργό και τα πόδια σου να τρέμουν παίρνεις τον δρόμο της επιστροφής. Κάνεις μια στάση σ' αυτό το παγκάκι στην άκρη του λόφου που πήγαινες μικρός. Ποσό ωραία η θέα σε όλη την πόλη. Βλέπεις τον κόσμο τόσο μικροσκοπικό από δω πάνω. Μοιάζουν όλα ψεύτικα, ζωγραφισμένα και τόσο, μα τόσο μικρά. Σηκώνεσαι και αρχίζεις να περπατάς γρήγορα προς το σπίτι. Κάνεις μια στάση στο ανθοπωλείο και παίρνεις άλλο ένα λουλούδι. Ανεβαίνεις τη σκάλα, ανοίγεις την πόρτα και τρέχεις να αγκαλιάσεις τη γυναίκα σου. Της δίνεις το τριαντάφυλλο και σε κοιτάζει με απορία. «Σ' αγαπώ», φωνάζεις. «Σ' ΑΓΑΠΑΩ». Δεν θυμάσαι καν πότε ήταν η τελευταία φορά που της το πες. Το θεωρούσες αυτονόητο, ίσως κι ασήμαντο να ειπωθεί. Θεωρούσες ότι το ξέρει ήδη. Αλλά όχι. Τέλος αυτά.

Παίρνεις κι εκείνο το φίλο, τον κολλητό, που πλέον σχεδόν έχει ξεχάσει τη φωνή σου. Χάρηκες τόσο πολύ που κανονίσατε εκείνο τον καφέ επιτέλους. Θα πατέ κι εκδρομή μια από αυτές τις μέρες. Θα ξεκινήσεις να μαθαίνεις και πιάνο που τόσα χρόνια ήθελες και δεν μπόρεσες να βρεις το χρόνο.

Νύχτωσε. Ξαπλώνεις. Νιώθεις πάλι περίεργα. Μία ταραγμένη γαλήνη μέσα στην ανήσυχη ησυχία της νύχτας. Δεν γυρνάει ο χρόνος πίσω. Η ματιά σου βουρκωμένη πέφτει στο παράθυρο. Μια τεράστια, χοντρή μαύρη σκιά αιωρείται και παραμονεύει να μπει και να σε πνίξει. Πετιέσαι απ' το κρεβάτι και κλείνεις το παράθυρο. Δεν έχεις χρόνο να τη φιλοξενήσεις γύρω σου. Από αύριο αλλάζουν όλα. Περιμένεις πως και πως να ξημερώσει.

Και επειδή πολλά μπορούν να αλλάξουν σε μια μέρα, σφίγγεις στην αγκαλιά σου τον άνθρωπό σου, τον καληνυχτίζεις με ένα φιλί και κλείνεις τα μάτια σου στην απόλυτη πλέον ηρεμία.

Elisa

Πηγή : enfo.gr