Μου 'παν πως οι μυρωδιές...

Ξύπνησα ζαλισμένη από τη θολούρα της χθεσινής νύχτας. Ούτε που θυμόμουν τι είχα κάνει ή πόσο είχα πιει χθες βράδυ. Δεύτερη ανάσα, τρίτη κι ο πονοκέφαλος με χτυπάει σαν να 'θελε να σπάσει το σύννεφο που 'χε γίνει κρυστάλλινη σφαίρα και μ' είχε παγιδεύσει.

Τεντώνομαι λίγο και ανάβω τσιγάρο. Είμαι ακόμη ξαπλωμένη με καμία πρόθεση να ξεκινήσω αυτή τη συννεφιασμένη μέρα. Κι έρχεται κι άλλο χτύπημα, αυτή τη φορά στην καρδιά και κάπου ανάμεσα στην τσιγαρίλα και τον ιδρώτα κάποιου άγνωστου πάνω στο κορμί μου, εμφανίστηκε σαν δούρειος ίππος η μυρωδιά σου.

Το μαξιλάρι σου είχε ποτίσει με αναμνήσεις. Το δέρμα σου, το άρωμά σου, η γεύση από τα χείλη σου... Το ξαναζούσα από την αρχή, εκείνο το πρώτο πρωινό που ξύπνησα στην αγκαλιά σου. Κι ύστερα όλα τα βράδια που κοιμόμουν αγκαλιά με το μαξιλάρι σου για να σε νιώθω λίγο κοντά μου μέχρι η μυρωδιά να εξαφανιστεί και να 'ρθεις ξανά.

Ξέρεις, δεν έχω πιο έντονη ανάμνηση από σένα... Θυμάμαι την πρώτη φορά που με φίλησες, θυμάμαι τα ρούχα μου να μυρίζουν συντροφικότητα, καινούργιο έρωτα, ανυπομονησία. Θυμάμαι το σώμα σου πάνω στο δικό μου κι οι μυρωδιές μας να μπλέκονται. Θυμάμαι τη μυρωδιά της χαράς, της ασφάλειας, του νοιαξίματος, θυμάμαι τη μυρωδιά σου.

Θα σε αναγνώριζα παντού, ακόμη κι αν ήμουν τυφλή.

Μου 'παν πως οι μυρωδιές φέρνουν εικόνες του χθες ξανά μπροστά σου.

Είσαι χθες. Πόσο θα 'θελα η μέρα μου να μύριζε εσύ. Πόσο θα ήθελα το κάθε σήμερα να 'χε τη μυρωδιά σου. Είσαι χθες... και μύριζες υπέροχα μέσα στη μοναξιά σου.

Ελευθερία Καραμολέγκου

Πηγή : enfo.gr