Ήθελα λίγο ακόμα μαζί σου…

Λίγο ακόμα ήθελα…
Λίγο ακόμα μαζί.
Απ’ αυτό, το δικό μας μαζί·το χωρίς ταμπέλες. Το μαζί, που λίγοι μπορούν να καταλάβουν κι ακόμη λιγότεροι να αντέξουν.
Απ’ αυτές τις ιστορίες, που δε θυμάσαι πώς και πότε άρχισαν, μα δε θα ξεχάσεις ποτέ το πώς ένιωσες.

Ήθελα λίγο ακόμα απ’ το δικό μας μαζί. Απ’ αυτό, που ξυπνούσα με τη λαχτάρα να σε ακούσω και να πούμε καλημέρα. Που ερχόταν μήνυμα στο viber και χαμογελούσα πριν το διαβάσω· γιατί ήξερα…το ένιωθα πως ήταν από σένα. Ήθελα λίγο ακόμα απ’το μαζί μας. Απ’ αυτό που έτρεμαν τα πόδια μου καθώς οδηγούσα να έρθω να σε βρω. Που έλαμπαν τα μάτια μου μόλις άνοιγες την πόρτα. 
Ήθελα λίγο ακόμα μαζί. Να μπορώ να βάζω το “μου” μετά απ’το όνομά σου και να ελπίζω. Να ελπίζω πως κάποια στιγμή θα αλλάξεις. Θα αλλάξει. Πως το ανέφικτο θα το κάνουμε εφικτό. Ήθελα λίγο ακόμα να μ’ άφηνες να πιστεύω πως όσα μας ενώνουν είναι περισσότερα απ’όσα μας χωρίζουν. 

Κι ας μην ήξερα πώς πίνεις τον καφέ σου, κι ας μην ήξερες τι μάρκα καπνίζω. Ήξερα πώς ένιωθα κι αυτό αρκούσε για μένω εκεί. Όχι πολύ κοντά σου, μα πάντα δίπλα σου. Πάντα δική σου. Ήθελα λίγο ακόμα μαζί σου…κι ήθελα απόψε να σου πω πως μου λείπεις. Και θα μου λείπεις…

Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου




Πηγή : loveletters.gr