Το πρόσωπο της χρονιάς (μου)

Τις προάλλες μπήκαμε μαζί στο μετρό την τελευταία στιγμή. Δεν με πρόσεξε, οπότε είχα την ευκαιρία να την παρατηρήσω, αυτό το κοντοκουρεμένο κεφάλι που πάντα μου φέρνει στο νου τη λέξη "φυγάς". Από την πρώτη μέρα που μπήκε στην τάξη μου έχει κολλήσει αυτή η φράση: "Με το κοντοκουρεμένο της κεφάλι, σαν φυγάς..."!

 Την κοίταζα λοιπόν που καθόταν χωμένη στην πρωινή εφημερίδα και ταυτόχρονα παρατηρούσα τους συνεπιβάτες μας. Σε κανενός τα μάτια δεν είδα τη σπίθα της αναγνώρισης. Ήμουν λοιπόν η μόνη μέσα στο βαγόνι που ήξερε ότι είχαμε ανάμεσα μας μια συγγραφέα; Ανέκαθεν έτρεφα μεγάλο θαυμασμό για τους συγγραφείς, αυτά τα όντα που είναι ικανά να ξαναφτιάξουν τον κόσμο από τα ίδια του τα υλικά, να τον διυλίσουν ή να τον φωτίσουν έτσι που να μοιάζει καινούριος! Τι τύχη λοιπόν να έχω καθηγήτρια ένα ολόκληρο εξάμηνο ένα τέτοιο σπάνιο ον!

 Η αλήθεια είναι βέβαια πως δεν τη γνώριζα καθόλου με τη συγγραφική της υπόσταση. Ήξερα πως έχει γράψει κάμποσα μυθιστορήματα, αλλά, κακά τα ψέματα, όταν είσαι λάτρης της Ζυράννας Ζατέλη όλοι οι ζώντες Έλληνες συγγραφείς σου μοιάζουν πλέμπα (εντάξει, εντάξει είμαι άδικη και υπερβολική, το ξέρω).

Το λοιπόν, τη γνώρισα πρώτα ως καθηγήτρια-ιστορικό με τις ευρείες γνώσεις, την ευθύτητα, την επιμονή της, το αιρετικό πνεύμα, την κοφτερή ματιά... Το παράξενο είναι πως ακόμα δεν μπορούσα επί μακρόν να αποφασίσω αν τη συμπαθώ ή όχι. Σίγουρα με ιντρίγκαρε, σίγουρα τη θαύμαζα και σίγουρα θα γούσταρα άλλο ένα εξάμηνο μάθημα. Σκάλωνα στη σκέτη συμπάθεια. Καμιά φορά υπερτιμά τον εαυτό της, αυτό με χάλαγε λίγο.

 Έχει κι αυτήν την ανεπαίσθητη αυστηρότητα του διαβασμένου ανθρώπου, η οποία μου αρέσει, αλλά με "παγώνει" κιόλας. Στο τέλος της χρονιάς ξεκίνησα να διαβάζω ένα βιβλίο της, σπονδυλωτό μυθιστόρημα είναι, και δε με απογοήτευσε διόλου. Τουναντίον υπερέβη τις προσδοκίες μου, ειδικά ως προς το θέμα του ύφους και της γλώσσας. Γράφει έξυπνα, όπως έξυπνη είναι και η ίδια. Βρίθει το βιβλίο από ανατρεπτικούς συνδυασμούς λέξεων που ξεπερνούν την απλή ατάκα και ενσωματώνονται στην ίδια την ουσία του κειμένου!

Τελικά κατέληξα πως ναι, τη συμπαθώ γιατί διαβάζοντας το βιβλίο θυμήθηκα στιγμές και μέσα στο μάθημα που μ' έκαναν να σκεφτώ πως είναι κατά βάθος τρυφερός άνθρωπος (τη λέξη "ατομάκι" ας πούμε τη βρίσκω πολύ συγκινητική!). Το άλλο χαρακτηριστικό που την ανέβασε στα μάτια μου είναι και λίγο δίκοπο μαχαίρι: Ενώ ως προς την αντιμετώπιση της ιστορίας και της κοινωνίας είναι εξαιρετικά αντικειμενική (ή έστω τίμια υποκειμενική, σαν καθηγήτρια τη βρίσκω συναισθηματική... 

Αυτό μ' αρέσει γιατί από μικρή ψόφαγα για καθηγητές ανθρώπινους κι ενθουσιώδεις που να διδάσκουν με τον αντίστοιχο τρόπο, να παλεύουν για να αγαπήσουμε το μάθημα. Λάτρευα και λατρεύω αυτούς τους ανθρώπους γιατί αγαπώ τη γνώση κι όσους προσπαθούν να τη μεταδώσουν στ' αλήθεια. Το αρνητικό αυτής της συναισθηματικής αντιμετώπισης είναι... το αφήνω. Όπως το πάρει ο καθένας είναι, για αυτό δεν έχει νόημα να γράψω τίποτα.

Αυτά λοιπόν για τη Λένα Διβάνη που φιλοτίμως προσπάθησε και φέτος, να ξηλώσει μερικές ραφές από τα κοινωνικά κουστουμάκια των φοιτητών της. Είθε να το κατάφερε.

Κουκοβάγια

Πηγή :enfo.gr