Πότε σκάρτεψαν τόσο πολύ οι άνθρωποι ρε γαμώτο;

Πότε σκάρτεψαν τόσο πολύ οι άνθρωποι ρε γαμώτο;
Πότε έκαναν “κανόνα” την κακία και τη μιζέρια τους;
Πότε χάσαμε τη μπάλα της ανθρωπιάς;
Βρέθηκα στο σωστό μέρος, την πιο λάθος στιγμή, κι άκουσα ανθρώπους να μιλούν με έπαρση, με αλαζονεία.

Άκουσα να βγάζουν από την ψυχή τους απωθημένα και ανείπωτα.
Λέξεις μπολιασμένες με όνειρα ανεκπλήρωτα και από καιρό σαπισμένες ελπίδες.
Άκουσα ανθρώπους να ξεστομίζουν λέξεις γεμάτες ειρωνεία.. σκέψεις γεμάτες από παροπλισμένα “θέλω” και παραιτημένα “μπορώ”.
Μα δεν ήταν οι λέξεις τους που με τρόμαξαν.
Όχι, αυτές λίγο πολύ, τις έχω συνηθίσει.
Το βλέμμα τους ήταν που μου πάγωσε το αίμα.
Το βλέμμα τους που συμφωνούσε με κάθε λέξη που ξεστόμιζαν.

Δεν έλεγαν κάτι για να το πουν. Δεν έλεγαν μεγάλα λόγια για να πάρουν λίγο παρωδικό ανάστημα μπροστά στο σκαρί εκείνου που σακάτευαν.
Όχι. Το βλέμμα τους, πρόδιδε την αλήθεια τους.
Το βλέμμα τους, πρόδιδε το κενό τους. Κι όσο μεγαλύτερο το κενό, τόσο περισσότερος ο θόρυβος του άδειου ντενεκέ.
Κι όσο περισσότερος ο θόρυβος, τόσο μεγαλύτερη η σιωπή μέσα μου.
Σιωπή.. ναι..
Γιατί όταν γίνεσαι πιο αλαζόνας από τον αλαζόνα..

Όταν γίνεσαι υβριστής του υβριστή..
Τότε φίλε μου, έχεις χάσει!
Ναι.. αντί να απλώσεις το χέρι και να κάνεις καλύτερο τον σκάρτο.. απλά σκάρτεψες κι εσύ.
Κι εκεί.. έχασες το παιχνίδι φίλε μου..
Κι εγώ;
Εγώ ξαναβγάζω την πανοπλία που χρειάστηκε να φορέσω στην ψυχή μου για να σας πλησιάσω και γυρνάω στον κόσμο μου.

Εκεί που δεν μπορείς να μπεις γιατί θέλει ψυχή και κότσια.
Εκεί που οι άνθρωποί μου, είναι ανθρωπένιοι, τρωτοί, κάνουν λάθη, ζητάνε συγγνώμη, γελάνε, κλαίνε, πονάνε, μιλάνε, σιωπούν, αγαπάνε, αγαπιούνται, μα πάνω από όλα.. γελάνε και μοσχοβολάνε ανθρωπιά!
Κι αυτό, ξέρω δεν μπορείς να το αντέξεις, σκάρτε άνθρωπε..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου




Πηγή : .loveletters.gr