Η αγάπη που ταξίδεψε στον Παράδεισο ..

Ήταν αρχή της άνοιξης ..Το φεγγάρι δειλά ξεπρόβαλε στον ουρανό ..Αυτή προχωρούσε βυθισμένη στις σκέψεις της …Ένα αεράκι έπαιξε μ ένα τσουλούφι από τα μαλλιά στο μέτωπο της ..Περπατούσε λες και βιαζόταν να φτάσει στον προορισμό της ..Πάντα βιαζόταν όταν επρόκειτο να τον συναντήσει ,ήξερε ότι χρόνος ποτέ δεν ήταν αρκετός ότι ποτέ δεν θα έφευγε χορτασμένη από την παρουσία του ..Είναι αυτό το ανικανοποίητο όταν δεν ζεις κάθε μέρα μ αυτόν που αγαπάς που ποθείς που περνάς όμορφα όταν είσαι διπλά του, που έχετε κοινά ενδιαφέροντα που τρέμεις ολόκληρη μόλις απλώνει το χέρι να σε αγγίξει..Ποτέ δεν φανταζόταν ότι θα μπορούσε να νιώσει τόσο δυνατό συναίσθημα για κάποιον.Οπως λεγαν η γύρω της ήταν λίγο σνομπ αρκετά φευγάτη ,και με όχι καλές σχέσεις μ αυτό που ονόμαζαν έρωτα ….

Ζωή όμως αποδεικνύεται ότι είναι γεμάτη ανατροπές


Περπατώντας σκέφτεται πως θα ήταν η ζωή της εάν ζούσε μαζί του?. Στο σημείο αυτό κοντοστέκεται και νιώθει μια γροθιά στο στομάχι ..Διαμαρτύρονται τα πρέπει με τα θέλω …Είναι πολύ σκληρός αυτός ο πόλεμος ..Στη φαντασία της φέρνει εικόνες σκόρπιες άτακτες ... Πως θα ήταν ένα πρωινό ξύπνημα μαζί του … Θα τεντώνονταν νωχελικά θα άνοιγε τα μάτια και βλέποντας το πρόσωπο του ένας ζεστός ήλιος θα χιμούσε στην ψυχή της ..Αυτός που την κρυφοκοίταζε οσο κοιμόταν της σκάει ένα σκανταλιάρικο χαμόγελο και την αρπάζει στην αγκαλιά του .. Τα αισθήματα είναι αμοιβαία η χημεία στον έρωτα θεικη ...

Περπατούσε απορροφημένη  από τις  σκέψεις  από  εικόνες  αγάπης  τρυφερότητας  που μονό  αυτός  μπορούσε  να της  δώσει …Έφτανε  επιτέλους  στα ριζά  του βουνού   ήταν  η φώλια  τους  το στέκι  τους  έτσι  το  είχαν  ονομάσει  ….Αν περνούσε  κάποιος  από  εκεί  μοσχοβολούσε   αγάπη .. Εκείνος  την  περίμενε  ήταν  η  λύκαινα  του …Της  αναβόσβησε  τα  φώτα  του  αυτοκίνητου  για  να  της  δείξει  ότι  είμαι  εδώ  σε  περιμένω  και  εκείνη  σαν  φοβισμένο  μωρό  σφίχτηκε στην  αγκαλιά του   και ο  ουρανός  λιγωμένος  από  τον  έρωτα τους  έριξε  ένα  πέπλο  και  τους  σκέπασε ..

.Ποτέ δεν μπορούσε να φαντάστει  οτι αυτή  ή βραδιά θα ήταν η αρχή του τέλους..

Της  είχε  ζητήσει  πολλές   φόρες  να  ζήσουν  μαζί  και  εκείνη  αρνιόταν   ..Ήταν  αλυσοδεμένη  με  πρέπει  καθωσπρεπισμούς….. Βαρίδια  που θα της πλήγωναν την κάρδια  που  θα χάριζε  μόνη της μια  τέτοια  αγάπη  …Δεν  πέρναγε  από  το  μυαλό  της  ότι θα χώριζαν  ποτέ ..Αυτός  όμως  ήταν  ένας  άντρας  γήινος  πατούσε  τα ποδιά του στη γη όπως της  έλεγε …Και  αυτή  τον  κοιτούσε  και  χαμογελούσε  πίστευε  σε χίμαιρες  ότι  δεν θα έκανε  τα λόγια  του  πράξεις  ότι  όπως  εκείνη  δεν  θα μπορούσε  να μην την βλέπει..