Η γυναίκα, φίλε μου, δεν είναι γυάλινη χάντρα.

Δεν έχει καμιά σημασία πώς τη γνώρισες. Αν ήταν τυχαίο, αν ήταν μοιραίο ή αν ήταν ένα τυχαίο και μοιραίο λάθος.

Δεν έχει καμιά σημασία αν ένιωσες, τι ένιωσες και για πόσο ένιωσες για εκείνη.

Δεν έχει σημασία τι ξεχώρισες πάνω της στην αρχή και τι σε απώθησε μακριά της αργότερα.

Δε αφορά τους άλλους αν εκείνη ήταν «λίγη» για να φτάσει τον πήχη σου ή αν εσένα σε τρόμαξε το πόσο ψηλά ήταν ο δικός της.

Όσο για το κρεβάτι σας, αυτό δεν έχει καμιά αξία αν δεν κυλιόταν στα σεντόνια μαζί με τα κορμιά και η καρδιά σας.

Στο διά ταύτα, αυτό που έχει σημασία είναι ότι δεν τη γουστάρεις. Με γεια σου και χαρά σου. Αυτή το ξέρει, δεν είναι χαζή. Κι όταν τη βλέπεις να χτυπιέται στα μηνύματα και στα πληκτρολόγια, μην περνάς για ξεπεσμό τον σπαραγμό της καρδιά της. Δεν είναι έρωτας αυτό που νομίζεις. Σιγά μην είναι. Κι αυτό το ξέρεις. Η απογοήτευσή της είναι αυτή που γίνεται τραγούδι και λυγμός μπροστά στα μάτια σου. Γιατί την κράτησες στα χέρια σου σαν κάτι ασήμαντο και φτηνό. Αυτό είναι που την πονάει.

Είναι γυναίκα. Μην περιμένεις να σου φερθεί σαν άψυχη κούκλα. Αυτές υπάρχουν μονάχα μέσα στις βιτρίνες. Ούτε είναι η γυναίκα, φίλε μου, μια γυάλινη χάντρα για να την παίξεις, να τη χορτάσεις και να την πετάξεις στην άκρη. Έτσι όπως κάνουν με τις χάντρες τους τα παιδιά.

Η γυναίκα είναι ένας ολόκληρος κόσμος γεμάτος συναισθήματα. Κι εσύ έχεις ανάγκη από την ευαισθησία της, γιατί είναι η μήτρα που φέρνει στον κόσμο τα παιδιά σου.

Είναι ένα αστέρι που έχει τη θέση του στο ανθρώπινο στερέωμα. Ένα αστέρι που φωτίζει, που καθοδηγεί, που γίνεται καρδιοχτύπι και λυγμός. Κι έτσι μόνο αξίζει να της φερθείς. Σαν κάτι εύθραυστο και μοναδικό.

Μπορεί να χάνει για λίγο τη λάμψη της, αλλά είναι στη φύση της να την ανακτήσει ξανά. Γιατί έτσι είναι τ’ αστέρια. Δεν είναι αναλώσιμα. Δεν είναι ψεύτικα. Υπάρχουν ακόμα κι αν δεν τα βλέπουμε. Γι’ αυτό και πάντα υψώνουμε τα μάτια μας στον ουρανό αναζητώντας τα.

Κάθε φορά, λοιπόν, που κρατάς μια γυναίκα στα χέρια σου, να ξέρεις πως κρατάς κάτι πολύτιμο. Κι ας μη σου ταιριάζει. Κι ας μην την αγάπησες. Κι ας μην είναι αυτή που θέλεις για μάνα των παιδιών σου. Κι αν έχεις μάθει να παίζεις μόνο με τις γυάλινες τις χάντρες, μάθε να τις ξεχωρίζεις από τ’ αστέρια. Γιατί τις χάντρες τις αγοράζεις. Ή τις δανείζεσαι για λίγο τόσο όσο να παίξεις στο παιχνίδι.

Τ’ αστέρια, όμως, σου χαρίζονται. Πέφτουν στην αγκαλιά σου. Ένα τέτοιο αστέρι είναι κάθε γυναίκα που θα σου φωτίσει έστω για λίγο τις στιγμές σου. Μην την ξεπουλάς. Και μην εξευτελίζεις τη λάμψη της. Ήσουν τυχερός που την κράτησες έστω και για λίγο στην αγκαλιά σου.

Της Γεωργίας Ανδριώτου.

Πηγή : anapnoes.gr